Katalog

Monika Zielińska , 2012-09-20
Włocławek

Awans zawodowy, Zadania

opis i analiza pkt 5

- n +

Docenianie uch

1. Znaczenie problemu
W metodyce pracy należy docenić motywowanie uczniów do pogłębiania wiedzy i bezinteresownego działania na rzecz innych, dostrzegać wysiłki twórczej aktywności. Prawidłowa motywacja pozwala nauczyć młodzież postawy aktywnej i twórczej, drogą stwarzania okazji do efektywności i twórczości oraz nagradzania za to. Warunki konieczne to:
 bezpieczna, swobodna, miła atmosfera, a taka panuje w bibliotece,
 wzmacnianie poczucia własnej wartości,
 wskazywanie mocnych stron.
Wiadomo, że sukcesy w pracy z młodzieżą można osiągnąć stosując różne techniki motywacyjne – m.in. chwalenie uczniów także za najdrobniejsze osiągnięcia i nagradzanie indywidualne oraz za współpracę. Szczególnie istotne jest to w stosunku do uczniów mniej zdolnych czy też sprawiających kłopoty wychowawcze, a tacy byli zaangażowani na miarę swoich możliwości w działania biblioteki szkolnej. Dostrzeżenie, docenienie i nagrodzenie wysiłków oraz osiągnięć uczniów korzystnie wpływa na sferę wychowawczą, dowartościowuje ucznia, zachęca do odpowiedzialności, sumienności i dalszego podejmowania zadań. Podnosi prestiż w środowisku szkolnym i rodzinnym ucznia. Daje uczniowi zadowolenie i zaspokaja naturalną potrzebę akceptacji, a w związku z tym prowadzi do jego efektywności, co jest ze wszech miar korzystne dla szkoły.

2. Prognoza
Negatywna – brak docenienia uczniów za ich wkład pracy i zaangażowanie zniechęciłyby ich do wysiłków i sumienności w działaniu; zaprzepaszczenie możliwości zdobycia dodatkowych „plusów” z przedmiotów, z których poszerzali swoją wiedzę lub podnoszenia ocen z zachowania.

Pozytywna – wzmocnienie poczucia własnej wartości i akceptacja aktywności twórczej; możliwość uzyskania pozytywnych ocen z przedmiotów, których treści uczeń realizował lub z zachowania. Ten aspekt jest ważny szczególnie dla uczniów mniej zdolnych, którzy w bibliotece realizowali zadania na miarę swoich możliwości. Dostrzeżenie w środowisku szkolnym, rodzinnym uczniów, którzy „robią coś pożytecznego” podejmując różne role w szkole.

3. Propozycje rozwiązania
Cele:
 motywowanie uczniów do aktywności w życiu szkoły;
 docenienie pracy pozalekcyjnej ucznia.

Zadania:
 negocjacje z gronem pedagogicznym w sprawie ocen z poszczególnych przedmiotów i zachowania
 wypracowanie sposobów doceniania przez nauczyciela bibliotekarza
 przygotowanie indywidualnych kart pracy

4. Wdrażanie oddziaływań
 przeprowadzone zostały rozmowy z nauczycielami nt. możliwości wystawienia dodatkowych ocen z przedmiotu i zachowania wynikających z realizacji zadań bibliotecznych i KB. Pomysł uzyskał akceptację.
 w czasie spotkania z grupami uczniów (łącznicy biblioteczni, członkowie KB) ustaliliśmy, jak będzie wyglądało ocenianie i nagradzanie ich za działania prowadzone w bibliotece. Wypracowaliśmy sposoby doceniania w formie ustnej i pisemnej wg następującej kolejności:

Forma ustna
 uczeń ocenia się sam (samoocena)
 każdego ucznia ocena koordynator działań – nauczyciel bibliotekarz i zespół, z którym uczeń współpracował
 nauczyciel bibliotekarz wymienia nazwiska zasłużonych uczniów i negocjuje oceny z nauczycielami

Forma pisemna
 opracowałam indywidualne karty pracy uczniów. Każdy uczeń wpisywał zrealizowane przez siebie zadania, przedmiot, z którego zdobywał lub poszerzał wiadomości i umiejętności oraz nazwisko uczącego nauczyciela. Wykonanie zadania potwierdzał nauczyciel bibliotekarz. Karty te przedstawiane były nauczycielom i wychowawcom
 na zakończenie roku szkolnego uczniowie otrzymali dyplomy, a szczególnie zaangażowani – nagrody książkowe

7. Efekty oddziaływań
 opracowany system doceniania (oceniania i nagradzania) uczniów aktywnych w obszarze działań bibliotecznych
 zdobycie przez aktywnych uczniów dodatkowej oceny z przedmiotu lub podwyższenie oceny z zachowania
 wzmocnienie motywacji uczniów, a zatem zachęcenie ich do aktywnego udziały w życiu szkoły
 popieranie aktywnych i twórczych postaw uczniów
 zadowolenie uczniów i zaspokojenie naturalnej potrzeby akceptacji
 dowartościowanie, szczególnie uczniów z niskim poczuciem własnej wartości
 wzrost roli nauczyciela bibliotekarza w procesie dydaktyczno-wychowawczym

W wyniku podjętych działań od czasu wprowadzenia systemu doceniania zaangażowanie i odpowiedzialność uczniów za realizację przydzielonych zadań znacznie wzrosła, a efekty ich pracy były lepsze. System z zadowoleniem został przyjęty przez uczniów. Chętniej uczestniczyli oni w działaniach bibliotecznych i KB. Wiele razy zdarzało się, że nauczyciel wahał się przy wystawieniu wyższej oceny z przedmioty czy zachowania i wówczas informacja przekazana przez nauczyciela bibliotekarza przeważała na korzyść wyższej oceny. Jest to na pewno dla nauczyciela bibliotekarza bardziej pracochłonny system gratyfikacji ucznia niż stawianie stopni i wymaga ścisłej współpracy z gronem pedagogicznym. Jeśli jednak ma służyć dobru ucznia, sprzyjać motywacji do kształtowania postawy aktywnej i twórczej, wzmacniać proces dydaktyczno – wychowawczy, to takie nagradzanie nauczyciel bibliotekarz powinien włączyć do swojej pracy. Efekty są ze wszech miar korzystne dla wielu stron: ucznia, biblioteki, nauczycieli, szkoły i rodziców.


Praca z uczennicą z trudnościami adaptacyjnymi

1. Identyfikacja problemu
W roku szkolnym 2011/2012 do biblioteki zaczęła przychodzić uczennica klasy pierwszej. Obserwując ją zauważyłam, że nie jest akceptowana przez grupę rówieśniczą i niejako „chowa się” w bibliotece przed kontaktami z rówieśnikami. Na każdej przerwie Emilia przychodziła do biblioteki, czasami korzystała z komputera, ale częściej siedziała przy stoliku i szukała czegoś w plecaku. Za każdym razem Emilka chętnie pomagała nauczycielom.
Podczas prowadzenia zajęć wychowania do życia w rodzinie w klasie Emilki zauważyłam, że dziewczynka dziwnie zachowuje się wśród rówieśników. Uczennica momentami była nadmiernie pobudzona, a już po kilku minutach osowiała. Niechętnie się wypowiadała mimo, że będąc w bibliotece nieustannie zagadywała mnie.
Rozmawiając z Emilką dowiedziałam się, że wychowuje ją matka i partner matki. Emilka ma dwoje młodszego rodzeństwa – każde z innym ojcem.
Zapoznałam się z pierwszymi ocenami Emilki w nowym roku szkolnym. Wyniki uczennicy były bardzo niskie. W większości z pierwszych klasówek i sprawdzianów uczennica otrzymała oceny niedostateczne i dopuszczające.
Rozmawiając z wychowawcą Emilki dowiedziałam się, że uczennica nie uczestniczyła w wycieczkach integracyjnych, stara się nie uczestniczyć w pracach grup na lekcjach. Odmawia odpowiedzi ustnych na forum klasy. Emilka odrabia prace domowe, ale nie pokazuje ich nauczycielowi podczas lekcji. Wychowawczyni powiedziała mi, że Emilka boi się, że zostanie odrzucona przez rówieśników, ale swoim zachowaniem sama ich od siebie odsuwa. Czasami Emilka rozmawiała z koleżanką z klasy – Adą.
Ada nie przychodziła z Emilką do biblioteki. Po jednej z lekcji wychowania do życia w rodzinie Ada została w klasie i poprosiła mnie o rozmowę. Powiedziała, że boi się o swoją koleżankę. Ada zauważyła, że Emilka przestała się uczyć i coraz częściej chce chodzić na wagary. Kiedy dziewczynki chodziły do szkoły podstawowej, Emilka dobrze się uczyła, była bardzo lubiana w klasie i zawsze pomagała pracownikom biblioteki szkolnej. Emilka w szkole podstawowej przygotowywała gazetki ścienne promujące szkolną bibliotekę, pomagała wypożyczać książki i przygotowywała ozdoby, aby w bibliotece było uczniom przyjemnie.
2. Geneza i dynamika zjawiska
Podjęłam działania, aby jak najwięcej dowiedzieć się o Emilce, aby wiedzieć jak jej pomóc. Od szkolnego pedagoga dowiedziałam się, że zespół nauczycielski podjął decyzję, że Emilka powinna uczestniczyć w zajęciach wyrównawczych z j. polskiego i matematyki oraz w razie potrzeb z j. angielskiego. Program działań wspierających zakładał pracę samokształceniową uczennicy pod kontrolą nauczyciela oraz raz w miesiącu lub częściej zajęcia motywujące do nauki. Przeprowadziłam rozmowy z nauczycielami uczącymi Emilkę. Uczennica dała się poznać jako osoba niechętnie podejmująca wyzwania.
Podczas wywiadówek i rozmowy z panią pedagog, dowiedziałam się, że mama Emilki była załamana pierwszymi ocenami córki. Powiedziała, że nie wie co się z Emilką dzieje. Rozmawiając z panią pedagog dowiedziałam się że, ostatnio zamieszkał w ich domu nowy partner mamy. Od tego czasu Emilka stara się jak najwięcej czasu spędzać u dziadków. Mama Emilki powiedziała, że dużym wsparciem dla jej córki była pani z biblioteki szkolnej. Emilka wiedziała, że może na tą panią liczyć, ufała jej i zawsze słuchała.

3. Znaczenie problemu
Emilka pozostawiona bez opieki i wsparcia mogłaby zacząć wagarować, a dodatkowo groziły jej oceny niedostateczne na semestr. Zaległości jakie narastały u uczennicy mogły doprowadzić do nieotrzymania przez nią promocji do następnej klasy.

4. Prognoza
Negatywna: Jeżeli Emilka nie otrzyma wsparcia, przestanie uczęszczać do szkoły. Następnie zaległości edukacyjne zaczną się mnożyć, a proces socjalizacji nie będzie przebiegał właściwie. Emilka nie będzie odnosiła sukcesów szkolnych, wzrośnie absencja, a uczennica wejdzie w grupy nieformalne. Dodatkowo brak akceptacji w grupie rówieśniczej może powodować depresję i fobię szkolną. Zaburzenia emocjonalne mogłyby doprowadzić do nerwicy. Uczennica nie uzyska promocji do klasy programowo wyższej.

Pozytywna: Uczennica otoczona właściwą opieką będzie mogła zaistnieć w grupie rówieśniczej i nawiązać pozytywne relacje. Podjęte działania doprowadzą do wzrostu samooceny i motywacji dziewczynki. Emilka nadrabiając zaległości w nauce, ma duże szanse odnosić sukcesy. Przewidywałam, że działania podejmowane przeze mnie nie przyniosą natychmiastowych pozytywnych wyników, więc postanowiłam stosować metodę małych lecz szybko stawianych kroczków.


5. Propozycje rozwiązań
Działania podjęte wobec Emilki miały na celu podniesienie samooceny uczennicy oraz wprowadzenie jej do grupy rówieśniczej, aby mogła nawiązywać prawidłowe relacje. Zachęcenie uczennicy do nauki i uczęszczania na zajęcia miało uchronić ją przed drugorocznością.

Główne cele działań naprawczych i profilaktycznych:
 pokonanie strachu przed wejściem w grupę rówieśniczą,
 uzupełnienie braków w wiadomościach,
 podnoszenie poziomu samooceny,
 motywowanie uczennicy do nauki,
 pokonywanie trudności edukacyjnych,
 systematyczna pomoc w nawiązywaniu prawidłowych kontaktów interpersonalnych.

Cele realizowałam poprzez działania:
 zaangażowanie Emilki w Kole Bibliotecznym,
 rozmowy z pedagogiem o problemach uczennicy (udzielanie pomocy w rozwiązywaniu tych problemów)
 prowadzenie wielu rozmów z uczennicą w celu dowartościowania i podkreślenia jej sukcesów
 monitorowanie obecności uczennicy na zajęciach wyrównawczych,
 w razie potrzeb pomaganie Emilii w nauce,
 stała współpraca z wychowawcą i pedagogiem szkolnym
 podczas zajęć wychowania do życia w rodzinie integrowanie Emilki z zespołem klasowym
 stopniowe wprowadzanie Emilki do współpracy z rówieśnikami


6. Wdrażanie oddziaływań
Ponownie nawiązałam kontakt z panią pedagog z którą ustaliłyśmy cenne wskazówki do pracy z Emilką dla jej mamy, które zostały tej pani przekazane. Następnie przeprowadziłam rozmowę z dziewczynką na temat jej sytuacji w szkole i w domu. Zaproponowałam jej pomoc w nauce i uczestnictwo w Kole Bibliotecznym. Motywowałam uczennicę do uczestniczenia w zajęciach wyrównawczych u nauczycieli przedmiotów. Moje działania i zabiegi naprawcze nie koncentrowały się tylko na osobie Emilki, ale objęły również całą klasę. Nauczyciele zobowiązali się wnikliwie obserwować dziewczynkę i stopniowo wprowadzać jej wystąpienia przed klasą.
Zapewniłam uczennicy możliwość odnoszenia sukcesów i zaistnienia w grupie rówieśniczej poprzez:
 pochwały dla uczennicy za jej wszystkie sukcesy,
 uświadomienie jej mocnych stron,
 poznanie potrzeb własnych (uczennicy) i jej kolegów,
 poznanie różnych emocji i uczuć oraz radzenie sobie z nimi oraz ich akceptację.
W przypadku Emilki, moje działania stały się istotnym czynnikiem mobilizującym ją do dalszej pracy i nawiązywania kontaktów z rówieśnikami. Dziewczynka ośmieliła się i podejmowała wystąpienia na forum klasy. Zaczęła sama się zgłaszać. Chwaliłam dziewczynkę za jej nawet najmniejsze sukcesy. Nauczyciele pracowali z Emilką w taki sam sposób. Z dziećmi w klasie przeprowadziłam rozmowę na temat tolerancji, koleżeństwa i nawiązywania przyjaźni. Uczniowie z klasy Emilki nauczyli się szanować innych i ich akceptować. Cyklicznie prowadziłam ćwiczenia mające na celu zbudowanie pozytywnych więzi w zespole klasowym i sprawiłam, że Emilka poczuła się bezpiecznie wśród rówieśników. Podczas zajęć wychowania do życia w rodzinie uczniowie siadali w kręgu, co wymagało od nich nawiązywania kontaktu wzrokowego i emocjonalnego. Umożliwiłam też dziewczynce obserwowanie zachowań innych rówieśników.
Początkowo Emilia wypowiadała się bardzo cicho. Stopniowo mówiła coraz głośniej i sama podejmowała działania na forum klasy i szkoły. Sukcesy edukacyjne, które pojawiły się po nadrobieniu przez uczennicę zaległości programowych, sprawiły, że Emilka stała się radosna, zaczęła wypowiadać się spontanicznie, a co najważniejsze rozwijała umiejętności komunikowania się z innymi.



7. Efekty oddziaływań
Nieśmiałość i izolacja powoli ustępując, przyniosły uczennicy sukcesy edukacyjne. Emilka zaczęła pracować w grupie, stała się pewniejsza i bardziej otwarta. W klasie i szkole poczuła się bezpiecznie. Rówieśnicy zaakceptowali ją taką jaką była. Sądzę, że dłuższym procesem dla Emilii było zaakceptowanie samej siebie. Dziewczynka pokonała nieśmiałość, co wpłynęło na poprawę jej kontaktów z rówieśnikami oraz poprawiło pozycję w klasie. Emilia podczas pomagania w bibliotece i pracy w Kole Bibliotecznym zaczęła wierzyć w swoje możliwości. Ćwiczenia integrujące grupę spowodowały zbliżenie się Emilki do klasy. Uczennica stała się lubiana w klasie i stopniowo zdobywała coraz większą grupę koleżanek i kolegów. Uczennica poprawiła oceny, obecnie jest uczennicą osiągającą dobre wyniki w nauce.
Wyświetleń: 1260


Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach Profesor.pl są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione.