Katalog

Katarzyna Szpulecka, 2014-01-07
Wylatowo

Zajęcia przedszkolne, Różne

Zbiór zabaw integracyjnych i zabaw zapobiegających agresji dla dzieci w wieku przedszkolnym

- n +


Zbiór zabaw integracyjnych i zabaw zapobiegających agresji dla dzieci w wieku przedszkolnym

ZABAWY INTEGRACYJNE

1. Piosenka na powitanie – piosenka śpiewana na melodię „Panie Janie”
Witaj Kasiu bis
do nas chodź bis
wszyscy cię lubimy bis
z nami bądź. bis

2. Zabawa „Ja i Ty” – dzieci maszerują, na sygnał STOP, zatrzymują się tworząc pary. Stojąc w miejscu pokazując na siebie mówią „Ja”, następnie pokazują na partnera mówią „Ty”, uderzają wzajemnie w dłonie mówiąc „To my”.

3. Zabawa słowna „Ludwiczku” – dzieci siedzą w kole, nauczycielka uzgadnia z dziećmi, iż każde musi wymienić nazwę owocu, rzuca piłkę do dziecka i mówi:
-Ludwiczku, Ludwiczku
co niesiesz w koszyczku?
Dziecko, które złapało piłkę odpowiada i rzuca piłkę do innego dziecka.

4. Zabawa „Pracusie i leniuszki” – pracusie wykonują różne czynności, np. zamiatają, podlewają kwiaty, układają zabawki..., leniuszki – przeciągają się, ziewają, poruszają się bardzo wolno itp.

5. Zabawa z piłką „ Jestem piłką” – dzieci stoją w kole, nauczycielka wraz z piłką znajduje się w jego środku. Dzieci zamieniają się w piłki i naśladują wszystkie ruchy, jakie wykonuje piłka poruszana przez nauczycielkę:
 nauczycielka odbija piłkę o podłogę w różnym tempie, dzieci skaczą obunóż,
 w miejscu w takim samym tempie jak piłka,
 nauczycielka kołysze piłkę, trzymając ją oburącz wysoko nad głową, dzieci kołyszą się na boki w tym samym tempie co piłka,
 nauczycielka kręci piłką jak bąkiem, dzieci obracają się w miejscu,
 nauczycielka toczy piłkę po podłodze, dzieci kładą się i turlają po podłodze,
 nauczycielka wystukuje piłką różne rytmy, dzieci je wyklaskują.

6. Zabawa „Zajączki” - dzieci siedzą w kole, począwszy od nauczyciela odliczają kolejno. Każdy musi zapamiętać swój numer. Zabawę rozpoczyna nauczyciel, przykłada dłonie do swojej głowy i kiwając nimi (robi zajączka), mówi: zajączek numer jeden pozdrawia zajączka numer..., wywołany zajączek kiwa swoimi „uszami” i pozdrawia następnego, podając swój numer i numer pozdrawianego...,

7. Zabawa „Ciasto” – dziecko leżące to ciasto, obok niego klęczy dziecko wyrabiające ciasto. Dziecko klęczące delikatnie je ugniata, poklepuje głaszcze. Każda para wymienia nazwę swojego „ciasta”. Zmiana ról.

8. Zabawa „Strumyk i drzewa” – dzieci podzielone na dwa zespoły, na sygnał chłopcy stoją, unoszą ręce do góry naśladując szum drzew szszsz..., dziewczynki formują rząd, biegną pomiędzy stojącymi chłopcami jak „wijący się przez las strumyk”. Następuje zmiana ról.

9. Zabawa „Gąski” – dzieci poruszają się po całej sali, zgodnie ze słyszanym akompaniamentem. Na sygnał ustawiają się w rzędzie i idą za wyznaczonym dzieckiem „gęsiego” w różnych kierunkach sali.

10. Zabawa „Sałatka jarzynowa” – wszystkie dzieci siedzą na krzesełkach w kole, prowadzący zajmuje miejsce w środku koła. Nauczycielka dzieli dzieci na równe zespoły: marchew, groszek, kukurydza itp. Na hasło „marchew i groszek”, te dzieci zamieniają się miejscami, na hasło „sałatka warzywna”, wszyscy zamieniają się miejscami.

11. Zabawa pantomimiczna „Ciasteczka” – dzieci siedzą wraz z nauczycielką w kole, naśladują za pomocą gestów i mimiki cały proces robienia ciasteczek. Z ręki robią miskę, wsypują po kolei mąkę, cukier, dwie łyżeczki proszku do pieczenia, dwa jajka, wlewają roztopioną margarynę, mieszają wszystkie składniki dużą łyżką. Wyjmują ciasto z miski, kładą na stolnicę, biorą wałek i dużymi ruchami wałkują ciasto. Biorą foremki i wycinają z ciasta różne kształty: słoneczka, gwiazdki, bałwanki.

12. Zabawa pantomimiczna „Przeciwieństwa” – dzieci siedzą na podłodze, na środku sali umieszczamy przesłonę, może być parawan lub kotara. Wybrane dziecko staje za nią i ukazuje się raz z jednej, raz z drugiej strony, przedstawiając przeciwstawne stany emocjonalne, np.:
jestem wesoły – jestem smutny,
jest mi zimno – jest mi gorąco,
jestem zły – jestem zadowolony,
jestem mały – jestem wielki,
jestem słaby – jestem silny,
jestem chory – jestem zdrowy,
jestem zmęczony – jestem wyspany.
Dzieci wyrażają odpowiedni stan emocjonalny nie tylko mimiką, ale postawą całego ciała. Pozostałe dzieci mają za zadanie odgadnąć stan emocjonalny przedstawiany przez wybrane dziecko.

13. Indywidualna improwizacja ruchowa – naśladowanie różnych sytuacji i czynności jakie wykonują miś i laleczka:
MIŚ – się spieszy,
- wdrapuje się na drzewo w poszukiwaniu miodu,
- je miód,
- głaszcze się po brzuchu,
- układa się do snu,
- łowi ryby,
LALECZKA – przegląda się w lustrze,
- poprawia fryzurę,
- wygładza sukienkę,
- kłania się,
- czesze się,
- pokazuje nowe pantofelki.

14. Zabawy z wykorzystaniem przysłowia – nauczycielka mówi przysłowie w różnym rytmie, w różnym tempie, z różną intonacją głosu, raz nisko, raz wysoko, raz wesoło, raz smutno, dzieci powtarzają każdy przykład jak echo.

15. Ćwiczenia twórcze „U zegarmistrza” – dzieci próbują naśladować odgłosy różnych zegarów. Dzielą się na kilka grup i ustalają, jak każda z nich będzie się odzywać, np.:
cyk, cyk,
tik, tak,
bim, bam bom,
tiku tak,
należy dać dzieciom zupełną swobodę, każdy zegar chodzi inaczej, musi tylko zachować swoje własne tempo.

16. Zabawa słownikowa „Jaki?”, z wykorzystaniem piłki – nauczycielka określa, że wymienioną cechę należy połączyć z nazwą zwierzątka np.:
łaciata...jest krowa,
miękki, puszysty, mruczący, miły...kot,
wierny, czujny, przyjacielski...pies,
pracowity, silny...koń,
mecząca, brodata...koza,
grzebiąca, gdacząca...kura,
gęgająca, pływająca.....gęś,
puszysta, łagodna...owca.

17. Wolne miejsce – dzieci siedzą na podłodze w siadzie skrzyżnym tworzą koło, zostawiają wolne miejsce, dziecko prosi kolegę:
Miejsce obok mnie jest wolne,
zapraszam Maćka,
by przyszedł tu jak żabka..., ptaszek..., piesek... itd.

18. Podaj swoje imię – dzieci siedzą w kręgu, każdy mówi swoje imię wraz z informacją: co potrafi dobrze robić, można przekazywać z ręki do ręki maskotkę.

19. Piłka w kole – dzieci podają sobie piłkę wymieniając głośno imię dziecka do którego ją wysyłają.

20. Imię i nastrój – przedstawianie się dzieci, wymieniają swoje imię ze zmianą nastroju:
 smutno,
 z radością,
 ze złością.

21. Powitanie – dzieci tworzą dwa koła, zewnętrzne i wewnętrzne, dzieci z koła wewnętrznego stoją w miejscu, z koła zewnętrznego zwrócone twarzą do swoich partnerów, będą się przesuwały w prawą stronę.
Wszyscy są? – dzieci klaszczą w swoje ręce, potem w partnera.
Witamy was! –j.w.
Zaczynamy już czas – j.w.
Jestem ja – pokazują na siebie.
I jesteś ty – pokazują na partnera.
Raz – klaszczą raz w dłonie partnera.
Dwa – klaszczą w swoje dłonie, jednocześnie przesuwają się o jedno miejsce w prawo i zmieniają partnera.
Trzy – stoją przed nowym partnerem i klaszczą raz w jego dłonie.

22. Ja jestem – nauka imion – każde dziecko po kolei wypowiada swoje imię mówiąc:
Ja – tupnięcie jedną nogą.
Jestem – tupnięcie drugą nogą.
(imię) – podskok na obu nogach.


23. Powitanie
Wszystkie osoby stają w kręgu. Prowadzący wypowiada różne powitania. Dzieci, które uważają, że zostały powitane, podnoszą ręce i machają do pozostałych.
- Witamy tych, którzy mają na sobie sukienkę zakupy.
- Witamy tych, którzy lubią niespodzianki.
- Witamy tych, którzy mają spinki we włosach.
- Witamy tych, którzy lubią dobrą zabawę.
- Witamy tych, którzy przybyli na nasze dzisiejsze spotkanie.

24. Powitanie
Wszystkie osoby stają w kręgu i prowadzący wymienia poszczególne elementy ciała a dzieci dotykają się nimi z osobą, która stoi po prawej i lewej stronie:
Witają się nasze stopy
Witają się nasze dłonie
Witają się nasze czoła
Witają się nasze brzuchy itd.

25. Wesoły balon ( nauka imion)- grupowa
Jedno dziecko wchodzi do środka koła i zaprasza kolegę, wołając go po imieniu. Tworząc drugie koło w środku dzieci wołają się po kolei imionami, dopóki wszyscy nie znajdą się w jednym kręgu.

26.Rekin (kilka arkuszy szarego papieru)
Na sygnał wszystkie dzieci uciekają na ,tratwę” i muszą się zmieścić na dużym arkuszu szarego papieru, który objada wybrane wcześniej dziecko- rekin. Tej osobie które uda się najdłużej wytrwać zostaje w następnej rozgrywce rekinem.

27.Gazetowa wojna - 2 zespoły (gazety)
Rozgrywka odbywa się na dwóch polach tej samej wielkości. Grupa zostaje podzielona na 2 zespoły. Każda z drużyn musi mieć przygotowaną taką samą ilość kul zrobionych z gazet. Na sygnał prowadzącego rozpoczyna się wojna i zadaniem każdego zespołu jest przerzucenie jak największej liczby kul na pole przeciwnika, ale nie wolno wziąć do ręki więcej niż 1 kulki. Wygrywa zespół, który ma na swoim polu mniej kul.

28. Po mijej prawej ręce - grupowa
Grupa stoi w kręgu i po prawej ręce miejsce prowadzącego jest puste i wypowiada formułę: Po moje prawej ręce miejsce jest puste i zapraszam np. Wiktorię. Osoba która ma wolne miejsce po swojej stronie zaprasza inną osobę i każda następna postępuje tak samo.

29. Ludzie do ludzi - grupowa
Cała grupa dzieli się na pary i prowadzący mówi komendy i dzieci dotykają się poszczególnymi częściami ciała:
Głowa do głowy
Dłoń do dłoni
Nos do nosa itd.
Gdy padnie hasło: Ludzie do ludzi wszyscy zamieniają się parami.

30.Wielka Pardubicka - grupowa
Dzieci siedzą w kręgu na krzesłach i zgodnie z narracją prowadzącego naśladują jego ruchy. Konie przygotowują się do jazdy i żegnają się z rodziną ( cmokają). Powoli ruszają ( równe rytmiczne uderzanie rękami o kolana). Są już w galopie (przyspieszenie tempa), pędzą przez bruczek (uderzanie piąstkami o klatkę piersiowa), przeskakują przez przeszkodę z wodą (2 uderzenia o kolana), a teraz czeka skok przez płotek (podskok z okrzykiem hop!). Uwaga, zbliża się ostry zakręt w prawo ( wychylenie w prawo) i w lewo( wychylenie w lewo), a teraz na drodze ślimaczki ( na wysokości twarzy rękami pokazujemy 2 ślimaki) i dalej biegniemy. Mijają łaźnię dziewczęcą ( okrzyk cienkim głosem aaa!) a teraz łaźnię chłopięcą ( okrzyk grubym głosem ooo!) dalej biegną i mijają szuwary ( złożone ręce na wysokości twarzy i okrzyk sz!sz!sz!) Teraz zwalniają biegu, zatrzymują się i pomału zmęczone człapią do stajni i w nagrodę otrzymują cukier. Wszyscy widzowie z radością żegnają się przez podanie dłoni. Do zobaczenia na następnych wyścigach! (machanie).

31. Lustro - grupowa
Dzieci parami stają naprzeciw siebie. Jedna osoba A pokazuje różne miny, druga osoba B ,,lustro” pokazuje to samo-naśladuje jej ruchy. Po 2 minutach następuje zmiana ról.

32. Perskie oko - grupowa ( nieparzysta liczba uczestników)
Dzieci stoją w kręgu a przed każdym z nich siedzi osoba na krześle twarzą do środka, przy czym jedna osoba ma puste krzesło. Ona rozpoczyna zabawę i mruga okiem do dowolnego dziecka, które siedzi i ono musi szybko usiąść na pustym krześle. Jeśli jednak osoba, która za nią stoi to zauważy może ją przytrzymać i wtedy nie może się przesiąść i siedzi dalej na swoim miejscu. Wówczas osoba, która ma wolne krzesło skutecznie mruga po kolei do innych dzieci aż do skutku.

33.Przyjdż do mnie jako - grupowa
Dzieci stoją w gromadce, jedno jest przed nimi, po drugiej strony sali i woła po jednym dziecku do siebie, np.
Przyjdź do mnie Kasiu jak chmurka!
Przyjdź do mnie Tomku jak kisiel!
Przyjdź do mnie Aniu jak bocian! itd.
Wskazane dzieci idą do wołającego, naśladując ruchem, sposobem poruszania się wskazaną rzecz.

34. Supeł- grupowa
Trzymając się za ręce dzieci tworzą supeł ze swoich ciał, przechodząc wężykiem między dziećmi a następnie rozwiązujemy go, wracając tą samą drogą, ale utrudnienie polega na tym, że nie wolno puścić się za ręce.

35. Kto ma zapałkę - grupowa ( zapałka lub niewielki przedmiot)
Uczniowie stają w kręgu, są twarzami zwróceni do środka i stoją bardzo blisko siebie. Jedna osoba stoi w środku koła. Uczniowie podają sobie dyskretnie zapałkę za swoimi plecami. W pewnym momencie prowadzący mówi „zabawa stop” i dziecko, które stoi w środku musi wskazać tego kto trzyma w tym momencie zapałkę. Jeśli zgadnie może wejść do kręgu, jeśli nie nadal pozostaje w środku.

36. Prawda czy fałsz - grupowa ( kartki, taśma, flamastry, 2 krzesła)
Dzieci ustawiają się w dwóch rzędach na jednej linii naprzeciwko dwóch krzeseł z przyklejonymi kartkami „TAK” i „NIE”. Prowadzący czyta krótkie zdania, a zadaniem każdej osoby jest określenie czy dane stwierdzenie jest fałszywe czy prawdziwe i zajęcie właściwego miejsca. Ta osoba, która zajmie właściwe miejsce zdobywa punkt dla drużyny. Wygrywa ten zespół, który zdobędzie więcej punktów.
- Wiosna opadają liście.
- Żaby są czerwone.
- Kangury mieszkają w Australii.
- Wiewiórki lubią orzechy. itd.

37. Zadania przy muzyce - grupowa ( woreczek z zadaniami, każde na osobnej kartce)
Wszystkie dzieci siedzą w kręgu i prowadzący włącza muzykę. Podczas jej trwania uczestnicy podają sobie po kolei woreczek, gdy muzyka nagle ucichnie to dziecko, która trzyma worek losuje zadanie, czyta je na głos i wykonuje.
- Wykonaj 5 pajaców
- Wymień 5 zwierząt
- Podaj imiona pary młodej
- Zrób 2 okrążenia wokół stołu itd.

38. Czyja to ręka - grupowa ( płachta materiału)
2 osoby trzymają rozciągnięty parawan za którym stoi 5 dzieci. Każde z nich trzyma wyciągniętą do góry dłoń, która jest widoczna nad linia materiału. Zadaniem pozostałej części grupy jest zgadnąć czyja to ręka.


39. Wierszyk na rozpoczęcie pracy
Stoimy ramię przy ramieniu,
Możemy być wielcy w oka mgnieniu, (podnoszą ręce i trzymają się za nie)
Możemy być też mali, (ręce w dół)
Ale nigdy nie będziemy sami (zwracają się do sąsiada i ściskają jego dłoń).

40. Czy mnie znasz?
Zapoznanie się członków grupy, przełamanie lodów.
- Uczestnicy siadają w kręgu, pierwsza osoba mówi: nazywam się ...................
- Następna mówi: nazywam się ............................, a to jest ........................., i wskazuje na swojego poprzednika. Przedstawianie trwa, dopóki nie obejdzie całego okręgu.

41. Ja jestem ja - utrwalanie imion.
Dzieci maszerują po kręgu. Na sygnał nauczyciela każde dziecko(po kolei), wypowiada swoje imię, mówiąc :
"ja" (tupnięcie prawą nogą),
"jestem" (tupnięcie lewą nogą),
"Zosia" (podskok na obu nogach).

42. Maskotka
Dzieci siedzą w kręgu, nauczycielka przedstawia maskotkę mówiąc: "To jest miś Kubuś, a ja jestem...". Każde z dzieci po kolei przedstawia się w ten sposób.

43. Kłębek przyjaźni
Dzieci siedzą na dywanie w siadzie skrzyżnym. Nauczycielka mówi swoje imię i rzuca kłębek w kierunku wybranej pary. Poleca dziecku owinąć nić wokół wskazującego palca, zwracać uwagę na to, by nie spadła. Dziecko wymawia swoje imię i rzuca kłębek do następnego dziecka.

44. Gorący kartofelek
Dzieci siedzą na podłodze w kole.
- Podają sobie z rąk do rąk na niby "gorącego kartofelka."
- W środku koła siedzi uczestnik "stoper", który co jakiś czas woła STOP !
- Jak tylko dziecko otrzyma "ziemniaka" i usłyszy STOP wypuszcza go z rąk.
- Sąsiedzi uczestnika zabawy trzymającego gorący kartofelek w ramach pocieszenia kołyszą go delikatnie w przód i w tył aż wypowie DALEJ .
- Ziemniak wędruje znów od dziecka do dziecka, dopóki " stoper" nie zawoła " Stop".

45. Uściśnij dłoń
Uczestnicy chodzą swobodnie po sali, prowadzący podaje im kolejne instrukcje :
- uściśnij jak najwięcej dłoni,
- stańmy w kręgu, weźmy się za ręce i zróbmy fale,
- stańmy w ciasnym kręgu zróbmy jednocześnie przysiad.

46. Moje miejsce
Dzieci siedzą w kole po turecku. W kole robimy przerwę i uzyskujemy wolne miejsce.
Na puste miejsce osoby siedzące z 2 stron mogą kogoś zaprosić, kogo chcą mieć przy sobie, kogo lubią. Warunek to: powiedzenie "Moje miejsce" i klepnięcie ręką w puste miejsce.
Jeśli 2 osoby jednocześnie klepną i powiedzą w równym czasie, muszą ustalić między sobą, kogo zaproszą. Osoba zapraszana zwalnia miejsce i zabawa toczy się dalej.

47. Podawanie przedmiotu
Uczniowie stają w kole zwróceni twarzami do siebie. Prowadzący podaje woreczek z grochem, który uczestnicy przekazują sobie tak, jakby ten przedmiot był:
- bardzo ciężki,
- gorący,
- kruchy,
- cuchnący,
- lepki itp.
Prowadzący zmienia polecenia po każdej rundce.

48. Powitanie
Dzieci siedzą w kręgu, prowadzący wypowiada słowa: witają się wszyscy, którzy:
- lubią kolor niebieski,
- mają rodzeństwo,
- lubią jeździć na rowerze…
Wówczas dzieci, które identyfikują się z danym zdaniem wstają i witają się z 3 wybranymi osobami.

49. Słonko świeci, deszczyk pada
Uczestniczą zarówno dzieci jak i ich rodzice. Polega ona na tym, iż na hasło prowadzącego: „słonko świeci” - wszyscy spacerują, kłaniając się napotkanym osobom, na hasło: „deszczyk pada” - dziecko biegnie do swojego rodzica i chroni się pod „parasolem”, który robi rodzic. Daje ona dziecku poczucie bezpieczeństwa.

50 .Nie rozśmieszaj mnie
Dzieci dobierają się w pary, siadają naprzeciwko siebie. Jedna osoba usiłuje być poważna i nawet nie uśmiechać się. Partner ma za zadanie ją rozśmieszyć. Kiedy uda mu się to zrobić, partnerzy zamieniają się rolami. W zabawie mogą także uczestniczyć rodzice dzieci. Ma ona charakter integracyjny. Dobrze jest przeprowadzać ją wśród osób sobie znanych, wówczas nie dzieli ich dystans, mogący pojawić się w grupie zupełnie się nieznającej.

51. Sałatka owocowa
Uczestnicy siedzą na krzesłach tworząc koło. Uczestnicy zostają podzieleni na 5 grup, zostają im przypisane poszczególne nazwy owoców: 1 - jabłka, 2-gruszki,3 truskawki, 4-banany, 5- pomarańcze.
Jedna osoba staje w środku i wywołuje dowolne „owoce”, np. na hasło: jabłka- osoby z tej grupy wstają i zamieniają się miejscami. Na sygnał: „sałatka owocowa”: wszyscy zmieniają miejsca.

52.Kogo brakuje?
Dzieci stoją w kręgu z zamkniętymi oczami, trzymając chustę na wysokości pasa.
Nauczyciel wybiera osobę lub osoby, które wchodzą pod chustę.
Następnie wszyscy otwierają oczy i zgadują, kto jest pod chustą.

53. Muzyczna chusta.
Dzieci trzymają rozciągnięta chustę. Grupa porusza się w rytm melodii, falując nią.
Nauczyciel przygotowuje różne fragmenty muzyczne.
To my – nasza grupa.
Wspólnie wymyślamy nazwę dla grupy na zasadach „burzy mózgów”. Potem wymyślamy powitalny okrzyk, wybieramy grupową piosenkę i symbol graficzny grupy, który będzie na drzwiach do sali lub na ścianie w sali. Ważna jest rozmowa o tym, co to znaczy być grupą, członkiem grupy. Jakie korzyści i jakie obowiązki z tego wynikają. Możemy porównać własną grupę z innymi grupami w przedszkolu; co mamy szczególnego, co nas odróżnia od pozostałych grup?

54. Turlanie po dywanie.
Dzieci układają się na brzuszkach jedno obok drugiego, z rękami wyciągniętymi do góry, tworząc z siebie dywan. Ostatnie dziecko na znak nauczyciela turla się po tym „dywanie” aż do początku i kładzie się jako pierwsze. Następnie ostatnie dziecko turla się aż do początku, i następne itd.

56. Powitanie.
Stoimy w kręgu trzymając się za ręce, dzieci mówią wiersz. (Wiersz ten kiedyś ułożyłam wspólnie z dziećmi 6-letnimi dla maluszków).
„Jestem mały, małe rączki mam,
Nie wszystko umiem robić sam,
Ale nie martwię się tym,
Bo kolegów fajnych mam,
Co pomogą zawsze mi.”
…inna propozycja:
„W dużym kole się ustawiamy,
Mocno za rączki się trzymamy,
Chociaż jesteśmy jeszcze mali,
To nigdy nie jesteśmy sami.”

57. Kot i myszki.
Jedno dziecko będzie kotem, a pozostałe myszkami. Ustalamy z dziećmi miejsce, które będzie kryjówką dla myszek, np. mały dywanik. Umawiamy się również, co do sposobu poruszania się, który można zmieniać za każdym razem, np. kot chodzi na lekko zgiętych nogach, a myszki na paluszkach. Potem kot chodzi na czworakach, a myszki bokiem.
Na umówione hasło ruszają wszyscy, a zadaniem kota jest złapać jak najwięcej myszek. Złapane myszy siadają koło nauczycielki.
Zabawa uczy przestrzegania zasad oraz stanowi doskonałe ćwiczenie wszystkich grup mięśniowych zależnie od tego, jaki sposób chodzenia zaproponujemy.

58. Taksówki.
Do zabawy potrzebne będą małe kocyki. Zabawa odbywa się w parach. Jedno dziecko kładzie się lub siada na kocyku, a drugie je ciągnie trzymając kocyk za dwa rogi. Dziecko jadące mówi do „taksówkarza’ dokąd chce dojechać, np. do drzwi, do zielonej szafki, tam, gdzie siedzą dwa misie. Potem następuje zmiana w parach.
Zabawa uczy zaufania do kolegów. Jest też doskonałą formą relaksu, rozładowuje napięcie i wprowadza wesoły nastrój. Uczy wzajemnej komunikacji i rozwija siłę u malucha.

59. Pająk i muchy.
Jedno dziecko jest pająkiem i przed rozpoczęciem zabawy ogłasza, co chroni przed nim muchy, to znaczy, co muszą zrobić pozostałe dzieci, aby nie zostać złapane, np.:
 przytul się do drugiej muchy;
 pomóż drugiej muszce stać na jednej nodze;
 zasłoń sobą jakąś muchę, aby pająk jej nie zobaczył (taka pozycja chroni obie muchy);
 poszukaj prezentu dla pająka (dziecko siedzące z jakąś zabawką, rysunkiem jest bezpieczne);
 wszystkie muchy robią koło- te są bezpieczne;
 wszystkie muchy robią pociąg;
 wszystkie muchy przyklejają się do siebie dowolną częścią ciała.
Za każdym razem, kiedy zmienia się pająk, zmienia się też forma ostrzeżenia.
Dzieci uczą się uważnego słuchania i rozumienia wypowiadanych komunikatów. Zabawa wprowadza poczucie wsparcia i zaufania do kolegów.

60. Ślepy wąż.
Dzieci ustawione w rzędzie, trzymając kolegę za biodra tworzą węża. Pierwsze dziecko ma zawiązane oczy. Pozostałe dzieci starają się tak go prowadzić, aby wszyscy doszli do wyznaczonego celu.
Dzieci uczą się współpracować ze sobą. Przekazując wskazówki pierwszemu dziecku muszą podejmować wspólne decyzje, kontrolować przez cały czas drogę, ruchy i kroki pierwszego dziecka, za którym podąża cała reszta. Muszą to robić tak, aby nikomu nie stała się krzywda i wszyscy bezpiecznie dotarli do celu.

61. Rzeka.
Dzieci tworzą węża mocno trzymając się za ręce. Pierwsze dziecko prowadzi pozostałe dzieci przez różne przeszkody zbudowane w Sali, np. między krzesełkami, pod stołem, przez obręcz, przez tunel zrobiony z kartonu, po gazetach, itp. Nie wolno puścić ręki kolegi. Kiedy „rzeka” zostanie przerwana, następuje powódź – dzieci przewracają się i turlają po dywanie.
Następnie wybieramy nowego prowadzącego „rzekę”.
Zabawa uczy współodpowiedzialności, kto puści rękę kolegi, przyczyni się do powodzi. Pokonywanie przeszkód jest ciekawym ćwiczeniem ruchowym, rozwija sprawność fizyczną, giętkość, spryt, zależnie od tego, jakie przeszkody przygotujemy.
62. Masaż.
Ćwiczenia rozładowujące napięcie z całą grupą. Można je przeprowadzić w parach lub w kręgu.
Dzieci siedzą w kręgu tak, żeby każdy miał przed sobą plecy kolegi.
Dzieci wykonują masaż zgodnie z poleceniami nauczyciela:
 świeci słoneczko – głaskanie pleców całą dłonią, ruchem okrężnym, dwoma rękami;
 wychodzimy na spacer - lekkie stukanie piąstkami wzdłuż kręgosłupa;
 podziwiamy wiosenne kwiaty – rysowanie kwiatów na plecach jednym paluszkiem;
 zaczął padać deszczyk – stukanie pojedynczymi paluszkami po całych plecach;
 chowamy się w napotkanej jaskini i nagle ktoś nas obejmuje – to miś – przytulamy się do kolegi (wtedy tworzą się pary);
 bawimy się z misiem – wszyscy przewracają się na dywan i turlają się.

63. Wielka pisanka.
„Karuzela plastyczna” – dzieci siedzą w kręgu, każde wykonuje kolejno fragment rysunku na wyciętym z kartonu jajku. Rysuje drobny element, pojedynczy detal. Potem dziecko podaje „pisankę” koledze, który kontynuuje pracę, to jest ozdabia pisankę wg własnego pomysłu.
Tworzenie wspólnej pracy plastycznej uczy współodpowiedzialności za wspólne dzieło. Każde dziecko czuje się jednakowo ważnym twórcą. W tej zabawie dziecko również uczy się cierpliwie czekać na swoja kolej.

64. Silni razem.
Daję dzieciom rysunek słoneczka (to może być rysunek kwiatuszka, drzewa itp.) W środku rysunku znajduje się napis: „To my”. Każde dziecko rysuje na promyczku (płatku, listeczku) swoje mocne strony.
Omawiając z dziećmi prace, wskazuję wszystkie mocne strony dzieci, ale i całej grupy. W ten sposób mogę sprawić, że każde dziecko poczuje się silne. Starsze dzieci mogą same dojść do wniosku, że w grupie możliwe jest wzajemne uzupełnianie się. Tak więc nie trzeba być mistrzem we wszystkim, jeśli się ma fajnych kolegów w grupie.


ZABAWY ZAPOBIEGAJĄCE AGRESJI

1. Kiedy jestem wściekły
Każde dziecko po kolei podaje swoje imię i pokazuje co robi, gdy jest wściekły, np.:
„Nazywam się Marcin. Kiedy jestem wściekły, to robię tak...(pokazuje ruch, jakby chciał
kopnąć).”
„ Nazywam się Ewa. Kiedy jestem wściekła, to robię tak...(pokazuje ruch, jakby chciała
kogoś uderzyć).”

2. Czy widziałeś wściekłego Marcina
Jedno dziecko wchodzi do środka koła. Nauczyciel zadaje mu pytanie: „Czy widziałeś wściekłego Marcina?”. Dziecko odpowiada „Tak” i próbuje sobie przypomnieć i pokazać gest,
jaki wykonał Marcin. Pozostałe dzieci również naśladują ten gest. ( Gdy uczeń ma kłopot
z przypomnieniem prosimy inne chętne dziecko o demonstrację).
Po chwili następna osoba wchodzi do kręgu i powtarzamy zabawę.

3. Agresja na obrazku
Nauczyciel rozdaje dzieciom zdjęcia z czasopism, komiksów. Zadaniem dzieci jest znalezienie zdjęć, które ich zdaniem wyrażają agresję.
Potem wszyscy przyglądają się wybranym zdjęciom. Wspólnie zastanawiają się, dlaczego wybrali akurat te zdjęcia, czy skojarzyli jakieś kolory, motywy, kształty z agresją.

4. Podróż do krainy wściekłości
Nauczyciel opowiada historyjkę, w trakcie której dzieci wykonują określone ruchy związane z treścią historyjki.
„ Udajemy się dziś w podróż do dalekiego kraju. Jedziemy długo pociągiem” (dzieci ustawiają się w szeregu, chwytają za biodra i przemieszczają po sali udając pociąg).
„ Pociąg zatrzymuje się. Dotarliśmy do krainy radości. Ludzie tutaj są zawsze radośni, ciągle uśmiechają się. Cieszą się od samego rana, jak tylko wstaną z łóżka. Przeciągają się z zadowoleniem, witają się z innymi z uśmiechem, podskakują z radości, tańczą w parach i wszyscy razem. Niestety musimy jechać dalej. Wsiadamy do pociągu i jedziemy, jedziemy...
Nagle robi się ciemno. Pociąg zatrzymuje się. Dotarliśmy do krainy wściekłości. Tutaj mieszkają ludzie, którzy są ciągle obrażeni. Są źli i zdenerwowani, tupią nogami, rzucają się na ziemię, potrząsają głowami, ściskają dłonie w pięści i krzyczą: Nienawidzę cię...
Wreszcie nasza lokomotywa gwiżdże i wzywa nas do odjazdu. Zatrzymujemy się, nabieramy powietrza do płuc, uspokajamy się. Wsiadamy do pociągu i jedziemy. Pociąg zatrzymuje się,
dotarliśmy do końca naszej podroży. Jesteśmy w krainie spokoju. Wszyscy ludzie uśmiechają się, poruszają się spokojnie i ostrożnie, delikatnie głaskają się nawzajem, prowadzą się za ręce, siadają spokojnie obok siebie.”
Nauczyciel pyta dzieci : „W jakiej krainie czuliście się najlepiej i dlaczego?”


5. Wściekłe początki zdania
Dzieci kończą zdania wypowiadane przez nauczyciela:
„Kiedy jestem wściekły, wtedy...”
„Najbardziej złości mnie, gdy...”
„Kiedy inni mnie złoszczą, wtedy...”
„Moja koleżanka złości mnie, gdy...”
„W szkole złości mnie...”

6. Wszyscy słuchają mojej komendy
W zabawie wykorzystujemy fakt, że każde dziecko chce być w centrum zainteresowania. Wszyscy stoją w kole, tylko jedna osoba znajduje się w środku. Demonstruje gesty i dźwięki, które muszą być naśladowane przez resztę uczestników. Po chwili zmienia się miejscem z osobą, która najlepiej ją naśladowała.

7. Atak na zamek
Dzieci tworzą zamknięte koło. Jedno dziecko próbuje się wydostać z koła. Można podzielić grupę na chłopców i dziewczęta. Najpierw chłopcy próbują wydostać się z koła, potem zmiana ról.
Po zabawie pytamy: jak czuli się chłopcy, a jak dziewczęta? Czy siła fizyczna zawsze jest zaletą? Czego ludzie mogą dokonać wspólnymi siłami, co pojedynczym ludziom nigdy by się nie udało?

8. Wściekłe skojarzenia
Nauczyciel pisze na kartce słowo „wściekłość”. Dzieci podają wszystkie skojarzenia z tym słowem, które przychodzą im do głowy. Możemy również skonstruować „mapę złości”. Wyjaśniamy znaczenie wszystkich skojarzeń.

9. Drobne różnice
Poznawanie możliwe jest dzięki dokładnemu obserwowaniu. Na pierwszy rzut oka wiele rzeczy wygląda inaczej niż w rzeczywistości.
Z kosza z jabłkami każde dziecko wybiera jedno jabłko, uważnie mu się przygląda, wącha, dotyka. Następnie jabłka ponownie układamy w koszu i na nowo rozdajemy. Kto otrzymał swoje jabłko? Jak je rozpoznał?
Podobnie jak jabłka ludzie różnią się od siebie, choć wydaje się, że są podobni.

10. Innymi oczami
Każdy człowiek patrzy na świat z innej perspektywy. Niekiedy, by coś zobaczyć musimy zrezygnować ze swego punktu widzenia i inaczej postrzegać świat. Dzieci chodzą swobodnie po pomieszczeniu. Gdy nauczyciel poda komendę, oglądają pomieszczenie z innej perspektywy. Komendy:
- kucnij,
- połóż się na plecach i patrz w górę,
- pochyl się do przodu i patrz między rozstawionymi nogami,
- wejdź na krzesło i popatrz z góry,
- zasłoń jedno oko, zasłoń oboje oczu,
- zasłoń jedno lub oboje uszu.
Po zabawie pytamy: Skąd najlepiej obserwowało się? Skąd chcielibyście popatrzeć? Czy świat wyglądał inaczej?

11. Przepowiednie
Wszyscy siedzą w kole. Nauczyciel zadaje dowolnemu dziecku pytania:
Czy lubisz koty?
Czy lubisz lody?
Czy masz ulubioną przyjaciółkę?
Czy podszedłbyś na ulicy do nieznajomej osoby i zapytał o coś? itp.
Zanim wybrana osoba udzieli odpowiedzi, jej sąsiad po prawej stronie myśli jakiej odpowiedzi ona udzieli. Następnie porównujemy, czy odpowiedź rzeczywista zgadzała się z przypuszczeniem sąsiada.

12. Pomyśl o kimś
Grupa zgaduje kogo opisuje nauczyciel, który mówi „ Myślę o osobie, która ma ciemne włosy…lubi malować…dobrze pływa…dużo mówi…ma dżinsy z kwiatkiem…najlepiej tańczy…itp.
Dzieci zgadują o kogo chodzi, a potem same próbują określać różne osoby.
Pytamy: Czy same dzieci podobnie by się opisały? Czy opisy pasowały do nich?

13. Start rakiety
Zabawa pozwalająca na przezwyciężenie napięcia.
Dzieci wykonują następujące ruchy:
-bębnią palcami o blat stołu, najpierw cicho i powoli, potem coraz szybciej i głośniej;
-klaskają, najpierw cicho, potem głośniej;
-tupią nogami, zaczynając cicho i powoli, a potem coraz szybciej i głośniej-cicho mruczą,
przechodząc do głośnego wycia;-
-hałas i szybkość wykonywanych ruchów stopniowo wzrastają, uczniowie gwałtownie wstają
ze swoich miejsc, wyrzucają ramiona do góry-rakieta wystartowała.
Po chwili uspokajają ruchy i siadają spokojnie na miejscach.

14. Nadepnąć na odcisk
Dzieci dobierają się parami i chwytają za ręce. Pomiędzy nimi na podłodze leży kartka z gazety „odcisk”. Każdy usiłuje przeciągnąć partnera na swoją stronę tak, by musiał on nadepnąć na odcisk.

15. Wywieranie nacisku
Dzieci:
- stają naprzeciwko siebie tak, by dotykać się tylko wewnętrznymi powierzchniami dłoni przy wyciągniętych rękach. Poprzez naciskanie na ręce przeciwnika próbują wyprowadzić się nawzajem z równowagi,
- podnoszą do góry ramiona, podają sobie dłonie i zaszczepiają się palcami. Następnie usiłują odepchnąć siebie nawzajem,
- stoją plecami do siebie i próbują zepchnąć przeciwnika z jego miejsca, jedynie naciskając tułowiem(nie wolno posługiwać się rękami, nogami, stopami).
Po zakończeniu zabawy nauczyciel pyta:
„Czy zawsze jesteśmy silniejsi?”,
„Jak czujemy się, gdy jesteśmy słabsi?”,
„Jak czujemy się, gdy mamy przewagę?”,
„Co można zrobić, by ci co mają przewagę, nie wykorzystali swoich sił do tego, by skrzywdzić drugą osobę?”

16. Gdy jestem wściekły
Dzieci po kolei kończą zdanie wypowiadane przez nauczyciela „gdy jestem wściekły to…”
Uświadomienie dzieciom, że są różne sposoby radzenia sobie ze złością.

17. Walka kogutów
Dzieci dobierają się parami. Oboje krzyżują ręce na piersiach i stają na jednej nodze. Popychają przeciwnika starając się wytrącić go z równowagi.

18. Murek z książek
Dzieci tworzą pary. Każde z nich otrzymuje zwiniętą w rulon gazetę. „Uzbrojeni” przeciwnicy ustawiają się w takiej odległości od siebie, aby mogli się dotknąć wyciągniętym ramieniem przedłużonym o papierowy rulon. Przed stopami każdego dziecka ustawiamy „murek” czyli książkę.
Przeciwnicy próbują trafić siebie nawzajem papierowym rulonem, nie przekraczając murku. Ciosy w twarz są zabronione. Przegrywa ten, kto przewróci książkę.

19. Trening przetrwania
Nauczyciel rysuje kredą na podłodze wyspę. Wszystkie dzieci klęczą na wyspie. Próbują wypchnąć siebie nawzajem poza granice wyspy, nie używając do tego rąk ani kolan, które muszą dotykać podłoża. Po określonym czasie kończymy zabawę.

20. Papierowa wojna
Do zabawy potrzebne są stare gazety.
Dzielimy dzieci na dwie grupy, z których każda ma zaznaczone pole walki. Na sygnał dzieci zaczynają formować z gazety kulki i obrzucać się nimi nawzajem. Wygrywa ta grupa, która ma mniej kulek na swoim polu.

21. Ogniste zwierzaki
Każde dziecko przeobraża się w dzikie zwierzę. Jako „ogon” wkłada sobie za pasek spodni chustkę. Wszyscy przy dzikich wrzaskach próbują odebrać sobie ogony. Wygrywa ten, kto ma ich najwięcej.

22. Jestem , potrafię , mam
Każde dziecko kończy zdanie wypowiadane przez nauczyciela:
- jestem…
- potrafię…
- mam…

23. Taki sam
Żadne dziecko nie jest lepsze lub gorsze, ma wiele wspólnego z pozostałymi mimo wszelkich
różnic.
Wszyscy siedzą w kole. Nauczyciel wydaje polecenia:
- wstań i dotknij każdego, kto ma adidasy;
- dotknij każdego, kto ma zegarek;
- dotknij każdego, kto jest chłopcem lub dziewczyną;
- dotknij każdego, kto ma włosy takiego koloru, co ty. Itp.
Dzieci zaczynają dostrzegać, że mają wiele wspólnego z innymi, nawet z tymi, których nie
lubią.

24. Wyżej, więcej, dalej
Każdy potrzebuje poczucia, że choć raz był „naj”.
W tym celu grupa oklaskuje najlepszych lub wyjątkowych uczestników, charakteryzujących się wymienianymi cechami lub umiejętnościami, np.:
- kto jest najwyższy?
- kto potrafi najdalej wystawić język?
- kto potrafi szybko usiąść po turecku?
- kto potrafi szybko biegać?
- kto potrafi ładnie tańczyć? Itp.
Należy uwzględnić, by tak stawiać pytania, by każde dziecko choć raz wygrało oraz, by kryteria były pozytywne.

25. Uliczka przyjaźni
Uczestnicy stają twarzami do siebie, tworzą dwa rzędy, tak by między nimi powstała uliczka. Od jednego końca uliczki przechodzą przez nią dzieci i ustawiają się na początku. Do osoby przechodzącej wszyscy się uśmiechają i przyjaźnie dotykają. Gdy osoba w uliczce zatrzyma się przed jakąś osobą, to ta osoba musi powiedzieć jej coś miłego np. „bardzo cię lubię”,
„lubię twój uśmiech”, „chciałbym być twoim przyjacielem”.

26. Chroniący szałas
Dzieci dzielą się na grupy. Jedno dziecko z grupy jest mistrzem budowy i tworzy z pozostałych osób szałas. Następnie sam do niego wchodzi-powinien tam czuć się dobrze.
Po zabawie pytamy: czy czuliśmy się bezpiecznie? Jak czuli się ci, którzy chronili kogoś?

27. Współpraca
Dzieci dobierają się parami. Stoją twarzą do siebie, pomiędzy dłońmi trzymają piłeczki. Pary muszą wykonywać drobne zadania nie upuszczając piłki. Przykładowe zadania:
- usiądźcie razem;
- przejdźcie nad przeszkodą;
- obróćcie się wkoło.

28. Przysuńmy się do siebie
W tej zabawie dzieci ćwiczą bliskość i wspólnotę przysuwając się do siebie nawzajem. Nauczyciel formuje na podłodze koło taśmy. W kole znajdują się dzieci, początkowo w dość dużych odległościach od siebie. Nauczyciel stopniowo zmniejsza granice zajmowanej powierzchni, czym zwiększa bliskość dzieci. Ćwiczenie umożliwia zmniejszenie dystansu emocjonalnego oraz sprawdza na ile możemy się zbliżyć do innych bez dyskomfortu przekroczenia własnych granic.

29. Załagodzenie kłótni
Nauczyciel opowiada historię Pawła i Ani, którzy są zaprzyjaźnieni ze sobą od czasów przedszkolnych, zawsze się bawią, uczą ze sobą i dobrze się rozumieją, a niekiedy się ze sobą kłócą. Pewnego dnia bardzo się zdenerwowali, byli wręcz na siebie wściekli. Nie chcą już ze
sobą rozmawiać ani bawić się ze sobą. Nauczyciel pyta dzieci:
- jak myślicie co mogło być powodem ich złości?
- co mogliby zrobić, aby znów żyć ze sobą w zgodzie?
Szkoda przecież byłoby zniszczyć taką przyjaźń przez głupią kłótnię.
Uczestnicy zabawy przedstawiają swoje propozycje i wspólnie próbują znaleźć sposoby rozwiązania problemu.

30. Życzenie
Nauczyciel podaje dzieciom temat, na który każde dziecko podaje swoje życzenie.
Życzenia zostają przedyskutowane na forum tak długo, aż grupa wybierz jedyne wspólne życzenie. Tematy, do których będą odnosić się pragnienia:
- co chciałbyś zjeść na obiad?
- dokąd chciałbyś pojechać na wycieczkę?
- co chcielibyście robić na zajęciach sportowych?
Obserwujemy czy wszyscy chcą przekonać pozostałych do własnych życzeń? Czy trudno było wybrać jedno życzenie? Kto potrafił przeforsować swoje? W jaki sposób to zrobił? Czy są osoby, które już na początku podporządkowały się innym?
W omówionych grach i zabawach zachowanie agresywne może zostać strategicznie wykorzystane w wybrany sposób, a tym samym spożytkowane w pokojowych zamiarach.
Rzeczą naturalną jest bowiem istnienie przeciwstawnych zdań i interesów, które pozostają nieodłączną częścią naszego życia. Naszym zadaniem nie jest karanie za te zachowania, ale tylko świadoma praca nad złością i agresją, dzięki której osiągniemy lepsze efekty.
Gry i zabawy są propozycją do wykorzystania w czasie zajęć, niemniej podstawową rolę odgrywa znajomość ucznia, jego środowiska rodzinnego, poznanie ewentualnych przyczyn agresji. Bowiem bez uzmysłowienia sobie przyczyn agresji, zrozumienia ucznia, pozyskania jego zaufania i stworzenia mu atmosfery bezpieczeństwa wszelka praca pedagogiczna nie
przyniesie efektów.

Wyświetleń: 15675


Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach Profesor.pl są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione.