Katalog

Anna Majchrowska-Kielak, 2017-09-28
Ząbki

Pedagogika, Referaty

POMOC SPOŁECZNA W Wielkiej Brytanii – WYBRANE ZAGADNIENIA

- n +

POMOC SPOŁECZNA W Wielkiej Brytanii – WYBRANE ZAGADNIENIA

Praca socjalna to dziedzina nauk społecznych zajmująca się m.in. bezrobociem, poważnymi chorobami, kalectwem, problematyką uzależnień. Pracownicy socjalni pomagają rodzinom rozwiązywać domowe konflikty, w szczególności te, w które uwikłane są dzieci i gdzie występuje przemoc domowa. Pracownicy socjalni służą pomocą również w ośrodkach zdrowia, które są zarządzane przez ośrodki opiekuńcze. Większość tych ośrodków jest wyspecjalizowana do konkretnej pomocy, a pracownicy socjalni działają w terenie. Szkolni pracownicy socjalni służą pomocą psychologiczną, która ma się przyczynić do poprawnego funkcjonowania dzieci i ich rodzin, oraz polepszenia bytu rodziny i lepszego funkcjonowania dzieci w szkołach. Są oni wsparciem dla nauczycieli, którym wskazują drogę jak radzić sobie z problemami, które sprawiają uczniowie (np. wagary, ciąża, złe zachowanie). Niektórzy pracownicy socjalni specjalizują się w pomocy starszym ludziom. Prowadzą oni wsparcie dla grup rodzin oraz dla dorosłych dzieci z rodzicami w podeszłym wieku. Ta grupa zawodowa świadczy pomoc również samotnym matkom i ojcom, pomaga załatwić kwestie związane z adopcją, znaleźć przybranych rodziców dla zaniedbanych, opuszczonych lub molestowanych dzieci. Udziela się również pomocy bezrobotnym poszukującym zatrudnienia.
Medyczna sfera pomocy udzielanej przez pracowników socjalnych odnosi się do rodzin, w których są osoby ciężko chore np. na AIDS, rak, ciężkie kalectwo. Rodzinom udzielane jest wsparcie w załatwieniu pomocy finansowej i żywnościowej. Pracownicy socjalni służą pomocom lekarzom, pielęgniarkom, mogą pomóc w załatwianiu formalności związanych z uzyskaniem narządów do transplantacji oraz innych pomocy dla niepełnosprawnych np. wózki tlenowe.
Istnieją różne ośrodki które specjalizują się w pomocy dla różnych grup ludności np. upośledzonych umysłowo czy molestowanych. Serwisy proponują indywidualne i grupowe terapie, interwencję kryzysową i trening w nabywaniu umiejętności codziennego życia. Pomaga to w szybkim powrocie pacjentów do społeczności.
Brytyjskie ośrodki pracy socjalnej zatrudniają ludzi o zróżnicowanych zawodach i szerokich kompetencjach. Pracownik socjalny na ogół przechodzi różne szkolenia. Bardzo ważne są preferencje osobowościowe pracownika socjalnego tj. wrażliwość, empatia, życzliwość i cierpliwość. Opieka społeczna w Wielkiej Brytanii jest w dużym stopniu sfeminizowana, przy czym dosyć znaczny jest odsetek osób zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu, głównie w pomocy instytucjonalnej i opiece domowej.

Anglia jest kolebką narodzin caseworku. Był on w swej podstawowej formie praktykowany w Londynie na przełomie XIX/ XX wieku. M. Richmond określiła casework jako sztukę rozwiązywania różnych problemów, różnych ludzi, przez zgodną współpracę z nimi w celu zgodnego i równoczesnego osiągnięcia ich własnego dobra i dobra społeczeństwa. Casework powstał w Wielkiej Brytanii, a jego rozwój nastąpił w Stanach Zjednoczonych. Skupia się on na oddziaływaniach terapeutycznych na rodzinę i rozwiązywaniu problemów psychologicznych. Casework ma swoje dwie podstawowe zasady: indywidualny kontakt z podopiecznym na zasadach koleżeńsko-opiekuńczych oraz kompleksowy charakter oddziaływań na jednostkę i traktowania jej problemu pod kontem społecznym, psychologicznym i pedagogicznym. Casework ma na celu rozładowanie napięcia nerwowego u podopiecznego oraz pomoc mu w usamodzielnieniu się, w odbudowaniu wiary we własne siły.
Anglia przed II wojną światową była klasycznym przykładem neoliberalnego państwa dobrobytu. Bardzo eksponowane były podmiotowe prawa jednostki oraz tzw. wolna przedsiębiorczość, stanowiąca podstawę dobrobytu społecznego. Państwo interweniowało w życie jednostki sporadycznie. Obowiązywał model tzw. marginalnej polityki społecznej, w którym pomoc społeczna miała charakter wysoce selektywny. Działała rozwinięta na dużą skalę sfera charytatywna, przy wyraźnie ograniczonej liczbie i zakresie programów socjalnych realizowanych przez państwo.
Ten model neoliberalnego państwa opiekuńczego zastąpiony został po II wojnie światowej tzw. modelem Beverig, łączącym wolny rynek z interwencją państwa. Obok takich celów jak: pełne zatrudnienie, płaca rodzinna dla mężczyzny, powszechny system ubezpieczeń społecznych, głównym założeniem brytyjskiego państwa opiekuńczego stała się pomoc społeczna, świadczona jednak w formie wyselekcjonowanej.
Istotne zmiany w organizacji pomocy społecznej podjęte zostały począwszy od 1979 r. Wtedy to zapoczątkowany został proces prywatyzacji pomocy instytucjonalnej, jak i wzrost znaczenia wolontariatu. Ponadto położono większy nacisk na analizę kosztów funkcjonowania państwowej pomocy społecznej, a ciężar pomocy środowiskowej zaczęto przenosić na rodzinę i organizacje pozarządowe. Koszty opieki, szczególnie instytucjonalnej, podwoiły na przestrzeni lat osiemdziesiątych, z powodu szybko rosnącej liczby podopiecznych wymagających znacznego zaangażowania środków, tj. głównie osób powyżej 75 roku życia oraz osób niepełnosprawnych. Sytuacja taka doprowadziła do częściowego sprywatyzowania pomocy instytucjonalnej.
Obecnie głównym podmiotem w zakresie pomocy społecznej w Wielkiej Brytanii jest państwo. Świadczenia społeczne jak i usługi zdrowotne dostarczane są:
-bezpośrednio przez agendy państwowe,
-pośrednio poprzez dofinansowywanie przez państwo działalności organizacji wolontarycznych lub zakup świadczeń od podmiotów prywatnych.

Państwo poprzez Departament Służb Społecznych (DSS) funkcjonujący przy organie władzy lokalnej na szczeblu hrabstwa, kontroluje jakość świadczonych usług. W celu zachowania jakości tych usług, oferowanych przez różne sektory pomocy społecznej (publiczny, prywatny) wprowadzono obowiązek inspekcji wszystkich jednostek pomocy na danym terenie.
Pomoc społeczna świadczona klientom DSS obejmuje:
- pomoc dzienną (domy dziennego pobytu),
- krótkotrwałą pomoc instytucjonalną,
- poradnictwo i doradztwo,
- działalność informacyjną,
- usługi transportowe.
Departament Służb Społecznych stara się przestrzegać w kontaktach ze swoimi podopiecznymi zasady partnerstwa. W praktyce przybiera ona formę spotkań odbywających się dwa razy w roku z udziałem pracowników socjalnych oraz klientów pomocy społecznej i ich opiekunów. W trakcie tych spotkań (oddzielnych dla różnych kategorii podopiecznych) dąży się do wypracowywania jak najefektywniejszych sposobów rozwiązania pojawiających się trudności we wzajemnych kontaktach. Wnioski z tych spotkań przedstawiane są lokalnym władzom pomocy społecznej. Współpraca ta może wyrażać się także tworzeniem wspólnych grup roboczych zainteresowanych realizacją danego projektu czy inicjatywy, w skład których wchodzić mogą zarówno pracownicy służby zdrowia i opieki społecznej jak i podopieczni, wolontariusze, opiekunowie.

Główne zasady funkcjonowania pomocy społecznej na szczeblu lokalnym, określone w Ustawie o narodowym systemie zdrowia i lokalnej pomocy społecznej z 1990 r., sprowadzają się do:
- koncentracji decyzji koordynacji działań do jednego podmiotu tj. lokalnego Departamentu Służb Społecznych,
- oddzielenia potrzeb zdrowotnych od potrzeb społecznych,
- indywidualizacji pomocy,
- pluralizmu w pomocy społecznej,
- zróżnicowania świadczeń i ich dostosowania do odmiennych potrzeb mniejszości etnicznych.
Za organizację całego pakietu pomocy społecznej dla konkretnej osoby, której potrzeby są zawsze specyficzne i różnorodne, odpowiedzialny jest pracownik socjalny. Polityka finansowa władz centralnych ukierunkowana jest na zakup świadczeń przez pomoc społeczną od sektora prywatnego. Władze lokalne są jednak zobowiązane do przygotowania i publikowania rocznych planów działania pomocy społecznej na podległym im terenie.

Pomoc środowiskowa jest podzielona terytorialnie - każda dzielnica kraju posiada biuro rejonowe, które poza obsługą ogólną specjalizuje się w określonym rodzaju usług dla: ludzi starszych, dzieci i rodzin, niepełnosprawnych, chorych psychicznie. Obok pomocy środowiskowej dostępna jest także pomoc domowa, świadczona przez opiekunki domowe, pod kierownictwem tzw. koordynatorek. Oddzielną grupę stanowią pracownicy socjalni pracujący w szpitalach i opiekujący się rekonwalescentami.
O ile w pomocy środowiskowej i opiece domowej dominuje sektor publiczny, o tyle w pomocy instytucjonalnej sytuacja jest odwrotna.
Większość domów dla osób starszych prowadzona jest przez sektor niezależny, tj. właścicieli prywatnych lub instytucje charytatywne oraz wolontarystyczne. Organizacje wolontarystyczno- charytatywne mają w Wielkiej Brytanii długoletnią tradycję i są dość liczne. Największe z nich, np. Age Concern England, National Association of League of Hospital Friends, Royal British Legion, skupiają po kilkaset tysięcy członków.

Pomoc społeczna na poziomie lokalnym jest podzielona na:
- pomoc środowiskową – publiczną, świadczy pomoc głównie dzieciom i młodzieży,
- instytucjonalną pozarządową, świadczy pomoc głownie osobom starszym.

Istnieje tendencja do przenoszenia ciężaru świadczeń i usług na podmioty działające poza sektorem publicznym, w związku z tym wprowadzono w 1996 r. Ustawę o opiekunach nieformalnych. Według tej ustawy władze lokalne są zobowiązane uwzględnić w swych działaniach i decyzjach istnienie nieformalnych opiekunów domowych oraz wspierać ich w świadczeniu pomocy. Tymi nieformalnymi osobami są zwykle członkowie rodziny.
Główną cechą brytyjskiego systemu pomocy społecznej na poziomie lokalnym jest obecność wielu podmiotów świadczących usługi osobom potrzebującym. Działania pomocowe podlegają koordynacji i kontroli przez władze lokalne, co pozwala na utrzymanie określonego standardu pomocy w skali całego kraju.

Główne programy pomocy społecznej
1. Pomoc społeczna (kredyt rodzinny).
2. Zasiłek rodzinny.

SOCIAL SERWIS jest organizacją, która pomaga następującym grupom ludzi:
1) młodzież w wieku 16-17 –lat,
2) ludzie pozostawieni bez pomocy,
3) pozostałe grupy: chorzy, starzy, rodziny z uzależnionymi dziećmi.

Ad.1) młodzież w wieku 16-17 -lat
Social Service nie musi pomagać każdemu kto jest w wieku 16-17 lat, ale powinien sprawdzać sytuację w jakiej się znajduję młoda osoba i ocenić jakiej pomocy potrzebuje. Ma ono prawo do otrzymania mieszkania lub zapomogi finansowej jeśli jest poniżej 18 lat i oprócz tego:
-była już pod opieką w przeszłości,
-jest upośledzona, lub jest inwalidą,
-jest klasyfikowana do sekcji „dziecko w potrzebie”.
Jeśli warunki bytowe danej niepełnoletniej osoby są złe opieka społeczna winna zapewnić:
-odpowiednie miejsce zamieszkania, znaleźć nowe mieszkanie, gdy dotychczasowe jest nieodpowiednie,
-zapewnić opiekę finansową na wydatki tj.: jedzenie, rachunki, środki transportu, edukację, ubranie, oraz kieszonkowe,
-każdą inną pomoc związaną z edukacją, znalezieniem pracy.

Dużą rolę odgrywa osobisty opiekun, który jest przydzielany z opieki społecznej, a którego zadaniem jest odwiedzanie podopiecznego, kontrolowanie go do 18 r.ż., a gdy podopieczny studiuje to nawet do 24 r.ż. Opiekun powinien sprawdzać opłaty, rachunki, warunki życia podopiecznego, oraz rozmawiać o wszelkich problemach, czyli pełnić rolę przyjaciela.

Ad.2)Ludzie po 18 roku życia, pozostawieni bez pomocy.
Po osiągnięciu pełnoletności osobisty opiekun powinien ciągle być w kontakcie z młodą osobą. Kontrolować dalsze życiowe plany (obowiązkowo do 21 r.ż.) i wspierać podopiecznego. Jeśli podopieczny chce się kształcić, opiekun powinien nakierować i pomóc. Rola opiekuna polega wtedy na:
-płaceniu za potrzeby życiowe takie jak meble, ubrania, koszty przeprowadzki jeśli takie są konieczne, podręczniki szkole itp.
-zapewnić początkową pożyczkę do opłacenia czynszu, utrzymania mieszkania.

Ad.3) Pozostałe grupy: chorzy, starzy, rodziny z uzależnionymi dziećmi.
Jeśli osoba jest kaleka, bezdomna lub zagrożona ubóstwem, powinna automatycznie być zaliczona do grupy „dziecko w potrzebie” jeśli nie przekroczyła 18lat - powinna otrzymać pomoc z Social Service. Dodatkowo pomocy jest zobowiązana udzielić instytucja „housing department
„dziecko w potrzebie”- zalicza się do danej kategorii jeśli:
-nie ma jedzenia, pieniędzy na jedzenie,
-nie ma gdzie mieszkać,
-ma problemy zdrowotne oraz z nauką,
-mieszka w domu z przemocą.

housing department” jest zobowiązany udzielić pomocy, jeśli wcześniej z ich pomocy dana osoba nie korzystała i nie przekroczyła 18 r.ż.
W zależności od tego jaka jest sytuacja dziecka pomoc otrzymywana jest w formie:
-mieszkanie (od pokoju do własnego mieszkania),
-pieniądze na czynsz,
-pomoc w znalezieniu pracy,
-pomoc z problemami alkoholowymi, narkotykami,
-przyjaźń, wsparcie,
-konsultacje, rozmowy na temat wszelkich problemów.

Pozostałe grupy ludności, którym Social Service powinien pomóc:
-zagrożeni eksmisją,
-chorzy, upośledzeni,
-ludzie, którzy mają psychiczne i fizyczne problemy zdrowotne,
-uzależnione dzieci i młodzież.




Opracowano na podstawie:
A. Bałandynowicz, Probacja wychowanie do wolności, Grodzisk Mazowiecki 1996.
https://www.russellsage.org/sites/default/files/Richmond_What%20is%20Social_0.pdf
http://www.familylives.org.uk/advice/your-family/social-services-and-your-family/social-services-and-your-family/
https://www.gov.uk/government/organisations/department-of-health-social-services-and-public-safety
http://xahoinhanvan.cdsptw.edu.vn/upload/xhnv/content/14826079-History-of-Social-Work.pdf
https://en.wikipedia.org/wiki/Housing_Department
https://en.wikipedia.org/wiki/Social_care_in_England
http://www.communitycare.co.uk/2010/09/20/what-is-the-role-of-social-workers/


Wyświetleń: 0


Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach Profesor.pl są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione.