Sylwetki wielkich malarzy - Camille Pissarro - analiza dzieła "Droga w Louvenciennes"

CAMILLE PISSARRO
Camille Pissarro urodził się 10 lipca 1830 roku w Charlotte- Amalie
(wówczas duńskie Antyle) w portugalsko- żydowskiej rodzinie. Ojciec jego pochodził z Bordeaux, a zamieszkał na wyspie Saint- Thomas w 1824 roku, gdzie miał dobrze prosperujący sklep z pieczywem. Dwunastoletni Pissarro zostaje wysłany do szkoły we Francji, gdzie zamieszkuje w okolicach Paryża i często bywa w Luwrze. Tam ugruntowuje się jego zamiłowanie do rysunku. Jego rysunki przedstawiają sceny z życia portu, krajobrazy, egzotyczne rośliny. Z przekonań był anarchistą, chociaż nie znajdzie to wyrazu w jego twórczości. W 1855 roku wrócił z Wenezueli i zaczął studiować malarstwo w Paryżu. W tym czasie odbywała się Wystawa Światowa, podczas której Pissarro odkrywa malarstwo starszego pokolenia: Corota, Milleta, Delacroix, Ingresa. Zachwyca się dziełami Courbeta przedstawionymi w niezależnym od oficjalnej wystawy "Pawilonie Realizmu". Pissarro widzi w Corocie swojego mistrza, później zbliża się do Courbeta. Jednak bardzo trudno przypodobać się krytykom, którzy bardzo szybko ośmieszają pierwsze kompozycje Pissarra twierdząc, że są nazbyt proste. Złośliwie nazywają go "impresjonistą od warzyw, specjalistą od kapusty"!

Nastaje przełomowy okres dla Pissarra, zarówno jako człowieka, jak i artysty. Spotyka przyszłych impresjonistów: Moneta, Cézanne`a, Renoira i Sisleya. W 1859 roku organizowany przez państwo Salon przyjmuje jego pierwsze prace. W rok później malarz poznaje Julię Vellay, z którą będzie miał siedmioro dzieci. Rodzina może liczyć na nieregularne dochody z pracy artysty, stąd też przez trzydzieści lat nękać ich będą kłopoty finansowe. Prawie cały jego dorobek uległ zniszczeniu na skutek działań wojennych w roku 1870, gdy on sam schronił się w Londynie. Pissarro staje się prawdziwym impresjonistą od 1869 roku. Po przeprowadzce do Louveciennes, malarz zacieśnia więzy z gronem najbliższych przyjaciół (Monet, Renoir, Sisley), zmienia się styl jego malarstwa. Wzrasta wrażliwość na światło, kolor. Maluje na mniejszych formatach, kolory stają się jaśniejsze, a faktura lżejsza. Przywiązanie do precyzyjnie przemyślanych kompozycji, które dziedziczy po Corocie sprawia, że jego impresjonizm pozostaje oryginalny. Lata 1872- 1874 zdają się być lepsze- po raz pierwszy obrazy jego znajdują nabywców i kłopoty materialne maleją.

Niestety po tym roku nastają ciężkie czasy- umiera jego córka, dochodzą cierpienia z powodu ataków krytyki na tych, którym nadano ironiczny przydomek "impresjonistów" podczas wystawy w 1874 roku. Rok 1876 rekompensuje momenty niepewności i należy do najbardziej płodnych okresów w jego karierze. To on przekazał Cezanne`owi coś z własnego odczytania klasyki Corota, wtajemniczając równocześnie w arkana nowej impresjonistycznej techniki. Najbardziej może wśród impresjonistów skłonny do poszukiwania programu i doktryny, osiągnął w końcu powodzenie po retrospektywnej wystawie w 1892roku.

Jego dorobek malarski jest bogaty i zróżnicowany, obok wyróżniających się konstrukcją pejzaży z Pontoise malował również i pełne naiwnego wdzięku wiejskie motywy rodzajowe, umiał też znaleźć własną szczęśliwą formułę dla oddania życia wielkich bulwarów oglądanych z wysoka, z mansardowych okien paryskiej pracowni.

Impresjoniści generalnie odrzucili wielkie, ciężkie obrazy historyczne, nazwane przez nich historycznymi maszynami, a podjęli sceny z życia ulicy paryskiej, portrety pięknych kobiet, tancerek, krajobrazów, widziane przez ostre światło dające czystość koloru i rozproszenie formy. Światło w obrazach impresjonistów dzieliło, rozpraszało formę, uczyło, że kolor zależny jest od blasku że jest chwilowy, że drga i narzuca malarzowi swoistą technikę tworzenia, a także zmusza do malowania w pełnym oświetleniu. Do rozjaśnienia palety impresjonistów przyczyniły się także ówczesne studia przyrodnicze nad światłem, pojawienie się światła elektrycznego, także odkrycia chemiczne w zakresie barwników, które dały nowe kolory.

Spomiędzy wspomnianych impresjonistów każdy wytworzył własny styl i dokonał odkryć na własną rękę. Degas, Pissarro, Monet zacieśnili swe studia do efektów świetlnych i tu okazali się twórcami najwyższej miary.

Obraz "Droga w Louvenciennes" powstał w 1872 roku,
w czasie, kiedy artysta powrócił z Londynu i zastał swój dom zdewastowany i wiele obrazów zniszczonych. Mimo strat kontynuuje pracę z charakterystycznym dla niego entuzjazmem.

"Droga do Louvenciennes" ma wymiary 46 x 55 cm, namalowany jest na płótnie. W chwili obecnej obraz znajduje się w Muzeum Orsay w Paryżu.
Namalowany jest w stylu swobodnym, lekko skonstruowanym. Łagodność kolorów i światła, delikatność pociągnięć pędzla oraz spokojny nastrój kończącego się dnia, składają się na kompozycję dobrze przemyślaną: wszystko w tym obrazie przypomina o wpływach Corota.

Analiza dzieła malarskiego
- Imię i nazwisko- Camille Pissarro
- Tytuł dzieła- "Droga do Louveciennes"
- tematyka- pejzaż
- styl w sztuce- impresjonizm
- opis literacki- Obraz przedstawia drogę przy wjeździe do miasteczka. Drogą jedzie furmanka zaprzężona w konia maści izabelowatej. Furmance przyglądają się stojące przy drodze dwie kobiety. Po obu stronach drogi rosną wysokie drzewa, częściowo pozbawione liści. Na drugi plan tego dzieła wysuwają się zabudowania różnej wielkości okolone parkanem lub murem. Zabudowania miasteczka wkomponowane są w strukturę wysokich drzew i krzewów. Długie cienie rzucane przez rosnące przy drodze drzewa wskazują na późne popołudnie.

Analiza plastyczna
- kompozycja- asymetryczna, statyczna, otwarta
- barwa- lokalna, ciepła, złamana
- linia - zróżnicowana
- faktura- chropowata, grube nawarstwienia farby
- przestrzeń- przedstawiona za pomocą perspektywy malarskiej
- światło- jednokierunkowe, pełne

Opracowanie: Elżbieta Faryno

Wyświetleń: 3876