Aktywizacja i intensyfikacja pracy uczniów na zajęciach edukacji polonistycznej w zakresie nauczania ortografii

Spośród wszystkich elementów poprawnego pisania ortografia pełni bardzo ważną funkcję. Nie przestrzeganie zasad ortografii w piśmie sprawia, że odbiorca tekstu pisanego ma trudności ze zrozumieniem jego treści. Przykładem może być wyraz "rzułf" zamiast żółw. Dlatego też zajęcie się problemem aktywizacji i intensyfikacji pracy uczniów w tym zakresie uważam za sprawę ważną. Wyrobienie nawyku ortograficznego pisania u dzieci w wieku wczesnoszkolnym warunkuje, uniknięcie problemów natury ortograficznej w klasach starszych. Źle ukształtowane nawyki ortograficzne w klasach młodszych bardzo trudno jest zniwelować w klasach starszych. Według definicji zawartej w "Słowniku pedagogicznym" W. Okonia przez aktywizację uczniów należy rozumieć: "Ogół poczynań nauczycieli i uczniów zapewniających uczniom odgrywanie czynnej roli w realizacji zadań nauczania i wychowania".

Istnieje ścisły związek zachodzący miedzy aktywizacją i intensyfikacja pracy uczniów. W "Słowniku wyrazów obcych" J. Tokarskiego znajduje się objaśnienie terminu intensyfikacja: (łac. intensus - natężony + facio - czynię) uczynienie czegoś intensywniejszym, podniesienie intensywności, wzmocnienie, wzmożenie, zwiększenie wysiłków, wkładów, tempa itp.

Na początku XIX w. Pojawiły się w Europie i w Ameryce nowe tendencje pedagogiczne, które określamy "szkołą aktywną".

Najwybitniejszymi realizatorami wspomnianego kierunku są: J.Dewey, G.Kerschensteiner, O.Decroly i inni.

W polskiej literaturze pedagogicznej podejmowane są także liczne próby, zmierzające do osiągnięcia aktywizacji i intensyfikacji w praktyce szkolnej. Problemem aktywizacji uczniowskiej zajmowali się głównie: J.Bartecki, A.Kamiński, I.Jundził, W.Okoń, S.Baścik, W.Fleming, K.Lech i K.Czajkowski.

Różnego rodzaju gry i zabawy ortograficzne ułatwiają uczniom opanowanie ortografii oraz sprawiają, że dzieci aktywnie uczestniczą w zajęciach.

Korzystanie w pracy z dziećmi z nowatorskich form, jakimi są programy komputerowe dotyczące nauczania ortografii przynosi wymierne skutki w postaci wzmożonego zainteresowania dzieci przerabianym tematem. W swojej pracy korzystam często z książki W. Gawdzika pt. "Ortografia na wesoło" oraz z książki G.Kapicy pt. "Rozrywki umysłowe w nauczaniu początkowym". Gry i zabawy dydaktyczne stosowane w nauczaniu ortografii wzbudzają zainteresowania dziecka, ponieważ związane są z jego naturalną potrzebą zabawy. Wszelkiego rodzaju rebusy, logogryfy, karty do nauki ortografii, domina ortograficzne, zagadki ortograficzne, plątaninki ortograficzne, krzyżówki aktywizują pracę uczniów na zajęciach.

Częste i systematyczne stosowanie przez rodziców różnego rodzaju gier i zabaw ortograficznych w pracy z dzieckiem przyczynia się między innymi do rozwijania spostrzegawczości ortograficznej uczniów. I. Kliken w pracy pt. "Badania eksperymentalne nad ortografią" potępia bezmyślne przepisywanie, zaleca natomiast wyrabianie spostrzegawczości ortograficznej. Swoje myśli ujmuje w następujących słowa: "Zanim uczniowie napiszą wyraz, niech sobie zdadzą sprawę, jak się pisze, dlaczego im kazano ten wyraz napisać, jaką trudność może sprawić jego pisownia. Ortografii dziecko samo się uczy i musimy je uświadomić jak się uczyć." W zakresie intensyfikacji pracy uczniów ważne jest właściwe rozplanowanie pracy przez nauczyciela jak również częsta kontrola prac pisemnych uczniów. Ogólnym celem wszystkich zabiegów jest wyrobienie nawyku ortograficznego pisania.

Literatura:
I.Kiken "Badania eksperymentalne nad ortografią"
W.Okoń "Słownik pedagogiczny"
J.Tokarski "Słownik wyrazów obcych"
W.Gawdzik "Ortografia na wesoło"
G.Kapica "Rozrywki umysłowe w nauczaniu początkowym"

Opracowanie: Ewa Kozioł

Wyświetleń: 1622