Segregacja odpadów w gospodarstwach domowych
WARSZTATY EKOLOGICZNE DLA NAUCZYCIELI PRZEPROWADZONE PRZEZ CZŁONKÓW "TEATRZYKU
SZKOLNEGO" I OPIEKUNA MARIOLĘ MATUSZEK
Cel główny:
- kształcenie umiejętności ponownego wykorzystania odpadów z gospodarstw
domowych
Cele szczegółowe:
Uczniowie powinni:
- umieć powtórnie wykorzystać odpady z gospodarstw domowych
- zapoznać się z pojęciem konsumpcyjny styl życia
- zastanowić się nad konsekwencjami takiego stylu życia
- doskonalić umiejętność obserwacji zjawisk, pracy w zespole
Metody i techniki:
- nauczanie przez współpracę - praca w grupie
- miniwykład
- pokaz
Środki:
- materiał pomocniczy nr 1
- oznakowanie ekologiczne towarów
- kolorowanka: "Recykling szkła"
Czas:
- jedna jednostka lekcyjna (45 min)
Źródła:
- Raport o stanie środowiska w Polsce, dostępny na internetowej stronie
Ministerstwa
Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa
Scenariusz:
1. Przytoczenie danych na temat ilości produkowanych śmieci w Polsce i w naszym
powiecie.
2. Zasady segregowania śmieci - RECYKLING - co to takiego?
3. Segregacja śmieci przez członków Teatrzyku Szkolnego.
4. Pokaz prac wykonanych przez Teatrzyk Szkolny - EKOSZTUKA
5. Wykonanie ozdób choinkowych na szkolną choinkę - praca w grupach klasowych.
6. Prezentacja efektów pracy zespołów klasowych.
7. Rozdanie wszystkim uczestnikom warsztatu kolorowanki - "Recykling szkła"
8. Przekazanie nauczycielom materiałów na temat odpadów i ich
zagospodarowywania.
REALIZACJA
WARSZTATU EKOLOGICZNEGO NA TEMAT
SEGREGACJI ODPADÓW W GOSPODARSTWACH DOMOWYCH
Zaangażowanie
Uczniowie robią listę swoich zakupów z ostatniego tygodnia:
- Co się stało z opakowaniami?
- Czy papierki trafiły do kosza?
- Gdzie powędrują dalej?
- Ile musi powstawać rzeczy do wyrzucenia, jeśli takie zakupy robią wszystkie
dzieci w szkole, wsi, mieście, kraju, Europie?
Materiał pomocniczy nr 1
Człowiekowi zawsze towarzyszyły śmieci. Tworzył je człowiek pierwotny mimo, że
nie znał opakowań i tworzyw sztucznych. Przez stulecia odpady produkowane przez
ludzi składały się głównie z odchodów, resztek potraw, glinianych skorup i
starych ubrań - przedmiotów wykonanych z tworzyw naturalnych.
Jeszcze w pierwszej połowie XX wieku produkowano niewiele odpadów. Wiele
przedmiotów codziennego użytku takich jak: meble, garnki, sprzęt domowy służyło
ludziom Długo, przekazywano je z pokolenia na pokolenie a po zepsuciu troskliwie
naprawiano. Gwałtowny przyrost ilości odpadów nastąpił w latach 50 naszego
stulecia. Dynamiczny rozwój przemysłu, wzrost sprzedaży wielu produktów i
nadmierna konsumpcja spowodowała zalew rzeczy i opakowań, których ludzie szybko
się pozbywają. Problem ten dotknął nie tylko mieszkańców bogatej Europy ale
również Polskę. W naszym kraju powstaje co roku na 1 mieszkańca około 314 kg
odpadów.
Najlepszym sposobem jest:
unikanie - zapobieganie powstawaniu odpadów
- kupować rzeczy skromniej opakowane
- wybierać towary opakowane w papier, szkło (powtórne wykorzystanie)
- zamiast jednorazowych artykułów kupować trwałe(droższe, ale służą dłużej)
- unikać jednorazowych toreb plastikowych, butelek PET opakowań styropianowych,
plastikowych tacek, talerzyków, sztućców (można zastąpić trwałymi)
- kupować w torbach papierowych
- zwracać uwagę na oznakowanie towarów (nie stanowią zagrożenia dla środowiska)
minimalizacja - zmniejszanie ilości odpadów:
- butelki PET przed wyrzuceniem spłaszczyć, zgnieść i odkręcić nakrętkę
- kupować produkty w prostszych, lżejszych opakowaniach
- kupować zeszyty, książki, papier z makulatury
- używać powtórnie pudeł, papieru opakowaniowego, butelek szklanych
ponowne wykorzystanie
- kompostowanie- to najstarsza metoda przywracania wartości odpadom (nawóz)
- segregacja - wyodrębnienie z odpadów takich, które mogą być powtórnie
przetworzone czyli RECYKLING
- recykling - maksymalny odzysk składników zawartych w odpadach
(znaczek recyklingu, oznakowania ekologiczne towarów)
PAPIER, SZKŁO, ALUMINIUM, PLASTIK
Są też odpady, które są niewykorzystane wtórnie-spalanie(drogie), składowanie na
specjalnych wysypiskach: baterie, świetlówki, akumulatory, kleje, farby, olej,
stare leki.
Badanie
Jeszcze kilkanaście lat temu dzieci nie "wytwarzały" takich ilości śmieci, nie
było chipsów, gum do życia, puszek, butelek plastikowych, psujących się szybko
plastikowych zabawek. To jest tak zwany konsumpcyjny styl życia - powstające
góry śmieci. POKAZ segregacji śmieci przez członków Teatrzyku Szkolnego i
EKOSZTUKA
Przekształcanie
Podział uczniów, którzy mają w domu na święta choinki żywe i choinki sztuczne
- które są bardziej ekologiczne?
- których jest więcej w domach i dlaczego?
Tworzenie ozdób choinkowych z odpadów wcześniej posegregowanych z gospodarstw
domowych.
Prezentacja
Pokazanie innym zespołom efektów pracy poszczególnych klas - porównywanie
sposobów rozwiązywania problemu i rezultatów osiągniętych przez poszczególne
grupy.
Refleksja
Są ludzie, którzy nie godzą się na konsumpcyjny styl życia. Obawiają się, że w
ten sposób ich życie zmieni się tylko w nieustające kupowanie. Rosnące góry
odpadów to Prawdziwe wyzwanie współczesnego świata. Jeśli nic nie zrobimy - nie
poradzimy sobie To dzieci dzisiejszych dzieci nie znajda już czystych miejsc do
zabawy.
Każdy uczestnik warsztatów otrzymuje kolorowankę "Recykling szkła", a
nauczyciele
Materiały o zagospodarowywaniu odpadów z gospodarstw domowych.
TRZY W JEDNYM - NADPOBUDLIWOŚĆ, LEWORĘCZNOŚĆ I WADA SERCA
Problem dziecka nadpobudliwego psychoruchowo jest obecnie bardzo "modny".
Trzeba jednak powiedzieć, iż dziecko takie nie jest dzieckiem złym, ale nie
umiejącym poradzić sobie ze swoim postępowaniem oraz regułami i normami
panującymi w rodzinie i w szkole.
Szczególnie nowa sytuacja do jakiej dzieci muszą się przystosować, wymagania i
zadania, jakie stoją przed małym człowiekiem powoduje, że dziecko staje się
trudne. Zawsze te dzieci wymagają specjalnego sposobu postępowania - głównie
cierpliwości rodziców i nauczyciela.
Problem, którym się zajęłam dotyczy zależności między chorobą chłopca z klasy
II, a jego możliwościami i efektami. Po zapoznaniu się z opinią PPP, wywiadem z
nauczycielem przedszkola i wywiadem z rodziną, okazało się, że chłopiec urodził
się z wadą serca, dlatego też rodzice i dziadkowie przyjęli względem niego
nadmiernie chroniącą postawę o podłożu lękowym. Chłopiec przejawia cechy
nadpobudliwości psychoruchowej, która obejmuje trzy sfery: emocjonalną,
poznawczą i ruchową. Na krótki czas potrafi się skupić, występuje duża
przerzutność uwagi, ma trudności w dokańczaniu rozpoczętych czynności. W szkole
jest niespokojny: kręci się w ławce, ma ważne sprawy do załatwienia z kolegami z
innych miejsc. Uspokaja się przy zajęciach cichych - pisanie, rysowanie,
rozwiązywanie zadań arytmetycznych. Na przerwach biega po korytarzu, czasem
wdaje się w bójki, bywa agresywny i wpada w złość. W nauce nie ma trudności. Ma
odrobione lekcje, potrzebne przybory do nauki, książki i zeszyty. Wolny czas
spędza na podwórzu - biegi.
Mimo takiego zachowania nie ćwiczy na zajęciach ruchowych - ma zalecenie od
kardiologa. Związane z chorobą ograniczenia aktywności ruchowej kompensuje się
włączeniem do zajęć nie wymagających zbyt dużego wysiłku ruchowego. Głównie są
to zajęcia plastyczne, konstrukcyjne, majsterkowanie, które bardzo lubi.
Zajęcia tego rodzaju i odnoszone w nich sukcesy mają dla niego dużą wartość
terapeutyczną i wyzwalają pozytywne reakcje wobec niego u dzieci zdrowych.
Chłopiec męczy się szybko, a szczególnie przeszkadza mu hałas i nadmiar bodźców.
Dla niego bardzo ważny jest każdy sukces, zwłaszcza na forum klasy.
Do całej sytuacji dochodzi jeszcze skrzyżowana leworęczność. Orientacja
przestrzenna wiąże się z typem lateralizacji skrzyżowanej. Poprzez ćwiczenia:
- prawidłowej postawy przy rysowaniu, pisaniu
- sposobów trzymania ołówka podczas pisania
- ćwiczenia usprawniające technikę pracy graficznej
- wprowadzenie elementów kinezjologii edukacyjnej Dennisona
chłopiec lepiej orientuje się w lewej i prawej stronie własnego ciała i w
przestrzeni.
Przy takim zestawie "dolegliwości" dziecko funkcjonuje zupełnie dobrze. Rozumie
jaką ma chorobę, ale nie przestrzega jednej zasady - oszczędzający tryb życia.
Już sama nadpobudliwość dziecka powoduje różnorakie trudności w podporządkowaniu
się regulaminowi szkolnemu i dostosowaniu się do wymagań nauczyciela. Na
lekcjach początkowo bardzo aktywny, ale czasami bez potrzeby.
Powierzone funkcje - rola dyżurnego - to dobre zajęcie dla niego, bo zaspokaja
to jego potrzebę ruchu i aktywności, którą powinien ograniczać w związku z
chorobą.
Niebezpieczne są dla niego stresy szkolne, gdyż naruszona jest równowaga i
obniżona odporność emocjonalna. Wymaga więc spokojnego i życzliwego podejścia
oraz uspokajającej perswazji w sytuacjach zagrożenia. Szybko męczy się i
denerwuje, gdy próbuje wykonać zadanie a nie wychodzi mu tak, jak sobie
zaplanował. Wówczas występuje labilność nastrojów przechodzących od radości do
depresji i gniewliwości. Nadmierna ruchliwość i wzmożona emocjonalność wpływa
niekorzystnie na funkcje poznawcze, pracę umysłową dziecka nadpobudliwego.
Przez cały czas rodzice i nauczyciel kształtują w nim wiarę we własne siły,
możliwości i chęci do pracy poprzez hasło "zachęcaj, lecz nie zmuszaj" - mając
wszelkie szanse prawidłowego funkcjonowania w społeczeństwie.
Efekty pracy z dzieckiem są następujące:
- chętnie podejmuje prace samodzielne
- lepiej koncentruje się na lekcjach
- brak tolerancji na podpowiadanie-dezorganizuje jego tok myślenia
- lepsze tempo pracy
- bardzo chętnie zostaje dyżurnym - bardzo dobrze wykonuje tą funkcję.
Praca z dzieckiem nadpobudliwym, leworęcznym i z wrodzoną wada serca nie jest
wcale takie proste.
Pokierowanie jego aktywnością, wykorzystanie jej dla celów społecznie
pozytywnych może dać bardzo dobre rezultaty wychowawcze. Ściśle współpracując z
nauczycielem umożliwią mu dobre wykonywanie różnych jednostkowych poleceń.
Pozwoli to również na zaspokojenie jego potrzeby ruchu i aktywności.
Wysiłek włożony w początkowych latach szkolnych opłaci się i będzie procentował
w klasach wyższych.
Literatura:
Bogdanowicz Marta: Leworęczność u dzieci. Warszawa 1989, WSiP
Krawiec Wiesława i Szadkowska Anna: Praca z dzieckiem nadpobudliwym
Psychoruchowo. Problemy opiekuńczo-wychowawcze nr 2/2003
Maciarz Aleksandra: Dziecko długotrwale chore. Poradnik opiekuńczo-wychowawczy
Nartowska Hanna: Wychowanie dziecka nadpobudliwego. Warszawa 1986, Nasza
Księgarnia
Nartowska Hanna: Dzieci nadpobudliwe psychoruchowo. Warszawa 1972, PZWS
Opracowanie: Mariola Matuszek