Katalog Alina Chodnik Pedagogika, Artykuły Czym uzdolnione dzieci różnią się od innych?Czym uzdolnione dzieci różnią się od innych?Najbardziej widoczną różnicą między dziećmi uzdolnionymi, a innymi, są wykazywane przez te pierwsze wyjątkowe zdolności lub umiejętności. Na przykład, dar wczesnego czytania lub pisania, nieprzeciętne uzdolnienia matematyczne lub wcześnie ujawniony talent muzyczny, może to iść w parze z dojrzałą inteligencją, talentem twórczym lub jednym i drugim. Zdolne dziecko zawsze zachowuje się w sposób wyjątkowy.Istnieją również inne różnice, które są o wiele mniej oczywiste oraz o wiele trudniejsze do rozpoznania, lecz nie mniej istotne od wyżej wymienionych. Uważam, że stanowią one podstawę, na której opierają się nieprzeciętne zdolności uzdolnionych dzieci. Dotyczą one, między innymi, stopnia pewności siebie, z jakim dziecko przystępuje do rozwiązania nieznanego mu problemu oraz rozpiętości uwagi, które poświęca ono rozwiązaniu tego problemu. Inne ważne czynniki to obraz własnego " ja " dziecka oraz opinia jaką dorośli mają o nim. Uzdolnione dzieci przejawiają zazwyczaj zgodną ze stanem faktycznym wiarę we własne zdolności i pozytywną samoocenę. Sprzyja to przyjęciu przez dziecko takiego podejścia do rozwiązywania problemów, które wieńczy sukces. Dzieci, które oceniają siebie negatywnie, myślą o sobie jako o niezdolnych, podchodzą do problemów w sposób, który prawdopodobnie nie umożliwi im znalezienia prawidłowej odpowiedzi. Ta różnica w postrzeganiu siebie jest według mnie jedną z najbardziej istotnych różnic dzielących uzdolnione dzieci od przeciętnych. Nie dotyczy ona jednak wszystkich. Jest wiele bardzo inteligentnych dzieci, które nie wykazują pewności siebie i widzą siebie w negatywnym świetle. Są również takie dzieci, których ograniczone możliwości nie uzasadniają wiary pokładanej we własne możliwości. Zazwyczaj powodem powstania rozbieżności między obrazem własnego "ja", a rzeczywistością jest zniekształcony odbiór informacji dostarczanych przez działanie. Dziecko po prostu nie zdaje sobie sprawy ze skuteczności swojego postępowania, stąd nie potrafi wyrobić sobie obiektywnego sądu o własnych umiejętnościach. Innym powodem tego stanu zachowania dzieci zdolnych mających zaniżoną samoocenę jest fakt, że dostrzegają one w danej sytuacji więcej problemów niż inne dzieci. Czynią tak dlatego, że ich podejście do danego zadania jest o wiele bardziej realistyczne i przez to wykazują o wiele większe niezdecydowanie, gdy przyjdzie im je rozwiązać. Często dzieci osiągające sukcesy można podejrzewać o brak pewności siebie, gdyż przyjmują o wiele poważniejszą i bystrzejszą postawę wobec stawianych im zadań. Jedną z zasadniczych różnic między dziećmi utalentowanymi, a tymi o przeciętnych zdolnościach jest umiejętność dostrzegania problemów. Uzdolnione dzieci przeważnie stawiają czoło z pewnością siebie, która oparta jest na realistycznej ocenie trudności, jakie one sobą przedstawiają. Dzieci, których umiejętność oceny specyfiki zadania jest mniej wyrobiona, zaczynają się lękać, zanim jeszcze zaczną je rozwiązywać. Dzieci zdolne nie przyjmują bezkrytycznie kwalifikacji danego problemu jako trudnego do rozwiązania. Same oceniają stopień trudności. Utalentowane dziecko po rozwiązaniu problemu uważnie przygląda się odpowiedzi i kręci głową. Nie sprawdza jej. Jeśli popełniło błąd, zaczyna od początku. W tym wypadku dochodzi do konstruktywnego sprzężenia zwrotnego między dzieckiem, a problemem. Dziecko nie tylko trafia na prawidłowe rozwiązanie, nie tylko rozwiązuje problem, lecz uczy się rozwiązywania problemów w ogóle. Dziecko mniej zdolne, gdy rozwiązuje to samo zadanie, dochodzi do odpowiedzi, przelotnie patrzy na nią, aby następnie oddać rozwiązane zadanie dorosłemu do sprawdzenia. Popełnia błąd, z którego nie zdaje sobie sprawy. Dziecko to czuje ulgę, gdyż uzyskało jakiekolwiek rozwiązanie. Sam problem zostaje natychmiast odrzucony. Nie ma miejsca w tym wypadku na sprzężenie zwrotne umożliwiające sprawdzenie, czy wynik był prawidłowy. Uczeń zdolny różni się od innych dzieci. Już w dzieciństwie wyprzedza rówieśników pod względem rozwoju psychofizycznego. Ma wzmożone potrzeby poznawcze. Interesuje się otoczeniem, poszukuje zadań, rozwiązując je różnymi sposobami. Cechuje go dociekliwość, ciekawość intelektualna. Pragnie zgłębić konkretne zagadnienia i nie poprzestaje na powierzchownym ich poznaniu. Uczeń zdolny ma duże możliwości zapamiętywania i przetwarzania informacji. Poszukuje nowych sposobów rozwiązywania sytuacji problemowych. Dziecko wybitnie zdolne organizuje sytuacje i ludzi w struktury według określonego porządku. Charakteryzuje go bogaty zasób słownictwa i łatwość wysławiania się. Uczeń zdolny myśli krytycznie, ma duże oczekiwania i wymagania od innych. Jest twórczy i innowacyjny. Kolejna cecha poznawcza to duża podzielność uwagi i koncentracja na zagadnieniu. Inną cechą osób uzdolnionych jest indywidualizm i oryginalność sprzyjająca aktywności twórczej. Dla uczniów zdolnych typowa jest różnorodność zainteresowań i zdolności. Uczniowie zdolni są bardzo wrażliwi na krytykę. Mają wyraźną potrzebę być akceptowanymi przez innych. Zadaniem szkoły jest zapewnienie uczniom zdolnym opieki pedagogicznej i psychologicznej. Nauczycieli powinni respektować ich potrzeby, które wynikają ze szczególnych możliwości intelektualnych i emocjonalnych. Tworzenie specjalnych programów nauczania sprzyjać będzie harmonijnemu ich rozwojowi. Potrzebna też jest dobra atmosfera wokół tych uczniów, aby obdarzone szczególnymi zdolnościami i talentami mogły jak najlepiej rozwijać je ku własnemu pożytkowi i zgodnie z oczekiwaniami społecznymi.
Opracowanie: Alina Chodnik Wyświetleń: 5619
Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach Profesor.pl są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione. |