Katalog

Edyta Piechowicz
Zajęcia zintegrowane, Ćwiczenia

Postawy społeczne wobec niepełnosprawnych i ich rodzin

- n +

Postawy Społeczne wobec niepełnosprawnych i ich rodzin

Rys historyczny:

Podstawy otoczenia wobec niepełnosprawnych:

1. Postawa dyskryminacji jawnej i wyniszczania:

Okres starożytny - przejaw działania sił bożych, osoby dotknięte chorobą uśmiercano. Grecy zrzucali kalekie noworodki ze skał. Wśród Masajów dzieci słabe po urodzeniu zabijano. U Jukunów porzucano w jaskiniach, gąszczach. Niemcy dyskryminowali.

Dyskryminacja nie wyklucza pomocy: leczono ich w świątyniach.
W starożytnym Rzymie nakazywano opiekę nad osobami upośledzonymi. Obecnie policjanci upośledzeni chodzą po ulicach w Stanach.

Rodziny były obiektem potępienia w starożytności - ich winiono za choroby.
W średniowieczu zapoczątkowano opiekę (przytułki, komuny terapeutyczne).

2. Postawa izolacji (zakłady, getta):

Postawa izolacji w średniowieczu zaczęła dominować pod wpływem kościoła (kara za grzechy). Chorych zamykano w szpitalach, przytułkach. Właśnie taką postawę prezentują osoby, które HIV traktują jako karę bożą.

3. Postawa segregacji (niewidomi, kalecy, głusi):

Starano się pomagać tworząc jednakowe grupy upośledzonych. Zaczęto dostrzegać potrzeby specyficznego wychowania, doradzania - przyznano im prawo życia.

Rehabilitację prowadzą specjalne ośrodki wychowawcze. Powstają luksusowe ośrodki w krajach Beneluksu (nie trzeba ich opuszczać).

Chroniła społeczeństwo przed życiem z niepełnosprawnymi.

W 1 połowie XX wieku - postawy wobec rodzin z dziećmi upośledzonymi, zaczęły się zmieniać - współczucie, pomoc, zrozumienie.

4. Postawa integracji (chorych ze zdrowymi)
Dążenie do organizowania rehabilitacji w ich środowisku społecznym, w ośrodkach ogólnodostępnych. Otwieranie szkół specjalnych dla środowiska. Nie można przygotować dziecka upośledzonego w izolacji od społeczeństw.

Jakie postawy wobec niepełnosprawnych i ich rodzin są powszechne w naszym społeczeństwie?

Czy rodziny wychowujące niepełnosprawne dzieci żyją w integracji z otoczeniem społecznym, czy oddziela je mur uprzedzeń?

W 1981 r. i 1983 r. były prowadzone badania:
15% Polaków - postawa negatywna - izolowanie osób niepełnosprawnych (nie mają kontaktu);
25% Polaków - postawa pozytywna - integracja (mają kontakt osobisty);
60% Polaków - postawa nie jest wyrazista, poglądowa (nie chcą przyznać się do postawy negatywnej i pozytywnej).

ĆWICZENIA

1. Kogo ludzie odrzucają - kogo my odrzucamy?
2. Dlaczego odrzucamy?
3. Jaki wysiłek musi podjąć człowiek, aby mógł kogoś odrzucić? Jakie decyzje?
4. Co czuje człowiek odrzucony? Czy byłem kiedyś odrzucony? Na bazie własnych doświadczeń i przeżyć proszę zrozumieć człowieka odrzuconego. Jakie rodzą się w nim uczucia i pragnienia?
5. Do czego prowadzi taka sytuacja? Co chcę zrobić gdy jestem odrzucony? Jaka jest moja postawa?
6. w jaki sposób pomagać osobie odrzuconej?
C - czas
U - uwaga
D - dobro


UWAGA: staram się zrozumieć wychowanka, odmienną jego postawę.

Postawy wobec niepełnosprawnych:
- przychylne
- nieprzychylne,
- neutralne (pośrednie, niezdecydowane)
- pozytywne - (pro)-(anty);
- ambiwalentne (nijakie).

W tym względzie postawy społeczne są skrajne:
- pozytywne (akceptujące),
- negatywne (odrzucające) - chęć unikania z nimi bliskiego kontaktu,
- odsuwania od siebie jednostki niedostosowanej,
- odsuwania się od niej.

Prywatne postawy wobec tych osób:ok.60% społeczeństwa ich nie akceptuje. Wynika z tego chęć unikania widoków ciała osoby niepełnosprawnej. Rodzi się Postawa biernego odsuwania-niechęć, utajona nie akceptacja (umieszczanie w domu pomocy społecznej).

Ważna jest rola wieku. Od dzieci społeczeństwo wymaga mniej aniżeli od dorosłych. Postawa dzieci do dzieci zależy od wieku i stopnia upośledzenia.
Dzieci kalekie w szkole podstawowej są początkowo mało akceptowane.
W miarę upływu czasu akceptacja bardzo wzrasta i otrzymują dużą pomoc od kolegów.

Postawy rodziców tych dzieci są zupełnie odmienne:
- zbytniej troskliwości,
- odtrącenia,
- wymagająca,
- niekonsekwentna.

Nadmierna opieka nie idzie w parze z opiekuńczością. Rodzice mają poczucie winy za urodzenie takiego dziecka, czują się społecznie napiętnowani.
Swoją postawą rekompensują dziecku jego kalectwo.

Ludzie boją się przykrych uczuć uszkodzenia ciała, wystąpienia trudności we własnym zachowaniu i działaniu. Wynika to ze specyficznego zachowania osób niepełnosprawnych:
- zgorzkniałość (rzucanie przedmiotów),
- zamykanie się w sobie,
- ciągłe uskarżanie się,
- bierność (brak motywacji),
- sztuczne kpienie z kalectwa,
- nieliczenie się z innymi,
- niedbały strój.

Jakie są uczucia rodziców dzieci niepełnosprawnych:
- przykrość,
- bezsilność,
- lęk przed przyszłością,
- konieczność osobistych wyrzeczeń,
- różna odporność na obciążenia psychiczne.

Dzieci prezentują bezpośrednie reakcje na dzieci niepełnosprawne:
- dokuczanie,
- zaczepianie,
- uciekania.

Jak można zmienić postawę społeczeństwa wobec niepełnosprawnych?
1. Powtarzanie kontaktu z osobą niepełnosprawną.
2. Pozytywne wyniki działania danej osoby w stosunku do niepełnosprawnych (ważne jest notowanie wszystkich postępów).
3. Zmiana przekonań odnoszących się do jednostek odchyleniami (ich agresja nie jest objawem złej woli, tylko objawem upośledzenia).
 

Opracowanie: Edyta Piechowicz

Wyświetleń: 3296


Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach Profesor.pl są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione.