Jak mówi H. Machulska teoretyk i praktyk metody dramy: Drama jest przyjemnością i pożyteczną rozrywką jednocześnie, pracą wymagającą od zeespołu zgody na wysiłek twórczy. Drama to metoda improwizacji, w którą angażuje się ruch, gest, mimika, mowa, myśli, na pewno emocje. Istotą dramy jest konflikt, który wyzwala pomysły wyobraźnię, pozwala na przeżycie okreśonych problemów, poszukiwania własnych rozwiązań i dokonywanie wyborów. Każdy indywidualnie ma możliwość dokonania prezentacji swoich pomysłów, rozwijania inwencji twórczych i wypowiadania własnego zdania na rózne tematy.
        Z własnej obserwacji zauważam, że jako metoda nauczania cieszy się coraz większym zainteresowaniem wśród nauczycieli. Zapewnia bliski kontakt z uczniem. Wspólne działania tworzą bowiem klimat wzajemnej życzliwości i zaufanie. Elementy dramy, pobudzają wyobraźnię, pomagają dotrzeć w głąb tekstu literackiego, a przy okazji można lepiej poznać siebie, swoje otoczenie. Na omawiany utwór można spojrzeć z różnych stron. Zajęcia prowadzone metodą dramy pozostają długo w pamięci.
        Najważniejszym zadaniem pedagoga dramy jest wyposażyć ucznia w umiejętność samodzielnego radzenia sobie w trudnych sytuacjach oraz pełnego rozumienia następstw zarówno przyjemnych jak i przykrych. Wzbogacić w umiejętność jak należy zachować się w niezręcznych sytuacjach, aby nikt nie poczuł się urażony.
        Dziecko, wykonując zadania dramowe, dociera do prawd o życiu człowieka, uczy się reguł demokracji, uczy się innego zachowania w określonych sytuacjach. Konflikt, problem w dramie najczęściej jest wymyślony, wyobrażony lub zaczerpnięty z opowiadań. Uczniowie sami poszukują informacji, materiałów i książek na podany temat. Sami dobierają rekwizyty. Drama sprzyja kształtowaniu ludzi o szerokich zainteresowaniach, ludzi otwartych na otoczenie i dokonujące się zmiany. Stwarza wiele okazji do rozwiązywania problemów wychowawczych.
        Od lat już dziesięciu w mojej klasie oceny cyfrowe zastąpiłam oceną opisową. W drugiej klasie w drugim semestrze zauważyłam, że ocena opisowa przestała być motywująca, spadła reakcja na jakikolwiek sposów jej wyrażaania. Postanowiłam więc wykorzystać dramę. Metoda ta nie była dzieciom obca ponieważ od pierwszej klasy wprowadzałam jej elementy.
        Podzieliliśmy się na grupy, dzieci weszły w rolę rodziców, wśród rodziców między innymi byli pedagodzy i psycholodzy. Jedno z dzieci weszło w moją rolę. Z tym dzieckiem wcześniej rozmawiałam, wyraziło na to zgodę.
        Asia przedstawiła rodzicom problem. zaczęła się dyskusja.
Cele lekcji:

• uczenie sztuki negocjacji, wykazanie jej znaczenia w codziennym życiu.
• rozbudzanie refleksji dotyczących nauki
• wskazanie uczniom opinii innych ludzi na temat nauki,
• wskazanie osób, do których można się zwrócić o pomoc.
• poszukiwanie przyczyn niepowodzeń szkolnych.

Pomoce:

• arkusze szarego papieru, mazaki
• krzesła ustawione w kręgu.
• stoliki przygotowane do pracy w grupach

Tok lekcji:

1. Omówienie improwizacji uczniów, wskazanie potrzeby zorganizowania spotkania. Szukanie odpowiedzi na pytanie dlaczego dzieci nie przyjmują informacji zawartych w ocenie opisowej?
2. Ochotnicy weszli w role rodziców. Grupa rodziców np.poradni pedagogiczno-psychologicznej, pedagogów pracujących w różnych szkołach. Nauczycielka przedstawiła problem. i zaprosiła do wspólnego rozwiązania.
3. Dyskusja nad sytuacją i rolą nauk dziecka w domu i w szkole, wzajemne oczzekiwania, nadzieje rodziców, nauczyciela a pragnienia dzieci.
4. Odpowiedź na pytanie: każda grupa za pomocą ekspresji słownej i plastycznej przedstawiła swoje spostrzeżenia.

Plakaty zostały zawieszone na ścianie w klasie. Okazały się bardzo pomocne do wykorzystania dla innych. Dla dzieci i dla mnie było to bardzo cenne doświadczenie. Przyniosło za sobą wiele korzyści dla obydwu stron.

Ewa Perz