Co to jest pajdokracja?

Pedagogizacja rodziców Co to znaczy pajdokracja? Pajdokracja oznacza władzę dzieci, rządy dzieci. Jeżeli się dobrze rozejrzymy wokół siebie, to zobaczymy wielu takich mniejszych i większych "władców". W autobusach, sklepach i wielu innych miejscach dzieci pokazują rodzicom, kto tu rządzi. Szantażowanie płaczem, tupanie nogami, krzyk, szarpanie to typowe instrumenty sprawowania dziecięcej władzy. Najczęściej za mieszaniną wstydu i zażenowania kryje się bezradność rodziców. W wielu sytuacjach wcale nie chodzi o uzyskanie jakiejś rzeczy, czy przywileju, ale o swoistą próbę sił. Mali spryciarze często wygrywają. Rodzice ustępują wrzeszczącemu dziecku, nagradzając tym samym jego zachowanie. W wyniku tego doświadczenia dziecko uczy się, że krzyk to dobry sposób na osiągnięcie korzyści. W literaturze pedagogicznej określa się takie dzieci jako: obdarzone nadmierną mocą, dominujące, o silnej woli, tyranizujące swoich rodziców. Poszukując przyczyn takiego stanu rzeczy warto przyjrzeć się przemianom współczesnego modelu wychowania. Oto następujące cechy charakterystyczne tego procesu: 1.Zanik dyscypliny i brak wyraźnych granic zachowania. Konsekwencją takiej filozofii jest rozluźnienie (zanik) takich norm jak: posłuszeństwo i szacunek dla rodziców. W parze za tym idzie "alergia" na karanie. Gdzieś u źródeł takiego nastawienia kryje się idea wychowania bezstresowego. Bezstresowo - owszem, ale nie bezmyślnie. Są przecież pewne granice. Uczeni udowodnili, że pewien poziom stresu jest nawet mobilizujący i stymuluje twórczość dziecka. 2.Brak obowiązków. Wyręczanie dzieci z ich codziennych obowiązków domowych, to źle pojęte służenie dzieciom. Rygor codziennych obowiązków boli, jednak minimalizowanie wysiłku dzieci prowadzi do tego, że w końcu trudno od nich wyegzekwować nawet najmniejszą pracę. Rodzice często zmieniają się w służących. Takie heroiczne poświęcenie się dla dzieci jest niewychowawcze. 3.Zacieranie granic między rolą dziecka i rodzica (kumplowanie się). To taka nowoczesna moda - "kumplowanie się z rodzicami", która często prowadzi do tego, że rodzice zapominają o uczeniu dziecka szacunku dla siebie. Brak szacunku dzieci do rodziców, aroganckie zachowanie, wulgaryzmy są wyzwaniem dla rodziców i nie powinny pozostać bez echa. 4.Demokratyzacja wychowania. Zmiany demokratyczne w naszym życiu dotknęły także wychowania. W wychowaniu akceptuje się dialog, negocjacje czy konsensus. Trzeba jednak pamiętać, że na początku wychowania zawsze znajdą się pewne wartości i normy, nie poddające się procedurom demokratycznym, które nie mogą być ustalane przez głosowanie w rodzinie. Rodzice mają prawo podejmować pewne decyzje w sposób autokratyczny, bez konsultowania ich z dziećmi. Skuteczne wychowanie wymaga stosowania mieszaniny stylu demokratycznego i autokratycznego. W niektórych sprawach rodzice wcale nie muszą konsultować swoich decyzji z dziećmi, od tego są rodzicami. Czasami ucieczka w demokrację jest niczym innym, jak uchyleniem się od rodzicielskiej odpowiedzialności. Pomyślmy, skąd się to wszystko bierze? Rozwój dzieci osiągnął niebywale przyśpieszenie. Porównując aktualny potencjał i możliwości dzieci z poprzednim pokoleniem (rodzice) można zauważyć bardzo duże różnice w zasobie wiedzy o świecie oraz rozwoju intelektualnym. Na przemiany w świadomości wychowawczej miało także wpływ pojawienie się idei nowoczesnego wychowania i swoistej mody na nowoczesnych rodziców. Wpływ na to zjawisko mają także nowe prądy filozofii docierające do nas z Zachodu, które promują wychowanie względne, relatywne, w którym nie ma stałych wartości, a wszystko jest uzależnione od punktu subiektywnego widzenia, liberalnie podejmowanej wolności, rodzaju zastosowanej interpretacji. Chociaż czasami możemy czuć się zacofani i nienowocześni, to nie wolno nam rezygnować z wychowania. Ludzie mają tendencję do popadania w skrajności, także na gruncie wychowania, a przecież wychowanie, tak jak każda inna dziedzina życia, jest poszukiwaniem "złotego środka", a do tego potrzebny jest zdrowy rozsądek. Literatura: Tomasz Biernat: "Rodzina Radia Maryja" 4/99 Słownik Wyrazów Obcych Warszawa 1991, PWN, s.627.

Opracowanie: mgr Agnieszka Janowska

Wyświetleń: 1818