Katalog

Elżbieta Toboła, 2010-06-03
Firlej

Zajęcia zintegrowane, Referaty

Metody aktywizujące w nauczaniu.

- n +



METODY AKTYWIZUJĄCE W NAUCZANIU

Mądry nauczyciel nie zaprasza Cię do skarbnicy swej mądrości.
Pokazuje Ci raczej drogę do wzbogacania własnej’’

Kahlil Gibran
Założenia teorii humanistycznej dały początek wielu zmianom w podejściu do nauczania i tak:
nauczanie nastawione na aktywizację uczniów stało się wyzwaniem dla dotychczasowych
sposobów nauczania.

W ostatnich latach nauka na temat uczenia innych zrobiła ogromne postępy. Głośno i dużo mówi się o tzw. efektywnej
komunikacji, asertywności, technikach i metodach aktywizujących, jak też o umiejętnościach pracy z grupą.

METODY AKTYWIZUJĄCE to grupa metod charakteryzująca się tym, że w procesie nauczania wiedzy i umiejętności oraz kształtowania postaw, uczeń przewyższa swoją aktywnością nauczyciela.

UCZEŃ BĘDZIE AKTYWNY, GDY:
-rozumie sens podejmowanego działania,
-interesuje go, to co robi,
-ma poczucie bezpieczeństwa,
-działaniom towarzyszą emocje,
-odczuwa satysfakcje,
-planuje i podejmuje decyzje,
-ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.

W trakcie przeprowadzania zajęć z wykorzystaniem metod aktywizujących należy pamiętać o kilku zasadach:
-nie wykluczamy nikogo z zabawy, dlatego że czegoś nie wie lub nie potrafi,
-nie dzielimy uczniów na lepszych lub gorszych,
-jeżeli ktoś nie ma ochoty się bawić, nie zmuszamy go,
-każdy ma prawo do popełniania błędów, nie krytykujemy,
-stosujemy atrakcyjne środki dydaktyczne,
- dostrzegamy i doceniamy wkład pracy, a nie jej efekt,
- dbamy o wytworzenie miłej i przyjaznej atmosfery,

Opierając się na podziale wyodrębnionym przez Jadwigę Krzyżewską wyróżnia się aktywizujące metody nauczania takie jak:
- metody integracyjne;
- metody tworzenia i definiowania pojęć;
- metody hierarchizacji;
- metody twórczego rozwiązywania problemów;
- metody pracy we współpracy;
- metody diagnostyczne;
- metody dyskusyjne;
- metody rozwijające twórcze myślenie;
- metody grupowego podejmowania decyzji;
- metody planowania;
- metody przyśpieszonego uczenia;
- gry dydaktyczne;
- metody ewaluacyjne.

METODY INTEGRACYJNE odprężają i relaksują, wprowadzają w dobry nastrój i życzliwą atmosferę. Zapewniają bezpieczeństwo w grupie, gwarantują poczucie tożsamości z grupą, uczą efektywnej komunikacji, pomagają uporządkować problemy, uczą twórczego myślenia i współpracy. DOSTARCZAJĄ ŚWIETNEJ ZABAWY NIE TYLKO DZIECIOM, ALE I DOROSŁYM.
Zaliczyć do nich można między innymi następujące techniki aktywizujące: „Krasnoludek”, „Pajęczynka lub kłębek”, „Graffiti”, „Wrzuć strach do kapelusza”, „Wyspa”, „Kwiatek grupowy”, „Ćwierćland”, „Plakat”.

KRASNOLUDEK

Jest to pomoc w ręku dziecka – może to być piłeczka, maskotka, czyli coś czym można do siebie rzucać, coś co przyciąga wzrok dziecka.

Myślenie twórcze „Kończenie zdań”
„ Krasnoludek’’jest…
,,Krasnoludek’’ jest……kolczasty
Zadaniem dziecka jest dokończenie zdania.




PAJĘCZYNKA lub KŁĘBEK
Nazwa pochodzi od efektu końcowego, który powstaje w wyniku zabawy z kłębkiem wełny. Zabawy z kłębkiem w kl. I-III mogą być stosowane na różne sposoby. Dzieci za pomocą kłębka mogą poznawać swoje imiona, mówić sobie coś dobrego, ale też mogą uczyć się dodawać, odejmować, mnożyć, dzielić, tworzyć opowiadania. Pajęczynka jest możliwa do zastosowania na różnego rodzaju zajęciach.



GRAFITTI
Jest techniką, którą możemy stosować na wiele różnych sposobów. Dzięki niej można wytworzyć
i wzmocnić dobry klimat w grupie oraz kształcić u dzieci myślenie twórcze – zabawy w niedokończone zdanie. Można też przy jej pomocy rozwiązywać problemy. Jest to dobry sposób na dzielenie się z innymi własnymi pomysłami, na dostrzeganie różnych aspektów zawartych w jednym temacie.

- W sali, gdzie odbywają się zajęcia wiszą plakaty z rozpoczętymi zdaniami, np.
,,Mam nadzieję, że zajęcia będą…
,,Pani zapewni nam…
,,Nie chciałbym, aby…
Dzieci chodzą po sali i zgodnie ze swoim odczuciem uzupełniają niedokończone
zdania.

- Na tablicy napisany jest problem do rozwiązania, np.
,,Jak spędzić dzisiejszy dzień, żeby się nie nudzić?”
Dzielimy dzieci na 5 grup i każdej z nich dajemy plakat z niedokończonym zdaniem.
,,Proponujemy, aby…
,,Miejmy nadzieję, że nie zabraknie…
,,Na pewno będziemy…
,,Zapewniamy, że…
Każda grupa ma za zadanie dokończyć zdania i wpisać je u dołu plakatu oraz zagiąć pod spód tak, aby były niewidoczne dla innych grup.
Plakaty krążą od grupy do grupy zgodnie z kierunkiem ruchu wskazówek zegara. Przy każdej zmianie plakaty są zaginane pod spód.
Po czterech rundach należy odczytać rozwiązania.



WRZUĆ STRACH DO KAPELUSZA
Jest to doskonała metoda przy rozpoczynaniu pracy z nową grupą.

- Każdy uczeń dostaje kartkę z rozpoczętym zdaniem, np.
„W tej grupie boję się, że …
Następnie kończy rozpoczęte zdanie i wkłada kartkę do kapelusza. Potem każdy uczeń losuje dowolną kartkę, odczytuje wszystkim jej treść i próbuje przekazać, co czuł autor wskazując swoje obawy.



METODY TWORZENIA I DEFINIOWANIA POJĘĆ uczą analizować, definiować oraz negocjować i przyjmować różne stanowiska. Do tego typu metod zalicza się techniki: „Kula śniegowa”, „Burza mózgów”, „Mapa pojęciowa” zwana też „Mapą mentalną”, „Zegar skojarzeń”.

KULA ŚNIEGOWA
Zwana też dyskusją piramidową, polega na przechodzeniu od pracy indywidualnej do pracy w całej grupie. Technika ta daje szansę każdemu na sprecyzowanie swojego zdania i stanowiska na podany temat, umożliwia nabywanie doświadczeń, jak też pozwala dzieciom ćwiczyć i śledzić proces uzgadniania stanowisk.
Ogólny zarys tej techniki jest następujący:
- uczniowie pracują indywidualnie nad nowym problemem,
- łączą się w pary i ustalają wspólne stanowisko,
- pary łączą się w czwórki i ustalają wspólne stanowisko,
- czwórki łączą się w ósemki i ustalają wspólne stanowisko,
- ósemki łączą się w szesnastki i ustalają wspólne stanowisko,
- prezentacja wspólnie wypracowanego stanowiska.

- Każde dziecko otrzymuje kartkę z napisanym słowem, np. dobroć.
Zadaniem dziecka jest napisanie definicji tego pojęcia. Kiedy praca indywidualna jest zakończona, dzieci dobierają się w pary. W parach uczniowie odczytują swoje definicje, definicje i próbują z dwóch stworzyć jedną , wpisując ją na większą kartkę. Potem pary łączą się w czwórki, ósemki, szesnastki i w ten sposób na dużej kartce powstaje jedna definicja wypracowana przez grupę.


BURZA MÓZGÓW
Znana jest też pod nazwami „fabryka pomysłów”, „giełda pomysłów”, „jarmark pomysłów”.
Istota metody polega na podawaniu różnych skojarzeń, rozwiązań, które niesie wyobraźnia i chwilowy błysk natchnienia. „Burzę mózgów” przeprowadza się w trzech etapach:
1. Wytwarzanie pomysłów – ważna ilość, a nie jakość, ważne myślenie nawet najbardziej szalone i niedorzeczne.
2. Ocena, analiza zgłoszonych pomysłów – ustalone kryteria posłużą do ocen różnych propozycji.
3. Zastosowanie pomysłów i rozwiązań w praktyce.


- Zapisywanie na plakacie propozycji definicji, np. szczęście, prawda, dobro.
Po wyczerpaniu pomysłów uczniowie dokonują oceny swoich wypowiedzi, uwzględniając przyjęte kryterium i za pomocą punkcików wskazują definicję, która jest najbardziej ich zdaniem trafna.

MAPA POJĘCIOWA
Zwana jest też „mapą mentalną”, „mapą pamięci”, „mapą mózgu”- służy do wizualnego opracowania pojęcia z wykorzystaniem rysunków, wycinków, krótkich słów, zwrotów i haseł. Metodę tę można stosować na różne sposoby. Za jej pomocą można definiować pojęcia, rozwiązywać problemy, planować działania.

- Należy rozdać dzieciom kartki papieru z zaznaczonym hasłem „Moje miasto Lublin” w centrum oraz promieniami odchodzącymi od hasła. Uczniowie mają za zadanie rozpracować hasło, a więc napisać skojarzenia. Następnie dzieci prezentują cechy wspólne, a najważniejsze z nich tworzą jedną definicję.



METODY HIERARCHIZACJI uczą analizowania, klasyfikowania i porządkowania w relacjach wyższości – niższości. Są to techniki aktywizujące takie jak: „Promyczkowe i diamentowe uszeregowanie”, „Piramida priorytetów”.

PROMYCZKOWE USZEREGOWANIE
Jest to technika bardzo często stosowana w nauczaniu zintegrowanym. Służy między innymi do definiowania pojęć, określenia cech, zasad oraz do hierarchizacji. Ze względu na układanie priorytetów w promyczki często nazywana jest – słonecznym promyczkiem. Jest najłatwiejszą techniką do zastosowania w pracy z dziećmi.

- Uczniowie siedzą w kręgu, wewnątrz którego leży narysowane i wycięte koło z napisem np.: „dobry kolega”. Każde dziecko otrzymuje po trzy żółte kartki. Zadaniem każdego dziecka jest zastanowienie się, jakimi cechami powinien charakteryzować się dobry kolega i wpisanie ich na kartki.
Jedno chętne dziecko odczytuje swoje cechy i układa je obok wyciętego koła z napisem „dobry kolega”.
Dzieci, które mają te same cechy lub bliskie cechy układają je w promyczek. Następnie dzieci odczytują cechy, których jeszcze nie było i układają je w kolejne promyczki aż do wyczerpania żółtych kartek.



DIAMENTOWE USZEREGOWANIE
Technika znana jest też pod nazwą „karo”. Układ priorytetów przypomina kształt „diamentu” lub „karo”. Struktura tejże propozycji zmusza grupę do współtworzenia, zachęca do podejmowania decyzji oraz osiągania porozumienia drogą negocjacji i kompromisu. Lista priorytetów może być podana przez nauczyciela, albo też wypracowana przez grupę. Liczba priorytetów może być różna, w zależności od potrzeb i wieku dzieci.

Klasę dzielimy na 5 grup. Każdej grupie rozdajemy w kopercie 9 kart z twierdzeniami, cechami czy zasadami. Zadaniem poszczególnych grup jest przedyskutowanie zasad np. dotyczących ochrony środowiska.
Po przedyskutowaniu zasad, dzieci uzgadniają ich ważność i szeregują według podanego przez nauczyciela wzoru:
1. Zasada najważniejsza
2. Zasady ważne
3. Zasady mniej ważne
4. Zasada najmniej ważna

Po upływie wyznaczonego czasu przedstawiciele poszczególnych grup przedstawiają zasady uszeregowane według ważności i uzasadniają swój wybór.


METODY TWÓRCZEGO ROZWIĄZYWANIA PROBLEMÓW uczą dzieci dyskutowania, krytycznego i twórczego myślenia, uczą łączyć wiedzę z doświadczeniem oraz rozwiązywać problemy. Do tej grupy metod należą techniki: „Burza mózgów”, „Rybi szkielet”, „Metoda trójkąta”, „Sześć myślących kapeluszy”, „Mapy mentalne”, „Karta kołowa”, „Dywanik pomysłów”, „Warsztaty przyszłościowe”, „Asocjogram”, „635”.

ASOCJOGRAM
To prosta technika, za pomocą której można definiować pojęcia tworząc różne skojarzenia, diagnozować aktualny stan, ale można też twórczo rozwiązywać problemy poprzez tworzenie listy pomysłów na ich rozwiązanie. Pracując równocześnie w dwóch grupach, można postawić dwa bliskie sobie problemy i rozwiązać je w twórczy sposób, poprzez wymianę plakatów w grupach.

- Dzielimy klasę na dwie grupy. Każdej z nich dajemy flamastry, kartki samoprzylepne w dwóch kolorach ( każda grupa otrzymuje inny kolor) oraz przygotowane plakaty z napisanym hasłem np. „Jak należy dbać o zdrowie?”, „Jak odżywiać się zdrowo?”.
Zadaniem I grupy będzie napisanie na kartkach odpowiedzi na pytanie pierwsze i przyklejenie ich na swoim plakacie, a zadaniem II grupy – zapisanie pomysłów na rozwiązanie problemu drugiego. Po upływie wyznaczonego czasu grupy wymieniają się plakatami i uzupełniają asocjogramy o własne pomysły zapisując je na kartkach swojego koloru. Teraz można porozmawiać z dziećmi na temat zdrowia.


KIERMASZ OFERT


Jest to metoda, za pomocą której można twórczo rozwiązywać problemy, można kształcić umiejętność prezentacji, jak i umiejętności przekonywania do własnych propozycji. Metoda łączy treści z wielu dziedzin, uczy też jasnego i precyzyjnego wyrażania myśli.

- Precyzujemy problem, nad którym będą pracować uczniowie, np. „Jak zorganizować święto szkoły?”
Rozdajemy każdemu uczniowi po 3 małe kartki papieru na których za pomocą rysunku lub słowa pisanego przedstawią swoje pomysły na rozwiązanie problemu. Po zakończeniu pracy indywidualnej dzielimy klasę na cztery grupy. W grupach uczniowie kolejno przedstawiają swoje pomysły, po czym następuje wybór najciekawszych pomysłów oraz opracowanie atrakcyjnej formy sprzedaży swojej oferty ( rysunek, śpiew, pantomima). Grupy prezentują swoje prace.



METODA TRÓJKĄTA

Jest to metoda umożliwiająca twórcze rozwiązywanie problemów. Trójkąt odwrócony wierzchołkiem do dołu symbolizuje problem. Trójkąt podtrzymywany jest przez przyczyny (z lewej strony) i sposoby usunięcia przyczyn (z prawej strony).
Przebieg
Nauczyciel formułuje problem do rozwiązania.
Następnie rozdaje uczniom po dwie kolorowe kartki.
Uczniowie na jednej kartce wpisują wszystko to, co pomaga, a na drugiej to, co przeszkadza w rozwiązaniu problemu.
Uczniowie odczytują swoje propozycje.
Nauczyciel zapisuje na tablicy tylko te przyczyny, które przeszkadzają rozwiązać problem.
Każdy uczeń przyczepia do tablicy cenę sklepową (karteczkę samoprzylepną lub magnes) przy przyczynie, jego zdaniem najistotniejszej. Nauczyciel dzieli uczniów na trzy grupy i każdej daje jeden plakat z narysowanym trójkątem.
Uczniowie wpisują w trójkąt jedną z trzech przyczyn, które otrzymały największą liczbę punktów.
Grupy zastanawiają się nad głównymi przyczynami, podtrzymującymi problem, i zapisują je na podporach trójkąta z lewej strony.
Uczniowie zastanawiają się, w jaki sposób usunąć przyczyny podtrzymujące problem, i w pisują swoje propozycje na podporach trójkąta z prawej strony.
Sprawozdawcy grup przedstawiają problemy i sposoby ich rozwiązania

SZEŚĆ MYŚLĄCYCH KAPELUSZY
Jest to metoda polegająca na twórczym rozwiązywaniu problemów. Kształci umiejętności porozumiewania się w różnych sytuacjach, prezentacji własnego stanowiska, uwzględniania poglądów innych ludzi. Sześciu kapeluszom przypisano sześć różnych sposobów myślenia:
• kapelusz niebieski – pełni rolę szefa grupy, kieruje dyskusją, przyznaje głos mówcom, kontroluje czy jakiś kolor nie jest preferowany w dyskusji, podsumowuje dyskusję,
• kapelusz czerwony – kieruje się emocjami i intuicją,
• kapelusz żółty – jest optymistą, wskazuje zalety i korzyści danego rozwiązania,
• kapelusz czarny – jest pesymistą, krytykuje, widzi ujemne strony proponowanych rozwiązań,
• kapelusz biały – wydaje opinie wyłącznie na podstawie faktów i liczb, jest obiektywny, używa rzeczowych argumentów, nie poddaje się emocjom,
• kapelusz zielony – to osoba myśląca twórczo i bardzo pomysłowa, autor oryginalnych rozwiązań.
Przebieg:
• Nauczyciel przygotowuje karteczki w kolorach: niebieskim (2), białym, żółtym, zielonym, czerwonym, czarnym (w liczbie, która umożliwi podział klasy na równe zespoły).
• Nauczyciel wykonuje sześć kolorowych kapeluszy symbolizujących różne sposoby myślenia i rozwiązywania problemów.
• Uczniowie losują kolorowe karteczki i kapelusze, tworząc grupy na zasadzie zgodności kolorów.
• Uczniowie, którzy wylosowali kapelusze, stają się reprezentantami zespołu i biorą udział w dyskusji.
• Nauczyciel podaje problem do rozwiązania.
• W określonym czasie grupy przygotowują się do dyskusji, ustalając wspólne, zgodne ze swoim kolorem stanowisko.
• Po upływie ustalonego czasu na pracę w zespołach następuje dyskusja reprezentantów (kapeluszy) na forum klasy.
• Uczniowie, którzy wylosowali niebieskie karteczki, zapisują na tablicy pojawiające się w czasie dyskusji argumenty za i przeciw.
• Dyskusję podsumowuje niebieski kapelusz.


RYBI SZKIELET
Nazwa techniki pochodzi od kształtu przypominającego „rybi szkielet”. W wersji podanej niżej służy do identyfikacji czynników odpowiadających za powstanie problemu.

- Na plakacie lub tablicy przygotowujemy model przypominający „rybi szkielet”, w głowie wpisujemy dowolny problem i jego przyczyny. Dzieci za pomocą „burzy mózgów” ustalają główne czynniki, które mogą stanowić powód takiego skutku i wpisują je w tzw. „ości duże”.
Następnie dzielimy klasę na tyle grup, ile jest „dużych ości”. Każda z grup otrzymuje jedną ość i próbuje odnaleźć przyczyny, które mają wpływ na dany czynnik główny. Przedstawiciele poszczególnych grup wpisują czynniki szczegółowe w ości małe.
Z zebranej listy danych, dzieci wybierają te, które ich zdaniem są najistotniejsze, a więc mają największy wpływ na problem. Potem wyciągają wnioski.



METODY ROZWIJAJĄCE TWÓRCZE MYŚLENIE uczą myśleć twórczo oraz odkrywać swoje predyspozycje i zdolności. Techniki, które pełnią tę rolę to: „Słowo przypadkowe”, „Fabuła z kubka”.

SŁOWO PRZYPADKOWE
To niezwykle prosta i owocna technika myślenia twórczego, która polega na wyszukiwaniu zupełnie przypadkowych wyrazów, czyli bodźców do pomysłów i łączeniu ich z konkretną sprawą czy zagadnieniem. Technika wykorzystywana jest najczęściej przez osoby, które zajmują się wprowadzaniem innowacji.


- Należy podzielić uczniów na kilka grup, które siadają w kręgach, a każdy uczestnik otrzymuje po jednej kartce papieru formatu A4.
Następnie każdy uczeń podpisuje swoją kartkę na samym dole, po czym na górze wpisuje zupełnie przypadkowy wyraz, np. lubi, zagina kartkę ze słowem przypadkowym tak, aby nie było ono widoczne i przekazuje koledze siedzącemu w kręgu po prawej stronie. Następni uczniowie postępują jak poprzednio, a więc wpisują kolejne przypadkowe słowa, zaginają kartki, po czym podają je kolegom siedzącym po prawej stronie. Kiedy kartki wrócą do właścicieli, oni je rozkładają i odczytują zapisane słowa przypadkowe. Potem należy podać konkretną pracę myślową, np. „Napisz krótkie opowiadanie lub wiersz, którego fabułę będą tworzyły zapisane w wyniku pracy grupowej przypadkowe słowa.
Teraz uczniowie pracują indywidualnie.



FABUŁA Z KUBKA
To propozycja na zainspirowanie ucznia do pracy twórczej, która następuje w wyniku podania pewnego tylko ogólnego planu ( postacie, fabuła, miejsce akcji). Do przeprowadzenia tej metody potrzebne są pojemniki – kubki i kartki z różnymi informacjami. Fabuła z „kubka” to wspaniały pomysł na zrozumienie procesu tworzenia opowiadania oraz przy omawianiu lektur.


- Należy wypełnić kubki kartkami, na których znajdują się znane uczniom informacje. W pojemniku z napisem „Bohaterowie lektury” trzeba umieścić kartki z różnymi postaciami. W pojemniku „Fabuła” – kartki z poleceniami ogólnymi typu: „niech rozwikła zagadkę”. W pojemniku z napisem „Miejsce akcji” – informacje typu: „park”, „ szkoła”. W pojemniku z napisem „Cechy charakterystyczne” – kartki z pojedynczymi przymiotnikami lub z dłuższymi opisami, np. „wesoły”, itp.
Następnie każdy uczeń wybiera sobie kartkę z każdego kubka i tworzy historię
o wybranej postaci z zachowaniem elementów wybranej fabuły.



METODY DYSKUSYJNE uczą dyskutować i słuchać innych oraz negocjować i przyjmować różne punkty widzenia. Zaliczyć do nich można technikę „Debata – za i przeciw” oraz technikę „Akwarium”.

AKWARIUM
Dyskusja obserwowana na temat „Gdzie wybieracie się na wakacje i jak je spędzicie?”.
- Nauczyciel dzieli grupę na dwie podgrupy. Jedna podgrupa w składzie 6 osób siedząc w kole dyskutuje na ten temat. Pozostałe osoby siedzą wokół grupy dyskutującej i obserwują prowadzoną dyskusję zwracając uwagę na jej przebieg, treść i zachowanie uczestników. Następnie grupa obserwatorów wypowiada się na temat swych obserwacji. Podczas dyskusji kolejność dyskutantów przybrała formę tzw. „rundki”. Obserwatorzy tej dyskusji zwrócili uwagę na język niewerbalny dyskutantów (np. kręcenie włosów, pochylenie ciała, poruszanie nogą, drżenie głosu itp.). Dzieci doszły też do wniosku, że podczas rozmowy bardzo ważne jest uważne słuchanie rozmówcy.
W wyniku pracy z zastosowaniem tej techniki uczniowie mający trudności w skupieniu uwagi i w uważnym słuchaniu innych stwierdzili, że nauczyli się podczas zajęć słuchania innych.




METODY PRACY WE WSPÓŁPRACY preferują samodzielne zdobywanie wiedzy przez uczniów. Uczą współpracy, akceptacji różnic indywidualnych, sprawnej komunikacji i negocjowania oraz pracy w grupie i z grupą. Sukces grupy uzależniony jest od sukcesów indywidualnych. W tak stworzonych warunkach nie ma rywalizacji, lecz uczniowie pomagają sobie nawzajem, mają szansę na mówienie, argumentowanie i dyskutowanie. Można w tej grupie metod posługiwać się takimi technikami jak: „Układanka”, „Puzzle”, „Zabawa na hasło”.


- Nauczyciel dzieli uczniów na grupy(grupy eksperckie). Każda grupa otrzymuje do przestudiowania inną część materiału. Grupy odczytują swoje materiały, dyskutują, aby każdy uczeń zrozumiał tekst i mógł przekazać wiedzę dalej. Na hasło ,,start” uczniowie dobierają się tak, aby w każdej nowej znalazł się ekspert od innej partii materiału. Eksperci kolejno relacjonują czego nauczyli się w swoich grupach .Następnie wracają do swoich grup i konfrontują zdobytą wiedzę całościową, sprawdzają czy wszyscy nauczyli się wszystkiego



METODY I TECHNIKI PLANOWANIA pozwalają fantazjować i marzyć oraz planować i urzeczywistniać marzenia. Są to między innymi takie techniki jak: „Gwiazda pytań”, „Projekt”, „Planowanie z przyszłości”.

GWIAZDA PYTAŃ
Uczestnicy pracują w grupach na plakatach z pytaniem: „Gdzie pojedziemy na wycieczkę?”. Zadaniem grup jest zaprojektowanie wycieczki do wybranego miejsca za pomocą „gwiazdy pytań”.
Pytania typu: - „Po co (dlaczego) chcą tam pojechać?; Kto i za co będzie odpowiedzialny?; Gdzie (dokąd) pojadą?; Jak to zrobią?; Co będą tam robili?; Kiedy wyjazd?”. Grupy wyszukują odpowiedzi na te pytania i zapisują je na plakatach, po czym jedna osoba z każdej grupy prezentuje powstały plan wycieczki.

GRY DYDAKTYCZNE uczą przestrzegania ustalonych reguł, dają możliwość odczuwania radości z wygranej i kształcą umiejętność przyjęcia przegranej. Natomiast metody i techniki przyśpieszonego uczenia się pozwalają na szybkie i bezstresowe przyswajanie trwałej wiedzy.


METODY EWALUACYJNE pozwalają dokonywać oceny siebie i innych, uczą przyjmować i wyrażać krytykę oraz pochwałę. Należą do nic techniki: „Kosz i walizeczka”, „Tarcza strzelecka”, „Rybi szkielet”.

KOSZ I WALIZECZKA

W nauczaniu zintegrowanym wskazane jest wykorzystanie głównie walizeczki (dla określenia mocnych stron) i kosza (dla określenia słabych stron).


- Przygotowujemy na tablicy dwa plakaty z narysowanym koszem i walizeczką. Rozdajemy uczniom kartki samoprzylepne w dwóch kolorach.
Prosimy dzieci, aby oceniły postępowanie bohatera wybranej lektury lub czytanki. W tym celu powinni wypisać na jednych kartkach cechy pozytywne, a na drugich – negatywne. Na hasło „start” – uczniowie przylepiają kartki w odpowiednich miejscach. Potem prosimy jednego ucznia o odczytanie tego, co najchętniej wrzuciliby do kosza i zapomnieli oraz tego, co chcieliby zabrać ze sobą w walizce.


KORZYŚCI ZE STOSOWANIA METOD AKTYWIZUJĄCYCH DLA UCZNIÓW :

- uczeń zapamiętuje o wiele więcej, systematyzuje, utrwala wiedzę
- uczy się planowania , organizowania, oceniania własnej nauki
- rozwija twórcze myślenie
- rozwija logiczne myślenie
- rozwija wyobraźnię
- rozwija sprawność umysłową oraz osobiste zainteresowania
-doskonali umiejętność komunikowania się werbalnego i
niewerbalnego
- uczy się wyrażania własnych poglądów, opinii ,skutecznego
porozumiewania się w różnych sytuacjach, prezentowania własnego
punktu widzenia, uczy się uwzględniać poglądy innych
- doskonali poprawne posługiwanie się językiem ojczystym
- uczy się poszukiwać , porządkować , i wykorzystywać informację
z różnych źródeł
- uczy się niestereotypowego podejścia do problemu, rozwiązywania
problemów w sposób twórczy
- wykorzystuje własne pomysły , dzieli się nimi ,wykorzystuje wiedzę
w praktyce
- uczy się pełnienia ról
- uczy się efektywnie współpracować w grupie,
- uczy się przestrzegania zasad
- widzi efekty swojej pracy
- odczuwa zadowolenie z wykonanego zadania, osiąga sukces
- podwyższa swoja samoocenę
- buduje pozytywną, wewnętrzną motywację do nauki


Stosowanie metod aktywizujących stwarza, zatem warunki do wszechstronnego rozwoju dziecka. Daje szanse wykształcenia człowieka kreatywnego, otwartego na nowości i zmiany, umiejącego działać w grupie

Opracowała:



ELŻBIETA TOBOŁA


BIBLIOGRAFIA

1. Jachimska M., Grupa bawi i pracuje, Oficyna Wydawnicza UNUS, Wałbrzych 1994.
2. Krzyżewska J., Aktywizujące metody i techniki w edukacji wczesnoszkolnej, Wydawnictwo J. Krzyżewska, Suwałki 1998.
3. Taraszkiewicz M., „Jak uczyć lepiej?” Czyli refleksyjny praktyk w działaniu, CODN, Warszawa 1998.
4.Sztuka nauczania – pod redakcją K. Kruszewskiego. Wyd. Nauk. PWNW 1995.
Wyświetleń: 6237


Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach Profesor.pl są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione.