PREZENTACJA MATURALNA

Temat: Zaprezentuj i oceń współczesne interpretacje sceniczne i filmowe
dramatów W. Szekspira (wybrane przykłady).


Literatura podmiotu:
1. Szekspir W., Juliusz Cezar, przeł. Z. Siwicka, Warszawa 1953
• Juliusz Cezar [film], reż. Joseph Leo Mankiewicz, USA, 1953
2. Szekspir W. , Hamlet, przeł. St. Barańczak, Wydawnictwo Znak, Kraków 2008
• Hamlet [film], reż. Kenneth Branagh, USA, Wielka Brytania, 1996
• Hamlet [teatr TV], reż. Łukasz Barczyk, Polska, 2004
3. Szekspir W. , Romeo i Julia, Wydawnictwo Zielona Góra, Kraków 2007
• Romeo i Julia [film], reż. Baz Luhrmann, USA , 1996
• Romeo i Julia [musical], reż. Janusz Józefowicz, Polska, 2004

Literatura przedmiotu:
1. Chwalewik W., "Szkice szekspirowskie", str., 5 - 23, 52 - 67, 124 - 210, Warszawa 1983 r.
2. Kott J., Szekspir współczesny, str., 26-47,Wydawnictwo Literackie, Kraków 1997 r.
3. Nosowska D., Słownik motywów literackich, str., 193, 497, 424 – 425, Wydawnictwo Park Sp. zo. o, Bielsko – Biała 2004 r.





Ramowy plan wypowiedzi


1. Przedstawienie problemu wypowiedzi:
a. W. Szekspir jako dramatopisarz.
b. Dzieła Szekspira w adaptacji filmowej i teatralnej.

2. Kolejność prezentowanych argumentów:
a. Szekspir W., Juliusz Cezar – dramat, którego głównym wątkiem jest walka o władzę .
b. Juliusz Cezar [film], reż. Joseph Leo Mankiewicz – porównanie adaptacji filmowej do dzieła Szekspira.
c. Szekspir W. , Hamlet, - najsławniejsze i po dziś dzień najchętniej cytowane dzieło dramatyczne.
d. Hamlet [film], reż. Kenneth Branagh, - sprawdzian umiejętności dla odtwórców roli głównych bohaterów.
e. Hamlet [teatr TV], reż. Łukasz Barczyk, - realizacja najsłynniejszego, najbogatszego w treści i prowokującego do różnorodnych interpretacji dramatu.
f. Szekspir W. , Romeo i Julia, - wielka młodzieńcza, tragiczna miłość bohaterów.
g. Romeo i Julia [film], reż. Baz Luhrmann, - kochankowie z gangsterskich rodzin, a przyczyną waśni ich rodów są porachunki gangsterskie.
h. Romeo i Julia [musical], reż. Janusz Józefowicz, - uwspółcześniona wersja dramatu.
3. Wnioski:
- W literaturze spotykamy różne dzieła dramatyczne, które zostały sfilmowane lub przedstawiono je jako dzieła teatralne lub musicale.
- Dzieła Szekspira są ponadczasowe.


W mojej prezentacji przedstawię i ocenię współczesne interpretacje sceniczne i filmowe dramatów W. Szekspira.
William Szekspir (ang. William Shakespeare; ur. prawdopodobnie 23 kwietnia 1564 w Stratford-upon-Avon, zm. 23 kwietnia 1616 tamże) – angielski poeta, dramaturg, aktor. Powszechnie uważany za jednego z najwybitniejszych pisarzy literatury angielskiej oraz reformatorów teatru. Napisał około 40 sztuk, 154 sonety, a także wiele utworów innych gatunków. Mimo że cieszył się popularnością już za życia, jego sława rosła głównie po jego śmierci, dopiero wtedy został zauważony przez prominentne osobistości. Uważa się go za poetę narodowego Anglii. Był jednym z niewielu dramaturgów, którzy z powodzeniem tworzyli zarówno komedie, jak i tragedie. Jego sztuki łączą w sobie łatwość w przyswajaniu ze złożonością charakterów postaci, poetycką zręczność z filozoficzną głębią. Sztuki Szekspira zostały przetłumaczone na wszystkie najważniejsze języki nowożytne (pierwszego polskiego przekładu dokonano w 1839 roku), inscenizacje mają miejsce na całym świecie. Co więcej, jest najczęściej cytowanym pisarzem w anglojęzycznym świecie.
Pierwszym z utworów Szekspira, który chcę zaprezentować jest historyczny dramat pt. „Juliusz Cezar”. Jest to udramatyzowana opowieść o spisku na życie Cezara zorganizowanym przez dwie prominentne osoby owych czasów Kasjusza i Brutusa oraz o dalszych, ich tragicznych losach. Kasjusz i Brutus nigdy nie byli zwolennikami Juliusza Cezara, i otwarcie go zwalczali, ale Cezar umiał wybaczać. Bez stawiania warunków przyjął ich do grona bliskich mu osób i obdarzył stanowiskami. Niewątpliwie liczył na ich lojalność. Przez dwa lata Kasjusz i Brutus obserwowali politykę władcy i w pewnym momencie Kasjusz zwrócił uwagę na tendencje do jedynowładztwa, czego tak jeden jak i drugi nienawidził przez całe swoje dorosłe życie i w tej nienawiści nie byli odosobnieni. Można jednak mieć wątpliwości, czy właśnie wtedy Cezar miał zamiar przejąć całą władzę i zlikwidować instytucje demokratyczne, wszak odrzucił koronę wręczaną mu trzy razy przez Marka Antoniusza. Tych wątpliwości nie mieli spiskowcy. Po bitwie pod Farsalos, w której Cezar rozgromił Pompejusza, droga do przejęcia pełni władzy stała przed nim otworem. W drodze do Senatu Cezar został otoczony , a ciosy zadał mu Brutus. Słowa Cezara „ I Ty Brutusie przeciwko mnie”, przeszły do historii. Zabicie Cezara przyniosło Rzymowi lata niepokojów. W końcu doszło do wojny domowej między zwolennikami młodego Oktawiana i Marka Antoniusza, a wojskami Brutusa. Wszystko rozstrzygnęła bitwa pod Filippi. Tacy wodzowie jak Kasjusz i Brutus nie uciekają, nie poddają się. Po przegranej bitwie odbierają sobie życie.
William Szekspir niezwykle wnikliwie przedstawił główne osoby dramatu. Kasjusz jest fanatykiem teorii, że Cezar dąży do tyranii, momentami traci kontrolę nad tym, co mówi, nie jest w stanie się opanować. Jego przeciwieństwem jest Brutus. Spokojny, filozoficznie nastawiony do życia i ludzi, zawsze podkreśla, że działa dla dobra Rzymu. Doceni to po jego śmierci Marek Antoniusz. Analizując historię Rzymu trzeba zauważyć, że krwawy spisek przeciwko Cezarowi był niepotrzebny. Po latach władzę przejął Oktawian August, adoptowany testamentem syn Cezara i to on był pierwszym cesarzem Rzymu.
Na podstawie tego dramatu powstała w 1953 roku w USA ekranizacja dzieła. Jest to jedna z kilku kinowych ekranizacji sztuki Williama Szekspira. Film zdobył Oscara za najlepsze dekoracje, a Marlon Brando - nominację do tej nagrody za rolę Marka Antoniusza. Jest to opowieść o drodze, jaką pokonać musiał tytułowy bohater, by stać się Imperatorem Rzymu. Skomplikowana sieć politycznych intryg, podstępów, sojuszów i zdrad - to tło tej zrealizowanej z wielkim rozmachem i wiernej duchowi dramatu Szekspira ekranizacji. W gwiazdorskiej obsadzie znalazł się m.in. Marlon Brando, który zaskoczył swoich sympatyków przyzwyczajonych wcześniej do zupełnie innego wizerunku aktora. Występujący głównie we współczesnych filmach, w których grał młodych i zbuntowanych ludzi, do roli Marka Antoniusza przygotowywał się słuchając przez wiele miesięcy nagrań słynnych aktorów szekspirowskich. Jego wysiłek uhonorowany został przez członków Akademii Filmowej nominacją do Oscara. Nominację otrzymał również autor zdjęć Joseph Ruttenberg. Grający postać Kasjusza John Gielgud otrzymał nagrodę Brytyjskiej Akademii Filmowej, która przyznała również tytuł najlepszego aktora zagranicznego Marlonowi Brando, a Josephowi L. Mankiewiczowi - nominację za wyreżyserowanie najlepszego filmu roku.
Kolejnym dramatem, którego zaprezentuję jest „ Hamlet”., który jest niewątpliwie najsławniejszym i po dziś dzień najchętniej cytowanym dziełem dramatycznym Szekspira. „Hamlet” jest utworem wielowątkowym. Rozpoczyna go scena rozgrywająca się w zamku w Elsynorze. Wartownicy próbują przekonać Horacja, przyjaciela młodego, duńskiego królewicza Hamleta, że nocami blanki odwiedza Duch. Horacjo, nie chce wierzyć opowieściom i postanawia przekonać się o ich prawdziwości na własne oczy. Wartownicy nie doznali zawodu, bowiem Duch pojawił się i to dwukrotnie, jednak mimo nawoływań Horacja, zjawa milczy. W międzyczasie, Horacjo opowiada wartownikom o pojedynku zmarłego króla Hamleta z królem Fortynbrasem, którego pokonał i przywłaszczył sobie jego ziemię. Syn poszkodowanego króla, także Fortynbras, nie może pogodzić się ze stratą i chce odzyskać zagrabione terytorium. Horacjo postanawia powiadomić o nocnych wydarzeniach Hamleta. Podczas prowadzonych w samotności rozważań na temat kazirodczego związku matki, Gertrudy, z Klaudiuszem, Hamlet spotyka Horacja, który mówi mu o Duchu. Królewicz chce koniecznie spotkać się ze zjawą. Nocą pragnieniu Hamleta stało się zadość, rozmawia on z Duchem, który okazał się jego ojcem. Zjawa opowiedziała królewiczowi historię swego zamordowania, którego sprawcą miał być Klaudiusz. Hamlet postanawia się zemścić na stryju. Pewnego dnia Hamlet zostaje poinformowany o przybyciu na zamek wędrownej trupy aktorów, co Hamlet postanawia wykorzystać dla zdemaskowania mordercy swego ojca. Prosi aktorów o zagranie na wieczornej uczcie sztuki pt.: „Zamordowanie Gonzagi”, która miałaby przedstawiać śmierć ojca królewicza. W akcie trzecim, Poloniusz z królem aranżują spotkanie Hamleta z Ofelią. Ma tu miejsce słynny monolog Hamleta „Być albo nie być”, uosabiający wewnętrzne rozterki młodego królewicza. W rozmowie z Ofelią, Hamlet przekonuje ją o tym, że jej nie kocha, co prawdopodobnie jest wynikiem tego, że zauważył ruch za zasłoną, za którą schronili się podsłuchujący. Klaudiusz, zaniepokojony zachowaniem Hamleta, szczególnie zaś jego wzmianką o dostatecznej liczbie małżeństw na świecie, postanawia wysłać go do Anglii po zaległe podatki. Tymczasem, Hamlet udziela aktorom ostatnich wskazówek, Horacjowi zaś nakazuje przyglądać się uważnie twarzy króla i uczuciom malującym się na niego w trakcie rozgrywania sztuki. Hamlet ostatecznie upewnia się o winie stryja, gdy ten opuszcza salę, podczas odgrywania sceny morderstwa. Gertruda wzywa na rozmowę syna. Królowa wyrzuca Hamletowi, że obraził króla, chwilę potem zaś błędnie wnioskuje z zachowania syna, że ten chce ją zabić. W czasie werbalnego rozpędzania się Hamleta pojawia się Duch, powstrzymując królewicza od zranienia matki. Królowa mówi Klaudiuszowi o szaleństwie syna oraz zabójstwie Poloniusza. Stryj wysyła Hamleta do Anglii, co ma być pretekstem do pozbycia się pasierba – w listach wiezionych przez królewicza znajdował się wyrok śmierci na niego. Po niedługim czasie Horacjo otrzymuje list od Hamleta, z którego wynika, że królewiczowi udało się wyjść z opresji. Hamlet napisał również list do króla, w którym poinformował Klaudiusza o swoim rychłym powrocie. Król namawia Laertesa do wyzwania Hamleta na pojedynek. W razie gdyby Hamlet bronił się zbyt dzielnie, Laertes miał zatruć ostrze szpady, król zaś postanawia zatruć wodę w pucharze, z którego będzie pił Hamlet. W tym czasie okazało się, że Ofelia utonęła i grabarze na cmentarzu dyskutują na temat rzekomego samobójstwa Ofelii, a więc rozmyślają nad tym, czy zasługuje ona na chrześcijański pochówek. Hamlet z Horacjem przybywają na cmentarz i nie wiedząc nic o śmierci Ofelii zastanawiają się nad tym, dla kogo przeznaczony jest świeżo wykopany grób. W międzyczasie nadchodzi orszak pogrzebowy Ofelii, która jest chowana jak samobójczyni, co rozżala jej brata. Hamlet, dowiedziawszy się o tragedii, rozpacza nad stratą ukochanej. Dochodzi do gwałtownej wymiany zdań między Laertesem i Hamletem. Ozryk informuje Hamleta, że król założył się, że Hamlet nie sprosta w pojedynku Laertesowi – w królewiczu górę bierze ambicja i podejmuje wyzwanie. Tragiczny jest finał dramatu : Gertruda przypadkowo wypija zatruty napój, Hamlet zostaje śmiertelnie ranny, Laertes zostaje raniony zatrutym ostrzem, król umiera, zmuszony do wypicia zatrutego wina. Hamlet i Laertes wybaczają sobie. W chwilę później do Elsynoru wkracza Fortynbras.
Dramat ten stanowi jednocześnie doskonały sprawdzian umiejętności dla odtwórców roli głównego bohatera. Kenneth Branagh podjął się ekranizacji tejże szekspirowskiej sztuki. Akcja filmu rozgrywa się w dziewiętnastym stuleciu. Po śmierci króla Hamleta, jego żona - Gertruda wychodzi za mąż za jego brata - Klaudiusza. Do kraju wraca syn zmarłego króla, noszący imię ojca. Jest zrozpaczony jego śmiercią oraz zgorszony postępowaniem matki. Na zamku nagle zaczyna pojawiać się duch króla, który próbuje wymóc na synu zemstę. Młody Hamlet ma jednak wątpliwości odnośnie do tego, co powiedziała mu zjawa ojca. Dramat opowiada o śmierci, zemście, namiętności, zdradzie i wynikających z nich wielkich napięciach psychicznych. Film Branagha cechuje doskonała obsada aktorska (na przykład Branagh, Winslet, Lemmon).
Choć każdy młody aktor marzy o roli Hamleta, tylko nieliczni już na progu scenicznej kariery dostają szansę wcielenia się w postać duńskiego królewicza. Przed takim tyleż trudnym, co ekscytującym wyzwaniem stanął Michał Czernecki, niedawny absolwent krakowskiej szkoły teatralnej. Jego Hamlet tchnie młodzieńczym żarem, jest szczery i prawdziwy. Łukasz Barczyk, jeden z najciekawszych reżyserów młodego pokolenia, debiutantem nie jest. Publiczność i krytyka wysoko oceniły jego filmy. Ale i dla niego inscenizacja szekspirowskiego arcydzieła była niezmiernie wymagającą próbą. Filmowe doświadczenie okazało się zresztą bardzo pomocne: spektakl nie tylko pulsuje emocjami, jest także żywy w obrazie. Przygotowania do realizacji najsłynniejszego, najbogatszego w treści i prowokującego do różnorodnych interpretacji dramatu Williama Szekspira trwały kilka miesięcy. Barczykowi udało się skompletować obsadę, o jakiej marzył. Debiutantom w rolach młodego Hamleta /Michał Czernecki/ i jeszcze młodszej Ofelii /Kamilla Baar/ towarzyszą uznane aktorskie znakomitości, między innymi Janusz Gajos, Grażyna Szapołowska oraz Zbigniew Zapasiewicz. Reżyser oparł się na przekładzie Józefa Paszkowskiego z początku lat sześćdziesiątych dziewiętnastego wieku, a do swych współpracowników wystosował autorską, obszerną analizę "Hamleta" czytanego głównie poprzez Carla Gustava Junga.
W spektaklu Łukasza Barczyka godnym partnerem autora tekstu, translatora, reżysera i aktorów jest scenografia. Klasyczną tragedię Szekspira zrealizowano w oryginalnych wnętrzach kopalni soli "Wieliczka" oraz w Muzeum Żup Krakowskich w Wieliczce. Surowe, mroczne sale, ciemne korytarze i podziemne, czarne jezioro znakomicie imitują klaustrofobiczny świat Elsynoru, ponurego zamczyska pełnego tajemnic, występku, zbrodni i szaleństwa. Nastroju dopełnia przejmująca, sugestywna muzyka Jacka Ostaszewskiego.
Wśród dramatów Szekspira również jest dramat o wielkiej młodzieńczej miłosci, to dramat „ Romeo i Julia”. Akcja dramatu toczy się w Weronie. W mieście od wielu lat żyją dwa skłócone ze sobą roby: Kapulettich i Montekich. Spór między rodzinami doprowadza w końcu do prawdziwej tragedii. Romeo Monteki, młody, przystojny syn głowy rodu, nieszczęśliwie zakochuje się w pewnej damie. Ta jednak pozostaje nieczuła na jego względy. Młodzieniec, dowiadując się, że jego wybranka będzie na balu organizowanym przez rodzinę Kapulettich, postanawia również się tam udać. Jest to możliwe, ponieważ na balu obowiązują maski i nikt z pewnością nie rozpozna przedstawiciela wrogiego rodu. Niespodziewanie na balu zupełnie zmieniają się uczucia młodego człowieka. Romeo szybko zapomina o damie, dla której tu przyszedł. Wszystko to za sprawą pięknej dziewczyny, którą widzi po raz pierwszy. Romeo zakochuje się w niej bez pamięci. Niestety okazuje się, że dziewczyna jest córką właściciela domu. Należy zatem do wrogiego rodu Kapulettich. Jednak młody Monteki nie poddaje się. Zakrada się do ogrodu oblubienicy i stojąc pod jej balkonem, wyznaje dziewczynie miłość. Okazuje się, że i Julia Kapuletti zakochała się w przystojnym młodzieńcu. Niestety na drodze do ich szczęścia stoi spór dzielący od wieków ich rody.
Zakochani postanawiają wziąć ślub w tajemnicy przed rodzicami, poczekać na odpowiedni moment i wyjawiając swój sekret, pogodzić zwaśnione rodziny. Julia i Romeo pobierają się w obecności przyjaciela obu rodów - ojca Laurentego. Zakonnik od wielu lat pragnie doprowadzić do zgody między domem Kapulettich i Montekich, więc małżeństwo młodych bardzo go cieszy. Niestety zaraz po ślubie Romea i Juli dochodzi do zdarzenia, które oddala moment pogodzenia rodów. Przyjaciel Romea, Merkrujo ginie w pojedynku z kuzynem Julii, Tybaltem. Za śmierć przyjaciela mści się Romeo. Wyzywa on Tybalta na pojedynek i śmiertelnie rani członka rodziny Kapulettich. Przez ten czyn musi opuścić Weronę. Młodzi małżonkowie zmuszeni zostają do czasowej rozłąki.Sprawy komplikują się jeszcze bardziej, gdy ojciec Juli postanawia wydać córkę za przyjaciela domu - Parysa. Julia wie, że nie może wziąć drugiego ślubu, ale też zdaje sobie sprawę z tego, że nie może ujawnić swojego związku z Montekim. Prosi o radą ojca Laurenta.
Zakonnik próbuje ratować młodych. Podaje Juli specjalną miksturę, która spowoduje letarg i dziewczyna będzie przez jakiś czas wyglądała jakby była martwa. Jednocześnie wysyła list do Romea, żeby zapoznać go ze swoim planem. Niestety list nie dociera do adresata. Sługa młodego pana Monteki przynosi mu tragiczną wiadomość o śmierci ukochanej. Romeo wpada w rozpacz i postanawia umrzeć u boku niedawno poślubionej niewiasty. Wraca do Werony, kupuje truciznę, biegnie do grobowca Kapulettich, zabija napotkanego po drodze Parysa i wypija truciznę przy śpiącej żonie. Kiedy Julia budzi się, jest już zbyt późno. Romeo nie żyje. Zrozpaczona kobieta chwyta sztylet męża i przebija się nim. Umiera na ciele ukochanego. Do rodzinnego grobowca wbiegają zaalarmowani przez ojca Laurentego rodzice obu kochanków. Widzą ciała swoich dzieci i wpadają w rozpacz. Ich kłótnie zakończyły się tragedią, która w równym stopniu dotknęła obie rodziny. Dopiero ona pogodziła zwaśnione rody.
Ta nieszczęśliwa miłość stała się tematem wielu filmów, spektakli teatralnych i musicali. Przedstawię film pt. "Romeo i Julia" w reżyserii Baza Luhrmanna. Akcja filmu nie toczy się w odległej przeszłości, ale losy pary kochanków poznajemy w czasach nam współczesnych. Film ten był bardzo dobrze odebrany w Stanach Zjednoczonych, szczególnie wśród kręgu młodszych widzów, do czego niewątpliwie przysłużyły się takie cechy jak współczesne miejsce wartkiej akcji i nowoczesna muzyka. Miejscem akcji nie jest szekspirowska Verona, ale fikcyjne miasto położone na przedmieściach jednej z metropolii Stanów Zjednoczonych, miasto o nazwie Verona Beach. Głównymi bohaterami pozostają - zgodnie z oryginałem dramatu - Romeo i Julia. Wywodzą się oni jednak z gangsterskich rodzin, a przyczyną waśni ich rodów są właśnie porachunki gangsterskie. Dialogi to oryginalne teksty Szekspira, nieco skrócone, dopasowane do konwencji filmowej. Film dzięki swej nowoczesności przybliża nam znacznie problematykę wielkiego dzieła. W rolę Romea wcielił się młody, znany aktor Leonardo Di Caprio. Pamiętamy go z takich filmów jak słynny "Titanic", czy "Szybcy i martwi". Odtwórczynią roli Julii jest Claire Danies. O ile jestem pod wrażeniem pięknej, młodej i utalentowanej Claire, która świadoma swej kobiecości zagrała świetną rolę, o tyle odtwórca roli Romea mnie nie zachwycił. Trzeba powiedzieć, że jego wygląd niewinnego, młodego i przystojnego chłopca świetnie pasuje do roli, jednak sam kunszt aktorski nie był dobry. Leonardo zagrał enigmatycznie, bez energii i pasji. Jestem jednak pod wrażeniem Claire, która zagrała nie tylko świetną kochankę Romea, ale jej gra aktorska potrafiła wprowadzić widza także w swoiste napięcie i wywołać poczucie dramaturgii. Trzeba wspomnieć także o aktorach drugoplanowych. W rolę Tybalta wcielił się Jon Lequizamo, a w rolę drugiego służącego Kapulettich - Petruccia - Carlos Martin Otalora. Po stronie Montekich stoją Herold Parrineau jako Marcutio oraz Dash Mihok jako Benvolio. Najbardziej zapada w pamięć postać Tybalta - myślę, że nie tylko ze względu na charakter szekspirowskiej postaci, ale także na grę aktora, który doskonale potrafił oddać brawurę należną tej postaci. Akcja filmu raz jest ciekawa, wartka i pasjonująca, by za moment zmienić się w nudną sekwencję scen. Widz jest, więc czasem zainteresowany i pobudzony żwawą muzyką, czasem zaś znudzony. Dla mnie najciekawsze były sceny pomiędzy główną parą bohaterów, oraz wątki zawierające gangsterskie porachunki, w których często wymachiwano bronią, co według mnie dodało akcji szybkości i pasji. W filmie można znaleźć też sceny, które są charakterystyczne dla szekspirowskiej wizji tragicznej miłości - momenty, w których łzy same napływają do oczu. Trzeba wspomnieć także o scenografii. Uważam, że jest ona godna uwagi. Należy również powiedzieć o kostiumach, które doskonale łączą ze sobą ducha dwóch epok: nowoczesności, jak i tradycji szekspirowskiej.
Natomiast musical "Romeo i Julia" w reżyserii Janusza Józefowicza od początku wzbudzał żywe zainteresowanie ze strony mediów i krytyki. Sztuka "Romeo i Julia" miała światową premierę w październiku 2004 roku w Warszawie, w Hali Widowiskowej Torwar.
Sztuka Szekspira miała być tylko kanwą opowieści, na której oparł się Józefowicz. Reżyser jest również autorem choreografii i libretta. Sztuka jest uwspółcześnioną wersją dramatu Szekspira, bowiem temat sztuki jest ponadczasowy, w każdej epoce można odnaleźć postacie nieszczęśliwych kochanków. Tematem sztuki Szekspira jest miłość dwojga młodych ludzi, Julii i Romea, jednak bohaterami musicalu Józefowicza nie są dzieci z bogatych arystokratycznych domów, ale współczesne nastolatki mające problemy z porozumieniem z rodzicami. Zakochują się w sobie, jednak napotykają na przeszkody i niezrozumienie ze strony zakłamanego świata dorosłych. Według słów reżysera, spektakl ma być lekcją dorastania dla niepokornych nastolatków, a także próba pokazania rodzicom, iż można ich jednak zrozumieć. Muzykę do musicalu napisał znakomity kompozytor, Janusz Stokłosa, a główne role zagrali debiutanci wyłonieni podczas castingu. Duże wrażenie na widzach zrobiła scenografia, doskonale przygotowana dekoracja i gra kolorowych świateł. Niektórych widzów mogła drażnić zbyt duża ilość muzyki, ale w końcu taka jest specyfika musicalu.
"Romeo i Julia czyli sny w Weronie" to spektakl w którym "sprawcą" sukcesu okazał się nie tylko reżyser, ale także bardzo młodzi aktorzy. Dzięki obsadzeniu głównych ról nastolatkami, musical trafi bardziej w światopogląd młodych ludzi, którzy nieczęsto chodzą dziś do teatru. Jednak oglądając spektakl czasami można było zgubić wątek, dlatego wybierając się na przedstawienie, warto najpierw przeczytać oryginał dzieła Szekspira.
Sztukę Szekspira odbieramy przede wszystkim, jako dzieło dramatu samo w sobie. Jednak może ono stać się też bodźcem do poszukiwań historycznych – nawet do czytania w historii wojskowości analizy bitwy pod Filippi. Można w ten sposób poznać kontekst historyczny dzieła. Ciekawe są też współczesne interpretacje sceniczne i filmowe, które z zainteresowaniem można oglądać i dostrzec ponadczasowe przesłania.

Opracowała:
mgr Krystyna Czeluśniak

Wyświetleń: 5506