Bo słońce należy do wszystkich

Osoby niepełnosprawne intelektualnie istnieją na całym świecie i to nie jest żadna nowość o, której będę pisała. Zacznę od tego, że każdy z nas jest inny, różnimy się pod wieloma względami. Tak naprawdę często widujemy osoby niepełnosprawne na ulicy, w sklepie, w kinie, ale czy chociaż raz każdy z nas się zastanowił nad niepełnosprawnością intelektualną? Często się słyszy na ulicy: ,,To jakiś niepełnosprawny”. Zgadzam się niepełnosprawny, ale jaka to jest niepełnosprawność? Pewnie podejrzewamy, że jest to niepełnosprawność intelektualna. Uważam, że warto też wiedzieć, co to za stopień niepełnosprawności intelektualnej, z czego ta niepełnosprawność wynikła, co taka osoba czuje?
Uważa się, że pełnienie ról społecznych przez jednostkę niepełnosprawną intelektualnie jest częściowo zablokowane. Wynika to nie tylko z samej niepełnosprawności, ale również z uprzedzeń i stereotypów, które nadal istnieją w społeczeństwie. Warto się zastanowić co tak naprawdę niesie za sobą niepełnosprawność? Czy tylko to, że osoby niepełnosprawne nie mogą w całości pełnić ról obywatelskich? Otóż niepełnosprawność niesie za sobą również pewne ograniczenia związane z różnymi rodzajami aktywności.
Rozmawiamy często o osobach niepełnosprawnych intelektualnie, o potrzebach tych osób. Powstaje banalne pytanie dlaczego? Czy po prostu, że czas, miejsce, społeczeństwo, realia w których żyjemy od nas tego wymagają? Czy też dlatego, że odczuwamy skalę problemu związanego z niepełnosprawnością?
Chciałabym poświęcić kilka zdań problemowi marginalizacji i dyskryminacji osób niepełnosprawnych intelektualnie. Problem marginalizacji i dyskryminacji osób niepełnosprawnych istnieje od wielu lat i o tym wszyscy doskonale wiemy. Często zapominamy o tym, że za przeciwdziałanie marginalizacji i dyskryminacji osób niepełnosprawnych jesteśmy odpowiedzialni my wszyscy.
Sytuacja osób niepełnosprawnych zmieniła się bardzo w ciągu ostatnich dziesięciu lat. Z momentem wejścia w życie Unii Europejskiej coraz częściej zaczęto mówić o osobach niepełnosprawnych. Coraz częściej są omawiane problemy marginalizacji i dyskryminacji tych osób. Nie znaczy to też, że do tej pory te problemy nie były poruszane. Porostu dzisiaj kiedy jesteśmy w Unii Europejskiej rozpatrujemy te problemy w kontekście praw człowieka. Zostały w przeciągu ostatnich dziesięciu lat stworzone mechanizmy wyrównywania braków i warunków, zaczęto walczyć o prawa przysługujące niepełnosprawnym obywatelom państw członkowskich Unii Europejskiej.
Jako osoby pełnosprawne często dyskutujemy nad godnością, autonomią, tożsamością, pozycją, rozważamy nad systemem wartości. Często się zastanawiam: a jak jest z osobami niepełnosprawnymi intelektualnie, z osobami niepełnosprawnymi fizycznie? Co tak naprawdę dla nich znaczą wyżej wymienione słowa? Jesteśmy przeświadczeni o niesamodzielności osób niepełnosprawnych intelektualnie, o innym świecie w którym te osoby żyją. Zapewniamy im pomoc, nie zastanawiając się nad tym, że nasze przeświadczenie o bezsilności osób niepełnosprawnych, które powoli zanika budzi w nich niepokój, żal, niską samoocenę. Mam tu na uwadze, że pomagając osobom niepełnosprawnym, dajmy im szansę, na spróbowanie wszystkiego samodzielnie, dojścia do wielu rzeczy, które nam się wydają nieosiągalne dla tych osób.
Osoby niepełnosprawne intelektualnie żyją w społeczeństwie, w którym żyjemy my wszyscy. Razem to społeczeństwo tworzymy, razem je wzbogacamy. Nie możemy izolować osoby niepełnosprawne intelektualnie zabierając im szansę do bogacenia tego środowiska, do wnoszenia nowych rzeczy w nasze społeczeństwo. Często się słyszy na ulicy, w różnych urzędach, że osoby niepełnosprawne nie potrafią, nie umieją, nie chcą, a tak naprawdę to ta rzeczywistość, w której żyjemy, my jako społeczeństwo, stwarzamy takie warunki dla osób niepełnosprawnych. Wszyscy żyjemy w jednej i tej samej rzeczywistości, razem ją tworzymy, więc skąd te różne problemy, które spotykają osoby niepełnosprawne? Uważam, że wynika to z tego, że w dużej mierze, chcemy wykonać wszystko za kogoś, żeby było nam łatwiej i wygodniej.
Niejednokrotnie osoby niepełnosprawne intelektualnie są oceniane poprzez wygląd, poprzez różne zachowania. Posiadamy w głowach pewne obrazy, które dotyczą różnych grup. Często jest tak, że właśnie te obrazy prowadzą do dyskryminacji. Naszym zadaniem jest kształtowanie wizerunku osoby niepełnosprawnej jako jednostki, która może odnosić sukcesy, jednostki, która może nawiązywać relacje społeczne, jednostki która potrafi stawiać czoła stereotypom.
Działania, które są podejmowane w Unii Europejskiej są bardzo przydatne osobom niepełnosprawnym intelektualnie. Na koniec chciałabym dodać, że sytuacja powoli się zmienia na lepsze i mam nadzieję, że tak zostanie.

Diana Aksamit-Staszkievicz

Wyświetleń: 602