Nauka języka obcego wymaga bardzo dużej koncentracji oraz dużego wysiłku ze strony ucznia. Biorąc pod uwagę wszystkie cechy rozwojowe dzieci młodszoszkolnych oraz cele nadrzędne kształcenia zintegrowanego gry i zabawy są właściwą w tym okresie techniką nauczania czterech podstawowych sprawności.

Gry pozwalają uczniom stosować zdobyte wiadomości w praktycznych sytuacjach oraz zdiagnozować stopień swojej wiedzy. Ważną funkcją jest zaktywizowanie dużej ilości uczniów, których działania są wyznaczone i kontrolowane przez reguły gry. Gry umożliwiają wprowadzenie rozmaitych interakcji, uczniowie współpracują w grupie, konkurują z innymi grupami oraz pracują w parach. Daje to uczniom możliwość lepszego poznania się, nawiązania przyjaźni. Jest to forma współpracy szczególnie ważna dla uczniów nieśmiałych czy słabszych, które są mało aktywne w sytuacjach nauczania frontalnego. Rówieśnicy pracując w grupach lub parach, niekiedy potrafią wyjaśnić sobie niezrozumiały problem lepiej niż nauczyciel.
Przyglądając się grom od strony dydaktycznej należy stwierdzić, iż rozwijają one wiele sprawności nie tylko językowych, lecz także intelektualnych czy taktycznych. Co jest jednak najistotniejsze, grający chętnie doskonalą te sprawności, gdyż wiedzą, ze są one im niezbędne do odnoszenia sukcesu w grze. Niezwykle istotną funkcją gier jest ich poznawczy charakter. Przeprowadzanie gier dydaktycznych umożliwia nauczycielowi lepsze poznanie ucznia, ocenienie jego osiągnięć i braków w sytuacji, która nie wiąże się bezpośrednio ze stresem i przez to wydaje się być bardziej obiektywna. Taka ocena jest szczególnie przydatna dla właściwego rozpoznania wszelkiego rodzaju zaburzeń u uczniów. Zazwyczaj podczas tradycyjnego sposobu nauczania nauczyciel prowadząc zajęcia nie ma możliwości dokładniejszego przyjrzenia się pracy wybranych uczniów przez całą lekcję. Różnorodność gier i interakcji daje szansę obserwowania ucznia w różnych hipotetycznych sytuacjach. Można dostrzec te cechy osobowości, które normalnie nie są eksponowane podczas tradycyjnych zajęć (Siek-Piskozub T 1997)
W przypadku pracy z dziećmi nadpobudliwymi gry dydaktyczne stanowią ogromną szansę kształtowania norm postępowania. Zasady postępowania, które są zawarte w regułach gry uczą zachowań w określonych sytuacjach. Nauczyciel interweniujący podczas rozgrywania gier może skuteczniej wdrażać formy właściwego postępowania niż podczas innych działań pedagogicznych. Wielu nadpobudliwych uczniów posiada cechy zaburzeń opozycyjno-buntowniczych i swoje złe zachowanie postrzega tylko w relacjach nauczyciel - uczeń. Podczas nauki poprzez gry inni uczniowie, którzy w innej sytuacji podczas lekcji nie widzieliby nic negatywnego, sami starają się uspokoić ucznia zaburzającego tok gry.
Gry i zabawy rozwijają w znacznym stopniu spostrzegawczość, dokładność, kształcą wyobraźnię i silną wolę, przyczyniając się tym samym do ogólnego rozwoju ucznia. Mają również wpływ na kształtowanie postaw. W trakcie zabawy wysiłek umysłowy grającego wspierany jest przez zaangażowanie emocjonalne i ambicjonalne, chęć wygrania lub wyróżnienia się w jakiś sposób. Gry są dla uczniów atrakcyjną formą nauczania. Sprawiają, że lekcja jest przyjemna a czas na niej w pełni wykorzystany. Gry dydaktyczne stosowane w procesie kształcenia umożliwiają wykorzystanie w praktyce zdobytych wiadomości i umiejętności oraz zwiększają trwałość zdobytych informacji. Dostarczają uczniom przyjemnych doświadczeń i budzą w nich pozytywną motywację do nauki.
-----------------------------------------------------------
Siek-Piskozub, T. 1997. „Gry i zabawy w nauczaniu języków obcych”. Warszawa: WSiP.

Wyświetleń: 961