Szkoło- kraino pogodna


Program z okazji zakończenia roku szkolnego klas trzecich ponadgimnazjalnych




Recytator 1: ''Minęło już kilka lat od chwili, gdy po raz ostatni zbiegałam po schodach i żegnałam szkołę[...] Minęło już kilka lat...Już wyszły ze szkoły wszystkie koleżanki, wszyscy koledzy dawni i jak ja rozbiegli się po świecie, jak liście jesienne. A ile razy idę tam jeszcze i staję z dala tego białego gmachu! Tyle wspomnień ciągnie mnie w te białe gwarne ściany..[...] Jak bym do was wrócić pragnęła , mury kochane!
Jaką ty jasną pieczęć wyryłaś w moim sercu, szkoło! Jak cudną więź włożyłaś mi na duszę, więź , której zerwać nie można, chyba z życiem!''


Konferansjer 1: Tak wspomina szkołę jej absolwentka jeszcze sprzed wojny. Chciałoby się powiedzieć '' łza się w oku kręci''. Czy i my , drodzy koledzy, z równym sentymentem powrócicie do swoich '' bezgrzesznych lat'' ?
''Wzruszenie – to czas przemijania''- pisze ksiądz Twardowski-''Czy już nie wróci to, co było''?

Recytator 2: Znów przychodzę- uczeń snów i tęsknot
wstecz odliczam miesiące i lata,
a wspomnienia, jak barwne okręty ,
wiozą dary dla mojego Miasta


Konferansjer 2: Wspomnienia z lat szkolnych, które udało się uchwycić, oprawcie w złote ramki, aby przypominały o tym szkolnym czasie.

Recytator 1: Miasto moje, kraino pogodna
Szkoło moja , wciąż płynąca Arko
Wziąłem miłość i miłość dziś oddam
Na serdeczni zapisanych kartach

Konferansjer 1: Wspomnienie szkoły, gdzie poznaliście smak sukcesu i porażki,gdzie dano wam przepustkę do dorosłego życia! Bo nie tylko po wiedzę przychodzi się do szkoły, ale i po receptę na życie.

Konferansjer 2:Tu uczy się wyborów , zdobywa się świadomość, że nawet najlepszy może przegrać rundę,ale przecież chodzi o wygraną w całym meczu!

Konferansjer 1:Tu uświadamiasz sobie,że nie ma nic ważniejszego po porażce, jak być gotowym do dalszego działania.

Konferansjer 2:Tu uczysz się tego ,że -jak mówi poeta- ''trudniej dzień przeżyć niż napisać księgę''

Konferansjer 1: Trzeba się cieszyć tym, co udało się przeżyć razem, umieć sobie powiedzieć, jak cudny czas udało się spędzić w szkole, gdzie na kilka lat zamieszkała nasza młodość.

Recytator 3: Dzwoń serce moje , na odjazd od brzegów!
Uczep się rudych włosów błyskawicy!
Czeka cię tysiąc śródgwiezdnych noclegów
I nieistnienie kresu ni granicy!


O, wciąż okrążać nieznane wybrzeża!
Nigdy do portu Nigdy do przystani!
Jak cudnie morze gniewem swym uderza,
Jak dzielnie smaga łódź wściekłość otchłani!



Pędź, me marzenie, nigdy niepoprawne,
Nieuleczalne , zepsute, wybredne!
Bo co najcudniej nam we śnie jest jawne,
Dzisiaj nam wykraść chce spełnienie biedne!



Uchodź! ,wyzywaj losy,kuś przygodą
Czeka cię tysiąc śródgwiezdnych noclegów!
Tysiąc dni wolnych na bezkresach wody!
Dzwoń, serce moje, na odjazd od brzegów!


Konferansjer 1:Herbert kiedyś powiedział,że młodość byłaby doskonała, gdyby przytrafiła się pod koniec życia. Młodość to czas realizacji marzeń,których towarzyszką powinna być mądrość .Życzymy wam, abyście kiedyś za Tuwimem mogli powiedzieć: ''Szkoło, szkoło gdy cię wspominam, tęsknota w serce się wgryza''


Czy pamiętasz, stary mój zegarze
Jak w słońce twojej tarczy patrzył żak
I marzył o tym, o czym ja dziś marzę?
Pamiętasz jeszcze?
O tak, o tak ,o tak


Od dnia do dnia, od chwili do chwili
Żyliśmy życiu mądremu na wspak
Godziny marły,a myśmy liczyli
Szczęście na wieczność
O tak



O jak to dawno Sokratesie stary!
Złamanym skrzydłem tłucze ślepy ptak
Serce się psuje, psują się zegary
Wszystko umiera
O tak


Ale raz jeszcze przypomnijmy wzloty
Wracajmy myślą na gwiaździsty szlak
Cofnij wskazówki i lećmy w wiek złoty
Niech żyje młodość!
O tak, o tak, o tak!


Konferansjer 2: Oby ta młodość trwała długo i przekładała się na entuzjazm, chęć zmiany świata na lepsze i bezkompromisowość . Miłosz mówił , że ''bez trwałych zasad i wartości zostaje tylko płynność'' . I miał rację!
Budujcie swój fundament wartości w solidny sposób. Miejcie zawsze w pamięci słowa Kochanowskiego , który radził:

''Nie dufaj w złoto i żadne pokłady'', bo ''Fortuna, co da, to zasię wziąć może/
A u niej żadna dawność nie pomoże''

I zaraz dodawał:

Recytator 1: '' Cnota skarb wieczny , cnota klejnot drogi
Tegoć nie wydrze nieprzyjaciel srogi
Nie spali ogień, nie zabierze woda
Nad wszystkim inszym panuje przygoda''

Konferansjer 1 :Jak ważne to słowa w dzisiejszych czasach, gdy tak trudno trzymać się prostych zasad uczciwości

Konferansjer 2 :Czego jeszcze wam życzyć?
-bądźcie otwarci i twórczy , nie strońcie od zadawania pytań, na które nie ma jasnych odpowiedzi

Konferansjer 2 :
-miejcie świadomość proporcji i nie udawajcie, że jesteście kimś innym

Konferansjer 1 :
-starajcie się realizować swe marzenia

Konferansjer 2 :
-a wspomnienia oprawcie w złote ramki, aby przypominały o tym szkolnym czasie

Recytator 1 :''Tęsknoto moja, kraino pogodna
Szkoło, szkoło wciąż płynąca Arko
Wziąłem miłość i miłość ci oddam
Na serdecznie zapisanych kartach''



W programie wykorzystano poezję L .Staffa, K. Makuszyńskiego, Z. Popowskiego i fragment wspomnień M. Cymkówny- Wronkowskiej zamieszczonych w Księdze Pamiątkowej Państwowego Gimnazjum im. Stefana Czarnieckiego w Chełmie



scenariusz opracowała Elżbieta Pietrzykowska

Wyświetleń: 751