Program działań wychowawczo – terapeutycznych „Bajka moim przyjacielem” ma na celu zmniejszenie napięcia i lęku wywołanego pobytem dziecka w szpitalu. Jest on zgodny
z podstawą programową wychowania przedszkolnego, a jego treść dobrze wpasowuje się w tematykę Programu Wychowawczego i Programu Profilaktyki Zespołu Szkół Specjalnych nr 110 w Poznaniu. Realizowany jest od listopada 2011 roku.
Od tego czasu, do dnia dzisiejszego tj. 24.05.2013r. odbyło się 56 zajęć, w których łącznie uczestniczyło 135 dzieci. W przeważającej większości były to dzieci w wieku od 4 do 6 lat.
W zajęciach wykorzystywałam zarówno bajki relaksacyjne dla wprowadzenia dzieci w stan rozluźnienia i wywołania pozytywnego stanu emocjonalnego, jak i bajki terapeutyczne mające zmniejszyć lęk związany z rozłąką, pobytem w szpitalu i leczeniem. Podczas zajęć stosowałam najczęściej bajki Marii Molickiej, Paulette Bourgeois, Anny Dodziuk, Bożeny Lewickiej, audiobook „Bajki – Pomagajki
u doktora”, a także bajki mojego autorstwa.
Dla uzyskania efektu relaksacyjnego stosowanymi bajkami były między innym: „Bajka o małym zajączku”,
„O wróbelku”, „Tęczowy skrzat” .
Zauważyłam pozytywny wpływ tych bajek na stan emocjonalny dzieci, które z przyjemnością ich słuchały, były uspokojone, odprężone. Spostrzegłam też dużą rolę podkładu muzycznego dla uzyskania stanu odprężenia ( np. „Dźwięki natury” , „W leśnym uroczysku” – płyta CD wydawnictwa Alauda).
Do wykorzystywanych bajek terapeutycznych należały: „Franklin idzie do szpitala”, „Ufuś”, które zmniejszają lęk związany z pobytem w szpitalu i leczeniem. Stosowałam też bajkę „Igiełka Tusia” dla redukcji niepokoju związanego z przewidywanym bólem.
Bajka „Zuzi-Buzi” ma redukować lęk związany z rozłąką,
a bajka „Ciepłe i Puchate” uświadomić, że miłe słowo pozwoli zapomnieć o smutku i chorobie.
Ocena skuteczności bajek terapeutycznych jest trudniejsza niż bajek relaksacyjnych, jednak można było zauważyć, że dzieci po wysłuchaniu bajki, na przykład „Franklin idzie do szpitala” były znacznie spokojniejsze i przestawały płakać.
Spostrzegłam także, że dzieci dobrze reagowały, jeśli bajka przedstawiona była w formie zabawy teatralnej z użyciem pacynek ( zastosowałam je w bajce „Zuzi-Buzi”).
Dzieci w trakcie zajęć z zapałem wyrażały swoje odczucia
w formie plastycznej z zastosowaniem rysunków, wycinanek, techniki papierczaków i origami.
Dzieci chętnie uczestniczyły w zajęciach, które odrywały je od stresującej sytuacji, jaką jest pobyt w szpitalu.
Potrzebę i użyteczność stosowania bajek potwierdzał uśmiech na twarzach dzieci, chęć kolejnego spotkania, wykonywanie ciekawych prac plastycznych.
Pracę z dziećmi czasami utrudniała konieczność badań lub zabiegów. W niektórych przypadkach musiałam bajki skracać i modyfikować, by dostosować je do sytuacji, w jakiej znajduje się dane dziecko i do warunków pracy w szpitalu.
Realizacja programu „Bajka moim przyjacielem” dostarczała mi dużo satysfakcji.

Opracowanie: mgr Karolina Futro

Wyświetleń: 1011