PROBLEMY DZIECI NIEPEŁNOSPRAWNYCH W ŚWIETLE NIEWŁAŚCIWYCH POSTAW WYCHOWAWCZYCH ICH RODZICÓW

Str 1
Błędy popełnia każdy człowiek i każdy ma do tego prawo lecz niektóre błędy powodują krzywdzenie innych ludzi a to wówczas osiąga inny wymiar. Błędy wychowawcze rodziców dzieci niepełnosprawnych często wynikają z niepełnosprawności ich dzieci. Gdy nagle w rodzinie pojawia się dziecko chore, kalekie, niepełnosprawne, rodzice często bywają porażeni tym faktem. Przeżywają wstrząs, oskarżają się, mają pretensje do siebie , do życia i do sytuacji - skupiają na dziecku.
Działalność wychowawcza rodziców natrafia na wiele trudności wynikających z organizacji życia osobistego i społecznego. Niektórzy rodzice nie podejmują swych obowiązków a cierpią na tym dzieci. Dzieci niepełnosprawne intelektualnie potrzebują „ specjalnej opieki i pomocy „ w rozwiązywaniu problemów wynikających ze stopnia ich niepełnosprawności.
Rodzice często nie rozumieją że niepełnosprawność to nie choroba i każde dziecko pragnie być traktowane normalnie, jak każde zdrowe dziecko, z jedna tylko różnicą. Dziecko niepełnosprawne intelektualnie potrzebuje rewalidacji. Ogromnym błędem rodziców które jest dla dziecka nie do przeskoczenia, jest brak akceptacji tegoż dziecka. Rodzice nie chcą przyjąć że ich dziecko nie jest pełnosprawne. Wolą wierzyć że ich dziecko jest uparte, krnąbrne i złośliwe. Wówczas dziecko ma do czynienia z frustracją rodziców i agresją oraz niechęcią wobec niego a nawet z odrzuceniem go przez rodziców.
Dorośli czasem uważają że troszcząc się o zdrowie fizyczne, ubiór, jedzenie, dla dziecka- to wszystko co mogą zrobić dla niego. Problemem dzieci wówczas staje się fakt nie zrealizowania psychicznych potrzeb. Potrzebują one bowiem uwzględnienia zarówno potrzeb biologicznych jak i też psychicznych i emocjonalnych, między innymi : zabawy, akceptacji, bycia kochanym, niezależności, potrzeby rozmowy o niepełnosprawności dziecka. Każdy mały i młody człowiek, który kształtuje swoją osobowość, aby zdrowo i dobrze( to znaczy lepiej) się rozwijać, potrzebuje być kochanym, bo tylko wtedy jego rozwój będzie właściwy. Z tego podejścia dorosłych, wynikają problemy ich dzieci.
Według Gałkowskiego, gdy rodzice dowiadują się o niepełnosprawności dziecka, przezywają negatywne emocje od buntu do żalu, od złości po agresję. Jeżeli dziecko zostaje zaakceptowane w rodzinie, wówczas rodzina stwarza mu optymalne warunki do jego rozwoju, gdy nie- wówczas boryka się z niezrealizowanymi potrzebami. Na jego rozwój wpływa bowiem wiele czynników.
Ogólnie rzecz biorąc można wymienić problemy z którymi borykają się dzieci niepełnosprawne:
- brak akceptacji w rodzinie
-odtrącenie
- narażenie dziecka na frustracje rodziców
- izolowanie dziecka od grupy rówieśniczej
-brak zgody rodziców na samodzielność dziecka
Str 2
- nie liczenie się przez dorosłych z potrzebą bycia przez dziecko niezależnym
- nieodpowiedni proces edukacyjny
- samotność
Szczegółowo:
-nikt nie czyta im bajek
- ludzie z nimi nie rozmawiają, nie traktują ich poważnie
- ludzie nie odpowiadają na ich pytania
- ludzie nie chcą się z nimi bawić
Problemy dzieci wynikają z braku realizacji ich potrzeb.
Gdy inni decydują o nas, wydaje im się że wiedzą najlepiej , to niestety nie jest prawdą.
Każdy z nas jest niesamowity i indywidualny, niepowtarzalny i każdy z nas oprócz ogólnych potrzeb, ma swoje własne, na pewno każdy z nas do prawidłowego rozwoju potrzebuje miłości, miłości bezwarunkowej. Nie każde dziecko może tego doświadczyć. W naszym kraju bardzo często niepełnosprawność dziecka idzie w parze z biedą w jego rodzinie, czasem z upośledzeniem jego rodzica.
Pozytywne kontakty między członkami rodziny, mają wpływ na wszystkich domowników. Każdy rodzaj niepełnosprawności dziecka będzie dezorganizował jej dotychczasowe życie domowe. Rodzice często czują się zagubieni, to na pewno ma wpływ na problemy dzieci.
Dziecko narażone jest nie tylko na bariery architektoniczne ale przede wszystkim na bariery psychologiczne i komunikacyjne; utrudniają dziecku kontakty z rówieśnikami, borykają się ze złością w stosunku do nich rodzeństwa, poczuciem winy, wstydu. Czasem ogarnia je strach gdy rodzice chcą umieścić je w placówkach ( nie ma tu znaczenia czy w placówce dziecku będzie lepiej ze względu na strach.)

Każde dziecko musi nauczyć się:
- autonomii osobistej
- czynności produktywnych
- interakcji społecznych i uczestnictwa w życiu społecznym
- ról i relacji w partnerstwie i rodzinie
Rodzina posiada właściwą strukturę; pewien układ wszystkich elementów w niej funkcjonujących, wpływających na jakość jej życia.
Str3
Zbigniew Tyszka wskazuje na trzy aspekty struktury rodziny: a) psychologiczny, który dotyczy układu więzi emocjonalnych, b) społeczny, który dotyczy pozycji społecznej, władzy i autorytetu, c) kultury, związany z zasadami i normami życia rodzinnego, d) demograficzny – obejmujący liczebność członków rodziny. Więź rodzinna opiera się na świadomości łączności z członkami rodziny i przejawia się w różnego rodzaju stosunkach, zależnościach i postawach. Maria Ziemska uważa że najważniejsze w rodzinie są stosunki międzyosobowe, które znajdują odzwierciedlenie głównie w wychowaniu i zaspakajaniu potrzeb rodziny.
Zaspokajanie potrzeb biologicznych i psychicznych dziecka, kształtuje jego postawy poznawcze, emocjonalne, społeczne. Przekazywanie dzieciom określonego systemu wartości i norm społecznych w miarę możliwości dostosowywania się do określonej rzeczywistości i niepełnosprawności dziecka, poprzez wzorce- uczy życia w codzienności.
Wiele polskich rodzin żyje w ubóstwie a to załamuje wiele rodzinnych konstelacji. Rodziny funkcjonują wśród takich zjawisk jak: bezrobocie, bezdomność, anonimowość. Mamy do czynienia ze zjawiskami takimi jak: przewlekłe choroby, alkoholizm, brak opieki nad dzieckiem, niezaspokajanie wielu potrzeb dziecka, osamotnienie dziecka. Z tego wszystkiego również wynikają problemy dziecka, które potrzebuje prowadzenia go przez osobę dorosłą, przez rodziców. Przemiany jakie zachodzą w Polsce, związane z procesem transformacji systemowej, staja się źródłem funkcjonowania rodziny. Obserwuje się wzrost chorób psychicznych, biedę. Gdy w takiej rodzinie pojawia się dziecko niepełnosprawne, jak ma dochodzić swych praw?. Brakuje mu często miłości rodziców a dziecko niekochane czuje się osamotnione i niepotrzebne, staje się jeszcze bardziej bezradne.
Każdemu dziecku jak twierdził J. Korczak, „nie jest potrzebna jedynie ckliwa miłość ale rzeczywiste przestrzeganie prawa do szacunku, do widzenia w nim już i teraz człowieka”. Atmosfera domu rodzinnego odpycha lub przyciąga. Dziecko zanim zrozumie sens jakichkolwiek słów, czuje te atmosferę bardziej aniżeli zdaje sobie z tego sprawę. Potrzeba miłości, ciepła, uczuć jest najważniejsza.
Dziecko niepełnosprawne często bywa lekceważone, poniżane krytykowane- to powoduje ze nie umie ufać otoczeniu- a dla niego ufać to w wielu sytuacjach przeżyć. Dziecko potrzebuje fizycznego i psychicznego przystosowania do rodzica, stymulacji zmysłowej dostosowanej do jego stopnia niepełnosprawności, stałości otoczenia, zabawy i poczucia w miarę możliwości swojej tożsamości. Problemem dzieci niepełnosprawnych jest nikłość w zaspokajaniu ich potrzeb życiowych, nikłość w zaspokajaniu potrzeb emocjonalnych z innymi ludźmi .( rodzina, koledzy, sąsiedzi, krajanie) Pozostawienie dziecka niepełnosprawnego samemu sobie, wiąże się z jeszcze słabszym rozwojem umysłowym pod każdym względem ( słowo, słuch, reakcje, percepcja, ekspresja). Obniża już obniżoną niepełnosprawność dziecka. Problemem dzieci są niewłaściwe postawy osób dorosłych, niewłaściwa edukacja oraz brak mądrości i zrozumienia .



Str 4
Literatura:
Jacek Nawrot „ Dziecko niepełnosprawne w rodzinie”
Maria Ziemska „ Psychologia rozwojowa dzieci i młodzieży”
Zbigniew Tyszka „ Z metodologii badań socjologicznych nad rodziną”
Maria Ziemska „ Rodzina a osobowość”
J. Korczak, A Lewin „ Humaniści o prawach dziecka”


















Dorota Popiołek

Wyświetleń: 800