Referat na spotkanie z rodzicami na temat:
"Konflikty rodziców z dziećmi - dorastajacy w rodzinie"
Rodzina stanowi dla swoich dzieci podstawowe i najsilniej oddziałujące środowisko wychowawcze. Dziecko w rodzinie uczy się działać, mówić, myśleć. Trudno znaleźć rodzica, który nie pragnąłby dobrze wychować i mieć dobrze wychowane dziecko. Aby nauczyć dzieci obowiązujących w rodzinie norm i zmusić do przestrzegania ich, rodzice stosują nakazy i zakazy. Rodzice częściej stosują kary niż nagrody.
Nagroda ma orientować dziecko, że postępuje właściwie, zgodnie z naszymi oczekiwaniami i zachęcać do dalszej pracy.
Kara ma zapobiec powtórzeniu czynów niepożądanych. Kara musi być przemyślana. Tymczasem karzemy często w zdenerwowaniu, bez przemyślenia, wyładowując własny gniew na dziecku - wymyślamy, poszturchujemy, bijemy. kary te wyzwalają często wrogość, chęć odwetu i niszczą więź z rodzicami.
Rozwój dziecka od 12-go do 17-18-go roku życia charakteryzuje się szczególną intensywnością, W okresie dorastania zachodzą w organizmie nie tylko fizyczne zmiany, ale dojrzewa też umysł i kształtuje się charakter. Dorastające dzieci dostrzegają sprzeczności w głoszonych wokół nich poglądach przez rodziców i wychowawców. Jeśli dorastający człowiek dozna niepowodzenia w grupie rówieśniczej, staje się nerwowy i jego napięcie emocjonalne przenosi się na dom, szkołę. Dorastający łatwo przechodzą od radości do smutku, do entuzjazmu do zniechęcenia, od radości do rozpaczy. młodzież w tym okresie przejawia przeciwne skłonności i upodobania, np.:
- raz poszukuje towarzystwa, innym razem pragnie samotności,
- przesadna pewność siebie, innym razem brak wiary we własne siły.
-
Inną cechą uczuć u dorastających jest ich bezprzedmiotowość. Chłopak czy dziewczyna nie potrafią określić dlaczego jest im smutno lub wesoło, dlaczego coś ich drażni lub denerwuje.
Dorastający nadal potrzebuje poczucia bezpieczeństwa, świadomości, że jest kochany, poczucia oparcia, miłości i czułości. Atmosfera napięcia, zakłamania, bezkarności i nie kontrolowanej swobody sprzyja nasileniu się "trudności wychowawczych" w okresie dorastania. Dzieci są krytyczne. Przyjmowane dotąd za "normalne" zachowanie rodziców nagle wywołuje gniew i sprzeciw, bo rodzice rozkazują, a nie proszą, rodzice prowadzą śledztwo, a nie rozmowę. Walka o własne "ja" wyraża się przekorą, nieposłuszeństwem, szukaniem innych form rozrywki, pozornym spełnianiem wymagań.
Nakazy, zakazy, groźby i kary przyczyniają się do osłabienia tak istotnych w tym okresie więzów uczuciowych z dzieckiem. Gdy stosunki rodzinne są dobre, młodzież jest dobrze przystosowana do życia, potrafi dokonywać trafnych wyborów, łatwo nawiązuje kontakty koleżeńskie, uśmiecha się.
Troskliwa i rozważna, ale nie nadmierna opieka, wzajemne zaufanie jest podstawą dobrych relacji rodzic - dziecko.
Jednym ze sposobów przygotowania dorastających dzieci do życia w społeczeństwie jest dyskutowanie z nimi na temat trybu życia i systemów wartości, których przykłady młodzież znajduje w książkach, filmach i u ludzi spotykanych w życiu codziennym. Mniej będzie wtedy rozczarowań i załamań w chwili zetknięcia się młodego człowieka z rzeczywistością.
Jeśli rodzice pragną utrzymać kontakt z dorastającym dzieckiem, muszą je traktować naturalnie, tak jak wszystkich odpowiedzialnych ludzi, szanować jego sądy, nawet wtedy gdy ich nie podzielają, być obiektywnym.
Należy pamiętać, że kłopoty i trudności tego okresu skończą się nieuchronnie jak nieuchronnie musiały nadejść.
Opracowanie: mgr Jolanta Perska
