SZKOŁA PODSTAWOWA NR 220
IM. STANISŁAWA KOPCZYŃSKIEGO
Z ODDZIAŁAMI SPORTOWYMI
W WARSZAWIE


PROGRAM NAUCZANIA WYCHOWANIA FIZYCZNEGO DLA CHŁOPCÓW Z KLAS IV – VI O PROFILU MINIKOSZYKÓWKA


autor: mgr Ewa Rucińska



Warszawa 2011
I. WSTĘP

1. Idee wiodące programu.

W procesie tworzenia mojego programu, postanowiłam posłużyć się holistyczną koncepcją kultury fizycznej Wiesława Osińskiego oraz koncepcją wychowania fizycznego Henryka Grabowskiego.
W. Osiński definiuje kulturę fizyczną jako ogół wytworów o charakterze materialnym i niematerialnym w dziedzinie dbałości o ciało i fizyczne funkcjonowanie człowieka, uznawanych w niej wartości i wzorów postępowania, które zostały zobiektywizowane, przyjęte i mają być przekazywane danej społeczności.
Koncepcja holistyczna W. Osińskiego wyodrębnia trzy wzajemnie uzupełniające się sfery kultury fizycznej:
sfera przekonań, postaw, poglądów i aspiracji (w dziedzinie dbałości o ciało i fizyczne funkcjonowanie);
sfera obserwowalnych i sprawdzalnych czynności (w postaci różnorodnych form, zabiegów i ćwiczeń głównie o charakterze ruchowym, hartującym i higienicznym stosowanym dla celów zdrowotnych);
sfera intencjonalnych narzędzi (do niej zaliczmy obiekty, sprzęty i urządzenia sportowe, instytucje i organizacje, których celem jest krzewienie lub działanie w zakresie wychowania fizycznego, sportu i rekreacji fizycznej).
Według H. Grabowskiego wychowanie fizyczne to ujęta w pedagogiczny system forma uczestnictwa w kulturze fizycznej młodych pokoleń, której celem jest wspomaganie rozwoju fizycznego, motorycznego i zdrowia oraz przygotowanie do podtrzymania i pomnożenia tych właściwości w życiu późniejszym. Najogólniejszym celem wychowania fizycznego było i jest przygotowanie młodych pokoleń do życia i jak twierdzi H. Grabowski “wychowanie fizyczne nie różni się od innych dziedzin edukacji ze względu na stronę osobowości, którą ma kształtować, lecz ze względu na dziedzinę kultury do uczestnictwa w której ma przygotowywać”.
Według mnie w procesie wychowania fizycznego dzieci i młodzieży szczególną rolę dydaktyczną, wychowawczą i zdrowotną odgrywają zajęcia ruchowe oparte o zespołowe gry sportowe.
Koszykówka, jako właśnie gra zespołowa, jest bardzo atrakcyjna dla dzieci i młodzieży gdyż wymaga udziału w walce sportowej, konieczności podejmowania samodzielnych decyzji w ciągle zmieniających się sytuacjach.
W czasie zajęć z koszykówki uczniowie mają możliwość zetknięcia się z wieloma odmianami ruchu i stopniowego opanowania umiejętności opartych na ruchach celowych, precyzyjnych i skoordynowanych, które następnie będą wykorzystywane we współzawodnictwie i współdziałaniu w zespole. W czasie lekcji uczniowie mają poznać i opanować elementy techniki i taktyki dyscypliny kierunkowej. Mają rozwijać w sobie poszanowanie dla zasady fair play oraz kształtować postawy prozdrowotne.
Od czterech lat uczę koszykówki w Szkole Podstawowej nr 220 i postanowiłam stworzyć autorski program nauczania koszykówki, który odpowiadałby moim potrzebom i pozwoliłby mi skuteczniej osiągać założone cele.
Mój program będzie realizowany przeze mnie w wymiarze 6 godzin lekcyjnych tygodniowo w każdym roku nauczania.
Autorski program nauczania koszykówki będzie realizowany łącznie z programem wychowania fizycznego U. Kierczak „Koncepcja edukacji fizycznej. Zdrowie – Sport - Rekreacja” realizującym podstawę programową, obejmującym 4 godziny lekcyjne tygodniowo.

2. Cele ogólne.

Zgodnie z Art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 18 stycznia 1996r. o kulturze fizycznej-Dz. U. z 2001r. nr 81, poz. 889 z późn. zm. w celu kształcenia młodzieży o szczególnych uzdolnieniach sportowych oraz odpowiednich warunkach zdrowotnych mogą być tworzone klasy sportowe, szkoły sportowe i szkoły mistrzostwa sportowego, realizujące programy szkolenia w określonych dyscyplinach sportu.
Stworzony przeze mnie program ma pomóc w osiągnięciu jak najlepszego wyniku sportowego i odpowiednim przygotowaniu uczniów-zawodników do następnych etapów wieloletniego procesu szkoleniowego.
Cele ogólne programu są zgodne ze Statutem, Programem Wychowawczym oraz Programem Profilaktyki Szkoły.

II. CELE SZCZEGÓŁOWE

POSTAWY

1. Uczeń jest odpowiedzialny za bezpieczeństwo swoje i współćwiczących;
2. Uczeń dokonuje samokontroli własnych zachowań podczas realizacji zadań;
3. Uczeń przestrzega zasad kultury obowiązujących zawodnika i kibica (zasady fair play);
4. Uczeń prezentuje potrzebę zaangażowania w walkę sportową;
5. Uczeń dokonuje samokontroli i samooceny wykonywanych ćwiczeń.

WIADOMOŚCI

1. Uczeń zna przepisy bhp obowiązujące w czasie zajęć;
2. Uczeń zna podstawowe przepisy gry i terminologii używanej w koszykówce;
3. Uczeń zna podstawy techniki i taktyki przewidziane programem;
4. Uczeń zna zasady kultury obowiązujące zawodnika i kibica (zasady fair play);
5. Uczeń zna podstawowe zasady mechaniki sędziowania.


UMIEJĘTNOŚCI

1. Uczeń opanował podstawowe elementy techniczne wyszczególnione w treściach kształcenia i potrafi zastosować je w grze;
2. Uczeń opanował podstawowe elementy taktyczne wyszczególnione w treściach kształcenia i potrafi zastosować je w grze;
3. Uczeń potrafi wykonać próby sprawności specjalnej.

III. SZCZEGÓŁOWE TREŚCI KSZTAŁCENIA

Szczegółowe treści kształcenia realizowane są zgodnie z zasadami:

1. Stopniowania trudności;
2. Świadomego i aktywnego udziału ucznia w procesie nauczania i uczenia się;
3. Poglądowości;
4. Systematyczności;
5. Utrwalania;
6. Indywidualizacji zadań.

POSTAWY

1. Uczeń przestrzega zasad bezpieczeństwa podczas zajęć i zawodów sportowych;
2. Uczeń chętnie współdziała w grupie (drużynie);
3. Uczeń przestrzega zasad kultury zawodnika i kibica obowiązujących w czasie lekcji i zawodów sportowych (zasady fair play);
4. Uczeń przestrzega regulaminów hali sportowej, sali gimnastycznej i boiska szkolnego;
5. Uczeń szanuje mienie szkoły.

WIADOMOŚCI

1. Uczeń zna regulamin hali sportowej, sali gimnastycznej i boiska szkolnego;
2. Uczeń zna podstawowe przepisy gry w koszykówkę dotyczące:
wymiarów boiska, linii je wyznaczających i wyposażenia;
składu drużyn;
czasu gry;
ustawienia zawodników w czasie rzutu sędziowskiego;
ustawienia zawodników w czasie rzutów osobistych;
zasady naprzemiennego posiadania piłki;
błędu kroków;
błędu podwójnego kozłowania;
błędu powrotu piłki na pole obrony;
faulu osobistego;
faulu niesportowego;
faulu technicznego.
3. Uczeń zna podstawowe zasady mechaniki sędziowania.

UMIEJĘTNOŚCI

Technika

1. Technika gry indywidualnej w ataku.

a. Poruszanie się zawodnika po boisku bez piłki:

- bieg – start;
- zatrzymanie na jedno i na dwa tempa;
- postawa;
- zmiany tempa biegu;
- zmiany kierunku biegu.

b. Poruszanie się zawodnika po boisku z piłką.

podania oburącz płaskie, kozłem, lobem:
w miejscu (sprzed klatki piersiowej, znad głowy, dołem, z ręki do ręki);
w biegu (sprzed klatki piersiowej, znad głowy, dołem, z ręki do ręki);
po kozłowaniu (sprzed klatki piersiowej, znad głowy, dołem, z ręki do ręki);
w wyskoku (sprzed klatki piersiowej, znad głowy).
- podania jednorącz płaskie, kozłem, lobem:
w miejscu (z wysokości barków, bejsbolowo, dołem, hakiem, za plecami, kozłem, kozłem za plecami);
w biegu (z wysokości barków, bejsbolowo, dołem, hakiem, za plecami, kozłem, kozłem za plecami);
po kozłowaniu ( bez dochwytu i z dochwytem w obie ręce: z wysokości barków, kozłem, bejsbolowo, dołem).
- chwyty oburącz i jednorącz:
górny;
półgórny;
dolny;
z podłoża.
- kozłowanie piłki prawą i lewa ręką:
niskie i wysokie;
w miejscu;
w biegu;
żonglerka piłką w miejscu i w biegu;
slalomem;
ze zmianą ręki kozłującej;
ze zmianą kierunku i tempa;
zatrzymanie po kozłowaniu.
- rzuty do kosza prawą i lewą ręką po kozłowaniu, po podaniu, po wejściu na kosz:
podstawowy oburącz z miejsca;
podstawowy jednorącz z miejsca;
znad głowy;
z przebiegnięciem (z podaniem lub po kozłowaniu);
rzut hakiem (po podaniu, kozłowaniu i z miejsca);
rzut z wyskoku (po podaniu, kozłowaniu i z miejsca);
rzuty sytuacyjne (po jednym kroku,z półobrotu).
- obrót – pivot:
w przód;
w tył;
kołyszący.
- zwody:
piłką;
ciałem;
wzrokiem;
nogami;
rękami.
- ofensywny atak tablicy:
rozpoznanie sytuacji;
zajęcie pozycji;
walka na tablicy;
zdobycie piłki ( rozegranie ponownej akcji ofensywnej, dobitka).
- atakowanie indywidualne:
gra 1:1 z piłką;
gra 1:1 bez piłki (zasłony, ścięcie, obiegnięcie, wyminięcie).

2. Technika gry indywidualnej w obronie.

a. Postawa.

krycie zawodnika bez piłki (daleko od kosza, w półdystansie i pod koszem);
krycie przeciwnika z piłką (daleko od kosza, w półdystansie i pod koszem).

b. Poruszanie się w obronie.

krok obronny;
przejście z kroku obronnego do biegu i z powrotem;
wybór odpowiedniej postawy, pozycji, ułożenia, pracy rąk i nóg w stosunku do:
przeciwnika bez piłki;
przeciwnika z piłką kozłującego;
przeciwnika z piłką rzucającego.

c. Zastawienie i zbiórka piłki z tablicy.

zajęcie pozycji wobec atakującego bez piłki;
zajęcie pozycji wobec atakującego z piłką;
zastawienie w momencie rzutu;
wyskok i chwyt piłki w najwyższym punkcie;
szybkie wprowadzenie piłki do gry.

Taktyka

1. Taktyka ataku.

a. Atakowanie szybkie.

podział ataku szybkiego:
zorganizowany;
niezorganizowany.
rodzaje ataku szybkiego:
bezpośredni;
pośredni.
fazy ataku szybkiego:
wyjście z wyprowadzeniem pierwszego podania;
uzyskanie przewagi liczebnej;
zakończenie ataku.
sposoby atakowania szybkiego:
bez zmiany miejsc w pasach działania;
ze zmianą miejsc w pasach działania.

b. Atakowanie pozycyjne.

rodzaje ataku:
jednopozycyjny;
wielopozycyjny.
sposoby atakowania:
atakowanie improwizowane;
atakowanie umowne.
fazy ataku pozycyjnego:
wstępna;
przygotowawcza;
właściwa.
pozycje w grze:
skrzydłowi;
center;
rozgrywający.
stałe fragmenty gry:
rzut osobisty (sposób ustawienia przy rzutach osobistych);
rzut sędziowski;
wyrzut piłki z autu.

2. Taktyka obrony.

a. System gry.

krycie każdy swego:
krycie luźne;
krycie agresywne.
fragmenty obrony:
działania obronne po rzucie celnym każdy swego na całym boisku;
działania obronne po rzucie niecelnym każdy swego od połowy boiska.

IV. PROCEDURY OSIĄGANIA CELÓW

1. Metody.

a. Metody realizacji zadań:
metoda analityczna;
metoda syntetyczna;
metoda kompleksowa.
b. Metody przekazywania wiadomości:
pokaz i objaśnienie;
opowiadanie;
pogadanka;
dyskusja.
c. Metody wychowania jako środki pomocnicze w realizacji celów:
wpływu osobistego;
wpływu sytuacyjnego;
kierowania samo wychowaniem;
wpływu społecznego.
d. Metody realizacji zadań w zespołowych grach sportowych:
zabawowa;
ścisła;
fragmentów gry;
gra uproszczona, szkolna i właściwa

2. Formy.

a. Podziału uczniów:
drużyny;
grupy;
pary.
b. Prowadzenia zajęć:
frontalna;
stacyjna;
indywidualna;
strumieniowa;

3. Środki dydaktyczne.

a. Hala sportowa;
b. Sala gimnastyczna;
c. Boisko szkolne;
d. piłki koszykowe nr 5, pachołki, szarfy, materace, piłki lekarskie,znaczniki, stroje meczowe.

4. Warunki odbywania zajęć.

Zajęcia z każdą klasą sportową odbywają się 3 razy w tygodniu i są to 2 godziny lekcyjne rozdzielone przerwą 10 minutową. Podział zajęć na dwie części jest konieczny ze względu na obowiązek dyżurowania prowadzącego w czasie przerwy.
Zajęcia odbywają się na pełnowymiarowym boisku do koszykówki w hali sportowej, na wydzielonym sektorze hali sportowej, na sali sportowej lub na boisku szkolnym.

5. Kwalifikacje osoby realizującej program.

Realizującym program jest Ewa Rucińska, magister Wychowania Fizycznego i trener II klasy koszykówki, nauczyciel mianowanym z 6 letnim stażem.


6. Współpraca z rodzicami.

Celem współpracy nauczyciela i rodziców jest dążenie do usprawniania pracy wychowawczej z uczniami oraz lepsze poznanie przez nauczyciela poszczególnych uczniów tak w środowisku szkolnym jak i domowym.
Niezbędnym warunkiem skutecznego współdziałania nauczyciela i rodziców jest całkowicie dobrowolny w nim udział. Obie strony muszą zdać sobie sprawę z tego, iż są swoimi naturalnymi sojusznikami oraz, że nie mogą się wzajemnie zastąpić tylko uzupełniać.
Nauczyciel realizujący program będzie kontaktował się z rodzicami w czasie dni otwartych szkoły, wywiadówek i zebrań z rodzicami. Ponadto do korespondencji z rodzicami wykorzystywane będą dzienniczki uczniów i ewentualnie wykonywane będą telefony do rodziców.

V. OPIS OSIĄGNIĘĆ I SPOSOBY ICH POMIARU

POSTAWY

1. Uczeń jest odpowiedzialny za bezpieczeństwo swoje i współćwiczących;
2. Uczeń dokonuje samokontroli własnych zachowań podczas realizacji zadań;
3. Uczeń przestrzega zasad kultury obowiązujących zawodnika i kibica (zasady fair play);
4. Uczeń prezentuje potrzebę zaangażowania w walkę sportową;
5. Uczeń dokonuje samokontroli i samooceny wykonywanych ćwiczeń.

WIADOMOŚCI

Sprawdzanie znajomości przepisów dyscypliny kierunkowej - koszykówki odbywać się będzie raz w semestrze w ciągu trzech lat nauki.

1. Uczeń zna regulamin hali sportowej, sali gimnastycznej i boiska szkolnego;
2. Uczeń zna podstawowe przepisy gry w koszykówkę dotyczące:
wymiarów boiska, linii je wyznaczających i wyposażenia;
składu drużyn;
czasu gry;
ustawienia zawodników w czasie rzutu sędziowskiego;
ustawienia zawodników w czasie rzutów osobistych;
zasady naprzemiennego posiadania piłki;
błędu kroków;
błędu podwójnego kozłowania;
błędu powrotu piłki na pole obrony;
faulu osobistego;
faulu niesportowego;
faulu technicznego.
3. Uczeń zna podstawowe zasady mechaniki sędziowania.

UMIEJĘTNOŚCI

Pomiar sprawności specjalnej odbywać się będzie przy pomocy sprawdzianów ukazujących poziom opanowania elementów technicznych.
Elementy techniczne podlegające sprawdzeniu w poszczególnych latach nauczania:

Klasa IV

zmiana kierunku i tempa biegu;
zatrzymanie na jedno i dwa tempa;
kozłowanie prawą i lewa ręką;
zmiana kierunku i tempa kozłowania;
pivot;
podania i chwyty oburącz i jednorącz sprzed klatki piersiowej i znad głowy w miejscu;
rzut do kosza z miejsca prawą i lewą ręką;
rzut do kosza z dwutaktu po podaniu;
rzut do kosza z dwutaktu po jednym koźle i po kozłowaniu;
krok obronny.

Klasa V

kozłowanie prawą i lewą ręką;
zmiana kierunku i tempa kozłowania;
podania i chwyty oburącz i jednorącz sprzed klatki piersiowej i znad głowy w miejscu i w biegu;
rzut do kosza z miejsca prawą i lewą ręką;
rzut do kosza z dwutaktu po podaniu;
rzut do kosza z dwutaktu po kozłowaniu;
krok obronny i przejście z kroku obronnego do biegu i z powrotem;
rozegranie sytuacji 1 na 1 – umiejętność zajęcia prawidłowej pozycji w obronie.

Klasa VI

podania i chwyty oburącz i jednorącz sprzed klatki piersiowej i znad głowy w biegu i z wyskoku;
rzut do kosza z miejsca prawą i lewą ręką;
rzut do kosza z wyskoku;
rzut do kosza z dwutaktu po podaniu i po kozłowaniu;
rozegranie sytuacji 1 na 1 – umiejętność zajęcia prawidłowej pozycji w obronie.
zastawienie i zbiórka piłki z tablicy;
zasłona od i do piłki;
rozegranie sytuacji 2 na 2 i 3 na 3 z użyciem zasłon.

KRYTERIA OCENY

Ocena stanowi informację dla nauczyciela i ucznia o stopniu opanowania: postaw, wiadomości i umiejętności. Daje obraz aktywności, zaangażowania, postępów ale również problemów ucznia. Ocenie podlegają:

1. Stosunek do lekcji.

aktywne uczestnictwo w zajęciach;
estetyka stroju i higiena osobista;
sumienność w wykonywaniu ćwiczeń i poleceń;
systematyczność w dążeniu do podnoszenia sprawności, umiejętności i wiadomości;
przestrzeganie przepisów i regulaminu;
koleżeństwo i pomoc współćwiczącemu;
poszanowanie mienia i dbałość o sprzęt.
Nauczyciel na bieżąco prowadzi obserwację ucznia, odnotowuje zachowania godne pochwały lub nagany.

2. Przygotowanie do lekcji.

Nauczyciel na bieżąco odnotowuje stan przygotowania do lekcji każdego ucznia.

3. Frekwencja na lekcji.

Nauczyciel na bieżąco odnotowuje obecność ucznia na lekcjach.

4. Umiejętności techniczne z dyscypliny kierunkowej – koszykówki.

Umiejętności techniczne oceniane są poprzez sprawdziany przeprowadzane zgodnie z planem pracy dla danej klasy. Oceniany jest stopień opanowania danej umiejętności technicznej.

5. Znajomość przepisów dyscypliny kierunkowej – koszykówki.

Skala ocen:

1 – niedostateczny
2 – dopuszczający
3 – dostateczny
4 – dobry
5 – bardzo dobry
6 – celujący

Ocena celująca – 6

uczeń spełnia wszystkie wymagania na ocenę bardzo dobrą;
aktywnie uczestniczy w życiu sportowym szkoły lub też innych formach działalności związanych z kulturą fizyczną;
zajmuje punktowane miejsca w zawodach sportowych, reprezentuje szkołę w zawodach;
wykazuje się szczególnym zaangażowaniem w zajęcia, twórczą postawą oraz umiejętnościami i wiadomościami wykraczającymi poza program nauczania w danej klasie.

Ocena bardzo dobra – 5

uczeń całkowicie opanował materiał podstawy programowej;
prowadzi zdrowy i higieniczny tryb życia;
ćwiczenia wykonuje prawidłowo technicznie, pewnie, we właściwym tempie, dokładnie;
zna założenia taktyczne i przepisy dyscypliny kierunkowej oraz dyscyplin zawartych w programie realizującym podstawę programową;
posiada duże wiadomości w zakresie kultury fizycznej i umiejętnie wykorzystuje je w praktycznym działaniu;
systematycznie doskonali swoją sprawność fizyczną i wykazuje duże postępy w osobistym usprawnianiu
jego postawa społeczna, zaangażowanie i stosunek do wychowania fizycznego nie budzą zastrzeżeń;
bierze aktywny udział w zajęciach SKS i zawodach sportowych.

Ocena dobra – 4

uczeń w zasadzie opanował materiał podstawy programowej;
dysponuje dobrą sprawnością motoryczną;
ćwiczenia wykonuje z małymi błędami technicznymi;
posiadane wiadomości potrafi wykorzystać w praktyce z pomocą nauczyciela;
wykazuje stałe i dobre postępy w usprawnianiu, chętnie pracuje nad samo usprawnianiem;
jego postawa społeczna i stosunek do wychowania fizycznego nie budzi zastrzeżeń;
prowadzi higieniczny tryb życia;
uczestniczy w sportowych lub rekreacyjnych zajęciach pozalekcyjnych.

Ocena dostateczna – 3

uczeń opanował materiał podstawy programowej na przeciętnym poziomie;
dysponuje przeciętną sprawnością motoryczną;
ćwiczenia wykonuje niepewnie, w nieodpowiednim tempie, z błędami technicznymi;
wykazuje małe postępy w usprawniani;
przejawia braki w zakresie kultury osobistej oraz w postawie wobec wychowania fizycznego.

Ocena dopuszczająca – 2

uczeń nie opanował materiału podstawy programowej w stopniu dostatecznym;
jest mało sprawny fizycznie;
ćwiczenia wykonuje niechętnie z dużymi błędami technicznymi;
posiada małe wiadomości z zakresu kultury fizycznej;
wykonuje bardzo małe postępy w usprawnianiu;
wykazuje poważne braki w zakresie kultury osobistej;
ma niechętny stosunek do ćwiczeń.

Ocena niedostateczna – 1

uczeń nie spełnia wymagań stawianych przez podstawę programową;
posiada bardzo niską sprawność fizyczną;
wykonuje jedynie najprostsze ćwiczenia z rażącymi błędami;
nie posiada wiedzy z zakresu kultury fizycznej;
ma lekceważący stosunek do zajęć i nie wykazuje postępów w usprawnianiu;
wykazuje duże braki zakresie kultury osobistej.

Ocena semestralna i końcowa uzgadniane są z nauczycielem prowadzącym część ogólną zajęć wychowania fizycznego i wystawiane zgodnie z przedmiotowym systemem oceniania.





VI. EWALUACJA

Ewaluacja jest zespołem czynności podejmowanych dla oszacowania wartości podejmowanych działań. Jest procesem systematycznym i jawnym. Polega na gromadzeniu i analizowaniu informacji na temat interesujących badającego zjawisk. Ma ona dostarczać danych ułatwiających podejmownie decyzji na podstawie precyzyjnie określonych kryteriów i wartości.
Ewaluacja programu ma pomóc ocenić mi jego skuteczność a także pozwolić mi zorientować się czy stosowane przeze mnie metody i sposoby działania są efektywne.
Do ewaluacji mojego programu postanowiłam użyć następujących narzędzi:

1. Wyników i analizy dokumentów z przebiegu zawodów szkolnych i międzyszkolnych;
2. Analizy ocen końcowych uczniów po zrealizowaniu całości programu – wskaźnikiem wysokiej efektywności programu będzie 80% ocen bardzo dobrych z części specjalistycznej na zakończenie klasy VI;
3. Analizy wyników ankiety badającej satysfakcję uczniów z udziału w zajęciach. Ankieta przeprowadzana będzie w każdej klasie raz w miesiącu.



BIBLIOGRAFIA

1. Grabowski .(2000): Co koniecznie trzeba wiedzieć o wychowaniu fizycznym, IMPULS Kraków;
2. Huciński T. (1996): Vademecum koszykówki, Biblioteka trenera, RCMSKFiS Warszawa;
3. Kierczak U. (2002): Wychowanie fizyczne. Poradnik metodyczny dla nauczyciela szkoły podstawowej. Klasy 4-6, WSiP Warszawa;
4. Kierczak U., Glos T. (2002): Program wychowania fizycznego dla czterech etapów edukacyjnych, WSiP Warszawa;
5. Kierczak U. (2012): Koncepcja edukacji fizycznej. Zdrowie – sport – rekreacja, Impuls Kraków;
6. Klimontowicz W. (1999): Koszykówka. Program szkolenia dzieci i młodzieży, COS Warszawa;
7. Komorowska H. (1999): O programach prawie wszystko, WSiP Warszawa;
8. Oszast H., Kasperzec M. (1992): Koszykówka, AWF Kraków. Wyd. Skrypt nr 94 Kraków.

Wyświetleń: 255