Sytuacja dziecka nieakceptowanego

Dziecko w klasie początkowej mając przed sobą jeszcze wiele lat nauki ma prawo do tego by zapewniano mu należyte warunki rozwoju społecznego . Uczniowie nieakceptowani nie przejawiają większej inicjatywy w nawiązaniu stosunków koleżeńskich. Przeważnie w swoich znajomościach ograniczają się do jednego lub dwóch kolegów, z którymi chętnie przebywają. Nie cieszą się popularnością w gronie rówieśników. Izolacja i odrzucenie w grupie w młodszym wieku szkolnym wydają się mieć niekorzystny wpływ na dziecko. Jest to dla niego sytuacja przykra i niezrozumiała, dostarcza silnych, negatywnych emocji. Może prowadzić do ukształtowania się nieprawidłowego modelu kontaktów społecznych z innymi ludźmi, niechętnego stosunku do szkoły i nauki. W szkole dziecko spędza codziennie kilka godzin w grupie rówieśników. Przebywa z nimi na lekcjach, przerwach, podczas wspólnych zabaw,
a bardzo często i poza lekcjami szkolnymi. Tam tworzą się przyjaźnie, którym towarzyszy proces uspołecznienia. Kształtują się przy tym pewne formy współżycia
i współdziałania, a na tym podłożu rodzą się i rozwijają pewne cechy osobowości dziecka. Samopoczucie ucznia w zespole i ocena własnych możliwości zależy w dużej mierze od stosunku do niego współtowarzyszy, samoocena ma bezpośredni wpływ na rozwój umysłowy i uczuciowy dziecka . Dezaprobata w stosunku do jednostki ze strony grupy lub jej całkowite odtrącenie pociąga za sobą objawy nieprzystosowania społecznego.
Dziecko w młodszym wieku szkolnym wyraźnie zabiega o towarzystwo rówieśników, o udział w życiu społecznym. Są jednak dzieci, często właśnie izolowane
i odrzucane, które odsuwają się od grupy i unikają wykonywania jakichkolwiek zadań na rzecz kolegów i środowiska klasowego. Dzieci przyzwyczajone w domu do tego, że są zawsze najważniejsze, usiłują i wśród rówieśników odgrywać ważną rolę, a gdy im się to nie udaje, wyłączają się z grupy, są rozdrażnione i nieszczęśliwe. Na uboczu pozostają takie dzieci, które obrażają się, gdy koledzy nie ustępują im i nie liczą się
z ich humorami i zachciankami. Są również dzieci, których niezaspokojone potrzeby uczuciowe wyrażają się wzmożoną agresywnością. Powstanie w zespole klasowym coraz trwalszych grup oraz silne pragnienie uczestnictwa w zabawach i zajęciach rówieśników powodują, że dziecko zmuszone jest do szukania kompromisu z innymi .
Biorąc udział w zabawie z rówieśnikami, dziecko musi prawidłowo wykonać wyznaczoną rolę, przestrzegać obowiązujących reguł, musi być uczciwe, musi być lojalnym towarzyszem. W grupie dziecko uczy się podporządkowania się swoich spraw osobistych interesom i potrzebom klasy jako całości. Dzieciom nieśmiałym, a także kłótliwym i niezdolnym do współdziałania trudno utrzymać się w zespole. Dziecko, które jest tylko obojętnym członkiem klasy, które przez szereg wspólnych lat nauki
w tym samym zespole nie potrafi nikogo polubić i przez nikogo nie jest lubiane. Dziecko, które nie umie współdziałać, współczuć, zaprzyjaźnić się- nie będzie umiało
w przyszłości współżyć i współpracować ze współtowarzyszami pracy, nie będzie umiało angażować się w sprawy zespołu, nie będzie jednostką uspołecznioną .


D. Ekiert Grabowska, Techniki Socjometryczne w pracy wychowawcy klas początkujących,
Katowice 1984,
L. Wołoszynowa, Rozwój uczuciowy i społeczny. W: Psychologia rozwojowa dzieci i młodzieży.
Red: M. Żebrowska, Warszawa 1977,
J. Pieskowa, Jak im pomóc?, Warszawa 1985
H. Filipczuk, Zapobiegamy trudnościom i niepowodzeniom szkolnym, Warszawa 1985,

Wyświetleń: 111