W latach sześćdziesiątych XX wieku W. Sherbourne (fizjoterapeuta i nauczyciel wychowania fizycznego) wypracowała zestaw ćwiczeń nazwany Metodą Ruchu Rozwijającego. Zadaniem tych ćwiczeń jest wspomaganie prawidłowego rozwoju dzieci i korygowanie jego zaburzeń.
Podstawowymi założeniami Metody Ruchu Rozwijającego jest przede wszystkim:
a) rozwijanie przez ruch: świadomości własnego ciała,
b) usprawniania rozwoju ruchowego dziecka,
c) rozwijanie świadomości przestrzeni i działania w niej,
d) dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.
Opracowany przez W. Sherbourne zestaw ćwiczeń wywodzi się z naturalnych potrzeb dziecka, zaspokajanych w kontakcie z dorosłymi. Sherbourne wyróżniła kilka kategorii ruchu, do których należą:
1. Ruch prowadzący do poznania własnego ciała,
2. Ruch kształtujący związek jednostki z otoczeniem,
3. Ruch wiodący prowadzący do wytworzenia relacji z drugim człowiekiem opartych na wzajemnym zaufaniu i rozumieniu potrzeb innych,
4. Ruch kreatywny.
Metodę W. Sherborne wykorzystuje się przede wszystkim w placówkach oświatowych i służby zdrowia dla dzieci z różnymi zaburzeniami rozwoju i różnorodnymi potrzebami edukacyjnymi. Można ją stosować w pracy z:
a) dziećmi z niepełnosprawnością intelektualną,
b) dziećmi autystycznymi,
c) dziećmi z wczesnym mózgowym porażeniem dziecięcym,
d) dziećmi z zaburzeniami emocjonalnymi i zaburzeniami zachowania,
e) dziećmi z niekorzystnych środowisk wychowawczych, np. domów dziecka,
f) dziećmi głuchymi i niewidomymi;
Udział w ćwiczeniach daje możliwość stworzenia dziecku okazji do poznania własnego ciała, a także usprawnienia motoryki, poczucia swojej siły, sprawności i związku
z tym możliwości ruchowych.
Podczas ćwiczeń ruchowych dziecko poznaje przestrzeń, w której się znajduje, czuje się w niej bezpiecznie, staje się bardziej aktywne, przejawia większą inicjatywę, może być twórcze. Metoda może być przydatna do pracy z dziećmi z zaburzeniami intelektualnymi, motorycznymi, emocjonalnymi i trudnościami w nawiązywaniu kontaktów społecznych.

Przydatna literatura:

Oszwa, U. ( 2007). Dziecko z zaburzeniami rozwoju i zachowania w klasie szkolnej. Vademecum nauczycieli i rodziców. Kraków: Wydawnictwo Impuls.
Skałbania, B. ( 2007). Terapia pedagogiczna uczniów dyslektycznych w teorii i praktyce Radom: Wydawnictwo Politechnika Radomska.
Skałbania, B. ( 2011). Diagnostyka pedagogiczna : wybrane obszary badawcze i rozwiązania praktyczne. Wyd. 2. Kraków: Oficyna Wydawnicza Impuls.
Skorek, E.M.( red. Nauk.). ( 2005). Terapia pedagogiczna. Tom I: Zaburzenia rozwoju psychoruchowego dzieci. Warszawa: Wydawnictwo Impuls.

Wyświetleń: 169