SCENARIUSZ ZAJĘĆ BIBLIOTERAPEUTYCZNYCH
dla klas 4-6
Czy warto być empatycznym?

Charakterystyka grupy i mojej relacji z nią:
Grupa liczy 28 uczniów (12 dziewczynek i 16 chłopców), którzy tworzą w klasie kilka paczek. Poszczególne grupy niezbyt się lubią lub są wobec siebie obojętne, brakuje między nimi współpracy, a jest rywalizacja. Wobec wychowawcy (mnie) starają się zachowywać przyzwoicie i dość chętnie poddają się działaniom wychowawczym. Zdaje się, że sami zauważają niski poziom zintegrowania i empatii w klasie, ale nie wiedzą, jak to zmienić. Dostrzegam w nich chęci do zmiany i pragnę pomóc.

Diagnoza problemu w grupie, do którego rozwiązania mają się przyczynić zajęcia:
- niski poziom empatii,
- niski poziom zintegrowania,
- brak współpracy.

Cele:
- poprawienie relacji między uczniami,
- podniesienie poziomu empatii w klasie,
- czerpanie radości ze współpracy,
- integracja uczniów.
Pomoce: tekst utworu, arkusze papieru, kredki, flamastry, farby.

Przebieg zajęć.
1. Wprowadzenie.
Uczniowie siedzą w kręgu i wymieniają się „głaskami”, czyli miłymi słówkami, komentarzami na swój temat. Nauczyciel dba o to, by każdy uczeń poczuł się doceniony i zauważony.
2. Rozmowa na temat empatii.
Uczniowie nadal siedzą w kręgu, ale nauczyciel wskazuje inne miejsca niż zajmowali wcześniej, aby uczestnicy się integrowali i przyzwyczajali do obecności różnych osób w swoim towarzystwie. Uczestnicy zajęć rozmawiają na temat empatii, odpowiadając na pytania prowadzącego:
Co to jest empatia? W czym przejawia się empatia? Po czym poznać empatyczną osobę? Czy warto być empatycznym? Jaki byłby świat bez współczucia i miłości?
3. Czytanie tekstu.
Tekst biblioterapeutyczny (z podaniem źródła):
„Pocieszenie”
Mała dziewczynka wróciła do domu od sąsiadki, której ośmioletnia córeczka niedawno tragicznie zmarła.
- Po co tam chodziłaś? – spytał ojciec.
- Żeby pocieszyć tę biedną panią.
- Jesteś przecież taka malutka, w jaki sposób mogłaś ją pocieszyć?
- Usiadłam jej na kolanach i płakałam razem z nią.
Jeśli obok ciebie jest ktoś cierpiący, płacz razem z nim. Jeżeli jest ktoś nieszczęśliwy, śmiej się wraz z nim. Miłość patrzy i widzi, nasłuchuje i słyszy. Kochać to uczestniczyć całkowicie – całym swym jestestwem. Kto kocha, ten odkrywa w sobie nieskończone pokłady pocieszenia i chęci współuczestniczenia w dobrych i złych przeżyciach.
Wszyscy jesteśmy aniołami z jednym skrzydłem: możemy latać tylko wtedy, gdy obejmiemy drugiego człowieka.
Bruno Ferrero, 40 opowiadań na pustyni. Krótkie opowiadania dla ducha,
Wydawnictwo Salezjańskie, Warszawa 2002
4. Omówienie.
Uczniowie komentują utwór. Nauczyciel tak kieruje rozmową, aby uczniowie uświadomili sobie, że tylko miłość do innych ludzi i radosna współpraca pozwalają na osiągnięcie pełni szczęścia w życiu i dawanie szczęścia innym.
5. Zabawy integracyjne.
„Czerwone krzesełko”. Nauczyciel pisze na tablicy zdanie „Lubię cię, ale lubiłbym cię bardziej, gdybyś…”. Następnie wysuwa dwa krzesła – jedno dla siebie, drugie „gorące” dla ucznia i zaprasza chętne osoby, które pragną dowiedzieć się czegoś o sobie i posłuchać kolegów, nad czym powinny popracować. Siedzenie przy uczniu jest ważne, by miał on poczucie bezpieczeństwa, jeśli ktoś z kolegów powie „przykrą prawdę”. Uczniowie zgłaszają się i po udzieleniu im głosu, wypowiadają. Osoba siedząca na „gorącym krzesełku” w każdej chwili może odpowiedzieć mówiącemu o niej koledze, uciec z krzesła lub zachować milczenie.
Zabawa uczy zwracania uwagi na swoje zachowanie na co dzień i uświadamia, że czasem zwykły żart może być dla kogoś przykry. Pokazuje, że więcej osób w klasie myśli podobnie, nawet jeśli nie bawią się ze sobą. Po dłuższym okresie stosowania przynosi znaczące efekty. Również nauczyciel może dowiedzieć się wielu rzeczy na temat relacji między poszczególnymi osobami w klasie.
„Wymarzony świat”. Nauczyciel dzieli uczniów na małe grupy np. poprzez odliczanie i grupowanie jedynek, dwójek, trójek itd. Następnie rozdaje uczniom arkusze papieru, flamastry, kredki i prosi o narysowanie ich wymarzonego świata. Każdy uczeń może w nim umieścić to, co go uszczęśliwia, interesuje, bawi. Po zakończeniu rysowania każda grupa opowiada o tym, co znajduje się na ilustracji.
Zabawa ta mocno integruje uczestników, uczy empatii, ponieważ tworzą wspólnie projekt, planują go, dowiadując się wielu rzeczy o sobie, bo każdy pragnie narysować to, co mieści się w jego definicji „idealnego świata”, czasem podczas malowania też trzeba ustąpić. Prace zostają zawieszone w klasopracowni danej klasy i przypominają o wspólnej radosnej zabawie.
6. Podsumowanie.
Uczniowie odpowiadają na pytanie postawione w temacie.

Wyświetleń: 0