Scenariusz uroczystości „Historia Lwowa”

Narrator 1: Dzisiaj Lwów ma ponad 750 lat i nierozerwalnie związany jest z dziejami Polski. Miasto przetrwało ponad 30 wojen i oblężeń, jednak za każdym razem Lwów, podnosił się z ruin. Do dziś we Lwowie istnieje wiele miejsc, pamiątek, nazw związanych z jego polską przeszłością.
Narrator 2: Dzisiaj przypomnimy historię Lwowa, która jest nasycona interesującymi wydarzeniami oraz słynnym postaciami.
Narrator 1: Założycielem grodu lwowskiego był książę halicki Daniło. Oddał on gród we władanie swemu synowi o imieniu Lew. Stąd nazwa miasta – Lwów, Lwi Gród.
Narrator 2: Zamęt, walki wewnętrzne, mieszanie się sąsiadów w wewnętrzne sprawy księstwa, najazdy tatarskie - tak przedstawiała się sytuacja grodu lwowskiego aż do XIV wieku, kiedy to w 1340 r. władcą Lwowa został król Polski Kazimierz Wielki.
Wychodzą na scenę – Kazimierz Wielki, Władysław Jagiełło z Jadwigą.
Kazimierz Wielki:
Za moich czasów we Lwowie na miejscu drewnianego zniszczonego zamku wybudowano zamek z kamienia na górze Książęcej, zwany Wysokim. Nadałem miastu liczne przywileje handlowe, które przyczyniły się do rozkwitu Lwowa. Rozpocząłem budowę katedry. Piękne miasto(…) często bywałem we Lwowie.
Władysław Jagiełło: Ja również, z małżonką Jadwigą, przez 47 lat mojego panowania wielokrotnie bywałem we Lwowie. To wspaniałe miasto traktowałem jako drugą stolicę Polski.
Jadwiga: W XIV wieku przybywali do Lwowa kupcy z Niemiec, Genui i ze Wschodu. Odlewano we Lwowie dzwony, działa, kuto miecze, wyrabiano pierwsze w Polsce igły.
Królowie i Jadwiga schodzą z sceny.
Narrator 2: Pod koniec XIV w. miasto posiadało kilka szpitali. Główne ulice były wybrukowane, istniał system wodociągowy i kanalizacyjny, działała mennica królewska. W tym czasie Władysław Jagiełło wielokrotnie gościł we Lwowie.
Narrator 1: Śmierć króla wywołała tak wielki żal wśród lwowian, że rada miejska uchwaliła zawieszenie hucznych zabaw i tańców na rok.
Narrator 1: W 1527 miał miejsce wielki pożar niszczący większą cześć zabudowań.
Na scenę wchodzą Zygmunt Stary, Bona, Jan III Sobieski.
Zygmunt III Stary: Za moich czasów, w XVI wieku miasto ponowie rozkwitło. Powstało wiele budowli w stylu renesansowym z wpływami różnych kultur, które razem zmieniły Lwów w stolicę artystyczną Rzeczypospolitej.
Bona: W starej części miasta nie ma dwóch jednakowych kamienic, bo budowali je Żydzi, Ormianie, Polacy, Włosi, Niemcy, Czesi. Każdy starał się odróżnić czymś się od sąsiada. Za moich czasów właśnie zostały wybudowane kamienice: „Czarna” i „Królewska”. Kamienica Królewska wybudowana została przez greckiego kupca.
Jan III Sobieski: Piękna kamienica, przebudowałem ją na pałacową rezydencję Spędzałem we Lwowie dużo czasu ze swoją rodziną.
Królowie i Bona schodzą ze sceny
Narrator 2: W XVII wiek nazywany jest wiekiem wojen w Polsce. W tym czasie, na zawsze przylgnęło do herbu miasta określenie: Semper Fidelis (z łaciny zawsze wierny).
Narrator 1: Tutaj też Jan Kazimierz w bazylice archikatedralnej złożył podczas najazdu szwedzkiego na Polskę w 1656 r. swoje słynne śluby przed cudownym obrazem Matki Boskiej Łaskawej. Kraj wtedy był prawie w całości opanowany przez Szwedów i Rosjan.
Narrator 2: Obietnice królewskie miały poderwać do walki z najeźdźcami nie tylko szlachtę, ale i cały naród. Monarcha oddał Rzeczpospolitą pod opiekę Matki Boskiej, którą nazwał Królową Korony Polskiej.
Jan Kazimierz: Ja, Jan Kazimierz… u stóp Twoich Najświętszych na kolana padając, obieram Cię dzisiaj za Patronkę moją i moich państw królową…
Wzywam pokornie o miłosierdzie i pomoc przeciw nieprzyjaciołom Szwedom…
Przyrzekam i ślubuję wyjednać u Stolicy Apostolskiej, aby dzień ten corocznie dla Ciebie i Syna Twojego, na zawdzięczenie łask wiecznymi czasy obchodzono i święcono…
Narrator 1: Trud, heroizm i sława Lwowa znalazły wyraz w nobilitacji miasta w 1658 r. za zasługi wojenne wobec państwa. Sejm w Warszawie wydał dyplom szlachectwa dla Lwowa, równający to miasto w przywilejach z Krakowem i Wilnem.
Narrator 2: W XVIII wieku nastały dla Polski ciężkie czasy… rozbiory Polski.
Na scenę wchodzą Rosja, Prusy, Austria – ubrane na czarno,
Uczeń 1: Ten kraj nie może istnieć sam!
Uczeń 2: Ten kraj należy się właśnie nam!
Uczeń 3: Po kawałku go weźmiemy i ślad po nim zatrzemy.
Narrator 2: W 1772 r. w wyniku pierwszego rozbioru Polski, miasto znalazło się pod władzą Austrii i zostało stolicą części monarchii nazwanej „Galicją”.
Narrator 1: Życie kulturalne Lwowa mimo antypolskiej polityki rządu austriackiego powoli rozkwitało. Na początku XIX wieku Lwów stał się centrum polskiej konspiracji niepodległościowej. Działały tutaj tajne organizacje polskie aż do wybuchu I Wojny światowej.
(słychać wybuchy)
Żołnierz 1: Późną jesienią 1918 roku wielka wojna dobiegała końca. Z braku wojska w obronie Lwowa stanęli my - jego mieszkańcy.
Chór: Pośród wichrów i zamieci
Żołnierz 2: Szkoły polskie stały się pierwszymi redutami polskości. Obok siebie walczyli uczniowie i nauczyciele.
Antoni Petrykiewicz:
Mam 13 lat, jestem uczniem drugiej klasy gimnazjalnej. Nie uczono mnie oficjalnie historii polskiej, tylko o bohaterach greckich i rzymskich. Ale o polskich i tak bohaterach wiem. Nawet dużo!
Wiem o naszych walkach o niepodległość i jak wszyscy Moi koledzy (pokazuje na młodzież przy ognisku) marzyłem o powstaniu, aby w nim wziąć udział. Tak bowiem jakoś dziwnie ta "austriacka" szkoła wychowała nas - nie potrafiła wychować dobrego, lojalnego Austriaka, tylko buntownika. Gdy więc padły pierwsze strzały ruskie we Lwowie, a odpowiedziały im jazgotliwie polskie, chwyciłem za karabin. A jak by mogło być inaczej?…
Narrator 1: Młodzi obrońcy Lwowa dobrze odrobiły lekcje historii.
Jurek Bitschan walczył zawsze w pierwszym szeregu. Został trafiony dwiema kulami na cmentarzu Łyczakowskim, tuż przed nadejściem odsieczy dla Lwowa.
Uczeń: „Pamięci Jurka Bitschana”
W granatowym mundurku, wątlejszy od chabin,
Nie pacholę, lecz dziecko, pomykał zaułkiem.
„Gdzież ty wleczesz ten większy od siebie karabin?
Dokąd chłopcze?”
- Ze studenckim połączył się pułkiem.
Brat poszedł, tato, poszedł i ja chcę tak samo,
Tylkom się dłużej od nich żegnał z moją mamą.
Płakała, gdym odchodził…
„Wróć, wojna nie żarty”
-Ja wrócę, proszę pana, ale jak do Sparty,
Z nią albo…
Narrator 1:
21 listopada 1918 r. do Lwowa dotarła odsiecz
Chór: My pierwsza brygada
Narrator 1:
Bohaterska obrona miasta została doceniona przez najwyższe władze Polski. Lwów odznaczony został 11 listopada 1920 roku Krzyżem Virtuti Militari przez Józefa Piłsudskiego.
Narrator 2: W okresie międzywojennym rozpoczął przygodę z piłką Kazimierz Górski, znany piłkarz, trener polskie reprezentacji złotej ery” polskiego futbolu

Kazimierz Górksi: We Lwowie byłem napastnikiem RKS - Lwów. Później piłkarzem Spartaka Lwów.

Narrator 1: We Lwowie mieszkał i pracował Władysław Bełza, pisarz, poeta który napisał wiersz „Kto ty jesteś - Polak mały..."

Narrator 2: Również Kornel Makuszyński, który jest autorem "Przygód Koziołka Matołka", "Szatana z VII klasy" żył, działał i tworzył we Lwowie.

Harcerz 1: W składzie Polski Lwów przebywał 20 lat - dо 1939 roku.
Początek wojny – odgłosy wybuchów
Uczeń z książką: 1 września 1939 roku rozpoczyna się II wojna światowa. Niemcy napadają na Polskę. Dwa tygodnie później, 17 września 1939 roku, Armia czerwona przeszła rzekę Zbrucz i za pięć dni była we Lwowie. Nadeszły czasy prześladowań, wysiedleń i wywózek na Syberię.
Uczeń z mapą: Po zakończeniu II wojny światowej Lwów stał się częścią imperium radzieckiego – Związku Radzieckiego.
Harcerz: Polscy mieszkańcy Lwowa w większości zostali zmuszeni do wyjazdu. Rozproszyli się po świecie, trafiając na Ziemie Odzyskane, głównie na Dolny Śląsk, do Wrocławia.
Uczeń: Dziś we Lwowie żyje kilkanaście tysięcy Polaków.

Chór: Jest takie miasto, co się zwie się Lwów

Wyświetleń: 0