„3 x Kuba”
Osoby: Kuba, Ciocia Koda, Mózg, Serce, Pani Kowalska, Kasia, Dawid, Ojciec
{Dzieci muszą teraz dostosować swą grę aktorską do podkładów – nie śpieszą się. Muzyka ma wprowadzić w klimat i też ma duże znaczenie, szczególnie kiedy jedna wybrana osoba będzie przesuwać wolno wskazówki zegara , gdzie w tym czasie Kuba siedzi przy komputerze i gra}
Prolog
Kuba leży w łóżku… - poprawka
Z offu słychać głos Kuby.
Głos Kuby – nagranie: nr1
Ta opowieść jest o mnie, o zwykłym chłopcu… Na imię mam Kuba. Bardzo lubię gry komputerowe. Mieszkam w domu z ciocią Kodą. Moja mama zginęła w wypadku samochodowym. Miałem wtedy sześć lat. Od tego czasu tata pracuje za granicą a domem zajmuje się ciocia. Wiecie dlaczego zafascynował mnie świat gier komputerowych? Dlaczego lubię tak grać? … Chciałem zapomnieć o mamie… Teraz słucham umysłu zamiast serca…
Scena I
Pokój Kuby
Ciocia /z kuchni dobiega głos Ciotki/:
- Kuba! Kuba! Kuba! Śniadanie! Chodź szybko bo spóźnisz się do szkoły.
Nagranie nr 2- jest krótkie wystarczy do Cioci
Mózg:
- Chłopie ja już to załatwię. Udaj, że jesteś chory.
Serce:
- Mózgu czy ty już w ogóle nie myślisz! Przecież jego rodzina chce, żeby miał jak najlepsze wyniki, więc nie może robić sobie zaległości a poza tym jest zupełnie zdrowy.
Mózg:
- E tam. Rodzina wybaczy, poza tym jego ojciec jest za granicą a ciotka idzie do koleżanki więc jakby nauczyciel dzwonił to... coś wymyślimy…
Kuba:
- Masz rację, rodzina zawsze wybacza a poza tym został mi jeszcze tylko jeden lewel w grze ognistej strzały.
Mózg:
- No to co? Lecimy na ból brzucha…
/Umysł przykrył Kubę kocem, podłożył zły termometr i na czoło dał lód./
Ciocia:
- Kuba, przecież spóźnisz się do… Kuba! Jejku może zadzwonię po lekarza?
Kuba /jąka się/:
- Nie ciociu! Ja.. ja… jestem tylko przeziębiony.
Ciocia:
- No dobrze, jakby coś się działo to zadzwoń.
/Gdy ciocia wyszła z domu ,Kuba od razu podszedł do komputera i zaczął grać./
Nagranie nr 3- włączamy głośno a po chwili ściszamy na dialog. Podczas tego podkładu jest też czas na zmianę sceny, ponieważ sklejone są dwa pliki muzyczne . Pod koniec jest nagrany gwar w szkole i dzwonek na lekcję.
Kuba:
- Hm… a co jeśli… zadzwoni ktoś ze szkoły?
Serce:
- No właśnie, widzisz co z tego wynika?
Kuba:
- Jejku, jejku, co zrobić? Co zrobić?
Mózg:
- Nie myśl teraz o tym. Graj.
Serce:
- No, ale na pewno ktoś zadzwoni, przecież nie wiedzą, że Kuba… „jest chory”…
Mózg:
- Nie, nie, nie! /do Serca/ Daj sobie spokój! /do Kuby/ Graj!
Kuba /do Mózgu/:
- Hm… No dobra, ale jak ktoś zadzwoni ze szkoły, to ty odbierzesz telefon i będziesz udawał ciocię!
Mózg:
- OK! Graj.
Serce /smutne do Kuby/:
- Hm…. To na pewno nie wyjdzie Ci na dobre.
Tutaj kończy się nagranie nr 3
Scena II
W szkole
Pani nauczycielka:
- Przepraszam dzieci, czy ktoś widział dziś Kubę?
Uczniowie /chórem/:
-Nie proszę pani!
Kasia /szeptem do Dawida/:
- Ej! Dawid! Gdzie jest Kuba?
Dawid /szeptem do Kasi/:
- Nie wiem. Może po szkole pójdziemy sprawdzić co się z nim dzieje?
Kasia:
- Cicho! Pani na nas patrzy.
Nagranie nr 4 /Słychać dzwonek na przerwę/
Pani nauczycielka /do klasy/:
- Koniec lekcji. Pamiętajcie o zadaniu. Do zobaczenia w czwartek.
/Zasłonięcie kotarą sceny w klasie./
Nagranie nr 5- delikatnie i do ściszenia( program nie powolił mi na przerobienie, skrócenie podkładu)
Scena III
W domu Kuby
Nagranie nr 6 /Dzwoni telefon./
I zaraz Nagranie nr 7
Mózg:
- Kuba! Odbierz!
Serce:
- Nie odbieraj!
Kuba /do mózgu/:
- To ty miałeś odebrać! Obawiałem się tego telefonu… Nagranie nr8- telefon kolejny raz dzwoni i Kuba w końcu odbiera….
Głos w słuchawce:
- Dzień dobry, mówi pani Kowalska, wychowawczyni Kuby.
Kuba /udając ciocię/:
- Dzień dobry.
Głos w słuchawce:
- Czy mogłabym rozmawiać z tatą Kuby?
Kuba /udając ciocię/:
- Niestety nie, jest w pracy.
Głos w słuchawce:
- A kim rozmawiam?
Kuba /udając ciocię, jąka się/:
- Z Ku… z Ciocią Kuby.
Głos w słuchawce:
- Dobrze.. chciałam się zapytać czemu nie było dziś Kuby?
Kuba /udając ciocię/:
-Kuba jest chory i wróci dopiero za tydzień.
Głos w słuchawce /nauczycielka zorientowała się/:
-No dobrze, do widzenia.
Kuba /udając ciocię/:
-Do widzenia.
Nagranie nr 9 – na tym podkładzie po 20 sekundach mówi serce ,wolno przesuwane są wskazówki od 8-13. ( W tym nagraniu są dwa podkłady połączone- czekamy do świergotu ptaków)
/Godzinę później…/
Serce:
- Kuba, grasz już pięć godzin…
Mózg:
- Serce, daj się chłopakowi rozerwać.
Na nagraniu nr 9 słychać pod koniec świergot i po chwili wchodzą Kasia z Dawidem
/Za oknem pojawiają się Kasia i Dawid, wołają do Kuby/
Kasia i Dawid:
- Kuba! Kuba! Chodź się pobawić!
Serce:
- To Dawid i Kasia! Chcą byś poszedł się z nimi pobawić.
Mózg:
- No chcą, ale jeszcze pięć minut nie zrobi im różnicy. A masz jeszcze tę grę „Łapacz duchów 5”!
Kuba:
- No tak! /woła/ Dawid! Kaśka! Poczekajcie na boisku!- można wyciszać i włączamy szybko nagranie nr 10. Wolno przesuwane są wskazówki, na całym podkładzie. Od 13-18
/Godzina 18:00/
Koniec podkładu i dopiero Kuba zaczyna swoją kwestię
Kuba:
- No, teraz mogę iść z Kaśką i Dawidem.
Serce:
- Chyba żartujesz…
Mózg:
-Właśnie! Serce ma racje! Do końca masz jeszcze dwie rundy, więc….
/Do pokoju weszła ciocia była smutna i do ręki chłopca podała swój telefon po czym wyszła./
Kuba:
- Halo?
Głos ojca:
- Synu!
Kuba:
- Tato? /Z oczu chłopca popłynęły łzy/
Mózg /do Serca/:
- To twoja sprawka?
Serce:
- Tak.
Głos ojca:
- Kuba chciałbym ci powiedzieć słowa twojej matki, które miała ci przekazać za nim wjechał w nią pijany kierowca. Jej słowa brzmiały tak: „Podążaj za głosem serca nie umysłu”.
Kuba /pomyślał chwilę/:
-Dziękuję tato.
Głos ojca:
- Do widzenia synu! Zobaczymy się już niedługo!
/Chłopak położył telefon, wyłączył komputer i poszedł spać./
Nagranie nr11 delikatnie , krótko i do ściszenia
Scena IV
Następnego dnia. W domu Kuby.
Ciocia:
- Kuba! Wsta… o już się przebrałeś?
Kuba:
- Tak i zjadłem śniadanie. Teraz tylko się spakuję.
Dość szybko włączamy nagranie nr 12- i po 10 sek. Dialog
Mózg:
- Chłopie, chodź na komputer, masz jeszcze dużo czasu.
Serce:
- Mózgu wynoś się z tym twoim uzależnieniem!
Nagranie nr 13
Epilog
Głos Kuby – nagranie:
To była opowieść o zwykłym chłopcu, który jest już szczęśliwy, ma kochającego ojca, ciocię, przyjaciół… i wie jak ważne jest podążać za głosem serca!
Dawid:
- Kuba! Idziesz pograć ze mną i Kaśką w piłkę?
Kuba:
-Jasne!
Koniec
Opracowały: Zuzanna Kluzek
Izabela Ilcewicz

Wyświetleń: 0