LOGORYTMIKA

Logopedia jest nauką o kształtowaniu prawidłowej mowy, usuwaniu jej wad oraz nauczaniu mowy w wypadku jej braku lub utraty. Wszystkie więc elementy ogólnej definicji logopedii dotyczą w mniejszym lub większym stopniu terapii, gdyż to właśnie od jej skuteczności jest uzależniony wynik działań logopedy i pacjenta. Dlatego też oprócz stosowania sprawdzonych form terapii wciąż trwają poszukiwania nowych możliwości terapeutycznych, a jedną z nich jest logorytmika.
Logorytmika w dużej mierze opiera się na założeniach rytmiki Emila Jaques-Dalcroze’a (1865-1950), który uważał, że dążenie do zharmonizowania mózgu i ciała przede wszystkim w ruchu ma ogromną wartość terapeutyczną. Głównym założeniem metody rytmiki jest, więc ścisły związek ruchu z muzyką. Kontynuatorem tej idei pedagogiczno-wychowawczej był Carl Orff (1895-1982), który za podstawę swej koncepcji obrał syntezę słowa, muzyki i ruchu. Zajęcia ruchowe zaproponowane przez niego są ściśle związane z rytmizowanym mówieniem, śpiewem oraz grą na odpowiednio skompletowanym instrumentarium.
W Polsce pierwsze publikacje naukowe pojawiły się za sprawą pani Anny Walencik-Topiłko (Uniwersytet Gdański), której definicja logorytmiki jest zbliżona do poprzednich.

Najprościej mówiąc, logorytmika to metoda wspomagająca zajęcia logopedyczne, polegająca na połączeniu właśnie terapii logopedycznej z rytmiką. Dzięki temu połączeniu oddziałuje na sferę słuchową, ruchową i słuchowo - ruchową pacjenta. W logorytmice stosuje się elementy gimnastyczne przy muzyce. Na bazie takich ćwiczeń muzyczno - ruchowych wykonuje się ćwiczenia słowno - ruchowe, w których wiodący jest rytm.

Głównym celem zajęć logorytmicznych jest korygowanie wad mowy i zaburzeń słuchu, a przy tym uwrażliwienie na cechy wspólne muzyki i mowy takie, jak: rytm, melodia, tempo, dynamika i barwa dźwięku.


Dzieci uczą się na logorytmice sprawnie wykonywać ćwiczenia oddechowe, fonacyjne, artykulacyjne, słuchowe. Poprzez takie ćwiczenia nabywają też prawidłowe nawyki artykulacyjne i ruchowe, co wpływa pozytywnie na doskonalenie koordynacji wzrokowo – słuchowo - ruchowej. Zajęcia logorytmiczne, kształcąc ruchy całego ciała (makroruchy), wpływają pośrednio na usprawnienie narządów mowy (mikroruchy), gdyż ułatwiają ich ćwiczenie. Do tego wkomponowane są ćwiczenia muzyczno-ruchowe.

Zajęcia logorytmiczne mają formę zabawy. Ćwiczenia wykonuje się grupowo, ale też indywidualnie, w zależności od potrzeb. Przygotowane zestawy ćwiczeń i zabaw są dostosowane do poziomu sprawności narządów artykulacyjnych oraz sprawności motoryki małej i dużej dziecka.

Logorytmika to ćwiczenia muzyczno - ruchowe dla dzieci:

• z zaburzeniami mowy,
• z zaburzeniami zachowania
• z upośledzonym słuchem lub wzrokiem,
• upośledzonych umysłowo
• autystycznych

Rodzaje ćwiczeń logorytmicznych:
- ćwiczenia oddechowe,
- ćwiczenia głosowe (wywoływanie, doskonalenie i utrwalanie głosek),
- ćwiczenia usprawniające narządy artykulacyjne,
- ćwiczenia usprawniające dużą i małą motorykę,
- ćwiczenia słuchowe,
- ćwiczenia koordynacji wzrokowo-ruchowej,
- śpiew i ruch przy muzyce, odtwarzanie i tworzenie muzyki,
- gra na instrumentach perkusyjnych.

Korzyści płynące z ćwiczeń logorytmicznych:
• rozwijanie umiejętności sprawnego wykonywania makro - i mikroruchów,
• lepsze orientowanie się w schemacie własnego ciała i w przestrzeni,
• poprawa koncentracji uwagi,
• stymulowanie myślenia i mowy,
• wprowadzenie tzw. wewnętrznego ładu i uporządkowania, poprzez harmonijnie uporządkowany ruch i emocje wypływające z percepcji muzyki,
• pobudzanie dziecka do wykonywania uporządkowanych ruchów, uczą jednocześnie umiejętności samoopanowania.

Wyświetleń: 0