Komputer w nauczaniu języka polskiego w zasadniczej szkole zawodowej specjalnej dla upośledzonych w stopniu lekkim.

W nauczaniu języka polskiego uczniów z upośledzeniem lekkim na plan główny powinna wysuwać się rehabilitacja, czyli kompensowanie, korygowanie, usprawnianie i dynamizowanie uczniów w taki sposób, aby mogli oni zdobywać wiadomości i umiejętności potrzebne do możliwie pełnej integracji społecznej. Wykorzystując indywidualne możliwości uczniów należy starać się przygotować uczniów do aktywnego uczestnictwa w życiu społeczno-kulturalnym. Język polski jest podstawowym środkiem komunikowania się i zdobywania wiedzy o otaczającym świecie. Dlatego podstawowym celem nauczania tego przedmiotu jest takie opanowanie przez uczniów języka ojczystego, aby zdobyli podstawowe umiejętności i sprawności, które pomogą im w przygotowaniu się do samodzielnego życia w społeczeństwie. W dobie wszechobecnej komputeryzacji trudno nie wykorzystać do tego komputera. Nie chodzi tylko o to, że spotkania z komputerem uatrakcyjnią proces dydaktyczny. Wiadomo iż komputer, odpowiednio wykorzystany, stanowi ciekawe źródło wiedzy i przydatną pomoc dydaktyczną. Uczniowie, w szkołach specjalnych, często wywodzą się z takich środowisk, że tylko nieliczni mają w domu komputer. Dla wielu z nich kontakt z komputerem ograniczony jest tylko do zajęć w szkole. Jednak podstawową przesłanką oceny zasadności wykorzystania komputera w edukacji niepełnosprawnych winna być rewalidacyjna wartość tego środka informatycznego.

Czy i na ile użycie komputera umożliwia intensyfikację procesów rewalidacyjnych skierowanych na jednostkę niepełnosprawną?

Programy komputerowe pozwalają zastąpić zbyt skomplikowane dla struktur poznawczych zjawiska lub układy reprezentacjami uproszczonymi. W działaniach korekcyjnych, zmierzających do naprawy zaburzonej funkcji psychicznej, użycie komputera pozwala nauczycielowi, a także uczniowi, staranniej kontrolować wykonywane czynności, a niekiedy wręcz wymusza precyzyjne ich wykonywanie. Komputer ma szerokie możliwości obrazowania wzorca poprawnego działania i jego wyniku, co umożliwia szybkie korygowanie błędów. Dotyczy to nie tylko korelacji zaburzonej sfery ruchowej, ale także wad wymowy czy zaburzeń w procesie odwzorowania. Wspomaga on również działania korekcyjne w sferze poznawczej (możliwości usuwania utrwalonych błędów, np. w pisaniu wyrazów, gramatyce, ortografii, korygowaniu niepoprawnie ukształtowanych pojęć).

W działaniach usprawniających już sama obsługa systemu, wymagająca posługiwania się klawiaturą i myszą usprawnia rękę, ćwiczy koordynację wzrokowo-ruchową, rozwija umiejętność koncentracji uwagi, spostrzegawczość, a także inne funkcje percepcyjne.

Dynamizowanie wysiłku jednostki, nastawionego na usprawnianie zaburzonej funkcji jest może najważniejszym wymiarem pracy rewalidacyjnej. Dla osiągnięcia tego celu niezbędne jest oddziaływanie na sferę motywacji oraz ściśle z nią związaną sferę emocji. Komputerowe wspomaganie procesu rewalidacji przyniesie właściwe rezultaty, jeżeli wykorzystamy radość, zapał, mobilizację wewnętrzną i wytrwałość, z jaką uczniowie pracują z komputerem.

W swoim autorskim programie nauczania języka polskiego w zasadniczej szkole zawodowej specjalnej dla uczniów z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim w dużym stopniu uwzględniłam zajęcia z komputerem.

Zajęcia komputerowe pobudzają rozwój intelektualny, kształcą logiczne myślenie i rozwijają pamięć. Uczą poprzez zabawę. Komputer jest przyjacielem, który nie pogania, nie denerwuje się, gdy użytkownik zbyt długo zastanawia się nad odpowiedzią. Istnieje możliwość powtórzenia tych samych czynności nawet kilkakrotnie. Zajęcia sprzyjają także rozwojowi wrażliwości na problemy, uczą krytycyzmu myślenia. Jest to bardzo ważne w dobie intensywnego napływu informacji-aby umieć je selekcjonować i oceniać. Praca z komputerem wdraża uczniów do samodzielnych poszukiwań, analizowania i rozwiązywania sytuacji problemowych.

Opracowanie: Maria Węgierska

Wyświetleń: 615