Jak rodzice mogą pomóc dziecku rozpoczynającemu naukę w klasie I.

Jestem nauczycielem nauczania początkowego, pracuję z dziećmi 14 lat i po raz szósty jestem wychowawcą klasy pierwszej. Z doświadczenia pedagogicznego i rodzicielskiego wiem, że przekroczenie progu szkoły jest dla pierwszoklasisty wielkim przeżyciem. Dziecko wchodzi w nieznane środowisko, które nie tylko musi poznać, ale także mu się podporządkować. Jeżeli rodzice chcą, aby egzamin dojrzałości szkolnej był zdany jak najlepiej, konieczna jest ich pomoc i wsparcie. Pojawia się, zatem dla nich wyzwanie i okazja sprawdzenia siebie.

Pierwszym krokiem do sukcesu jest utrwalenie w małym uczniu dobrego obrazu szkoły i nauczyciela. Dziecko nie będzie chciało chodzić do szkoły, gdy nie polubi swojej pani, a nie będzie jej lubiło, gdy w domu będzie słyszało złe opinie na jej temat. Następnym i bardzo ważnym etapem jest stworzenie w rodzinie odpowiedniej atmosfery, opartej na wzajemnym zaufaniu, tolerancji, otwartości i życzliwości. Dziecko musi wiedzieć, że rodzice zawsze znajdą czas, by go wysłuchać, że nigdy nie będzie przez nich wyśmiane, odrzucone, czy poniżone. Jeśli nawet zrobi jakieś głupstwo, to się nam do tego przyzna, a my pomożemy mu wyciągnąć z tego właściwe wnioski. Pamiętajmy o tym, że nie pomożemy naszemu dziecku, jeżeli nie będzie zaspokojona jedna z najważniejszych dla niego potrzeb - potrzeba bezpieczeństwa.

Siedmiolatki rozpoczynające naukę, powinny znać zasady dobrego wychowania, np. mówić dzień dobry, grzecznie zwracać się do innych, dziękować, przepraszać, gdy zrobią coś źle, umieć zachować się przy stole, czy w toalecie. Muszą wiedzieć, że pewnych rzeczy się nie robi, np. nie dłubie w nosie, a niektórych słów się nie używa. Nawyki te przekazują rodzice. Skąd dziecko będzie wiedziało, jakie słowa są nieakceptowane w środowisku szkolnym, jeżeli rodzic używa takich słów w stosunku do dziecka w domu? Skąd ma wiedzieć, że nie wolno szarpać kolegi, jeżeli sam jest szarpany przez rodzica?
Dziecko zachowuje się tak, jak postrzega osoby dorosłe. Największy wpływ na wychowanie dziecka ma nie kto inny, ale właśnie rodzice. Najłatwiej jest zrzucić winę na szkołę, podwórko, kolegów, a nie widzieć i nie słyszeć siebie. Pamiętajmy, że dzieci biorą z nas przykład i wzór, są dobrymi obserwatorami i słuchaczami. Postarajmy się zatem sami zademonstrować zachowanie godne naśladowania, wówczas mamy podstawę, aby czegoś wymagać. Miejmy odwagę przyznać się do błędu i przeprosić dziecko, ucząc je w ten sposób odróżniać dobro od zła. Nie krytykujmy dziecka za wszystko. Przyjmujmy go takim, jakim jest. Stwórzmy sytuacje, w których spojrzy na siebie pozytywnie, uwierzy w swoje możliwości. Chwalmy dziecko nawet za drobne postępy i osiągnięcia, będzie to dla niego motywacja do dalszego działania. Dziecko będzie szanowało nauczyciela, rodzica, rówieśników, jeżeli samo będzie szanowane.

,odczas odrabiania lekcji ważne jest stworzenie odpowiedniej atmosfery. Nic nie powinno zakłócać uwagi ucznia. Lekcje powinny być odrabiane w przeznaczonym do tego miejscu. Jeśli dziecko nie może mieć własnego biurka, wydzielmy mu inne, gdzie będzie trzymało swoje rzeczy i dbało o porządek. Rodzice muszą nauczyć dziecko systematyczności w odrabianiu prac domowych i wypełniania obowiązków szkolnych. Sami muszą wykazać dużo cierpliwości i wyrozumiałości. Konieczna jest codzienna kontrola, a przede wszystkim zainteresowanie szkołą. Bądźmy z dzieckiem zawsze, kiedy nas potrzebuje. Nawet wtedy, kiedy mamy ważniejsze sprawy do zrobienia. To ono powinno być dla nas najważniejsze. Pierwszoklasista ma DOPIERO 7 lat i musi wiedzieć, że jest kochany, szanowany i czuje się bezpiecznie.

Pamiętajmy, że to my - RODZICE - wychowujemy nasze dzieci, a szkoła jedynie nam pomaga, wspierając nas w tym procesie.

Opracowanie:
Beata Warzec

Wyświetleń: 1012